US ARMY ΕΝΑΣ ΧΑΡΤΙΝΟΣ ΤΙΓΡΗΣ


Αν θέλαμε να περιγράψουμε τον σημερινό αμερικανικό στρατό με λίγα λόγια θα λέγαμε: Εθισμένοι στα ναρκωτικά φαντάροι, σεξουαλικά αποκλίνουσες πολυφυλετικές ορδές, οπλισμένες με φανταχτερά gadgets που δεν λειτουργούν πάντα.
Ιστορικά οι αγγλοαμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις δεν ήταν αποτελεσματικές στην καταπολέμηση ισότιμων εχθρών. Ο στρατός του Ναπολέοντα ηττήθηκε το 1812 από τους Πρώσους και όχι από τους Βρετανούς. Οι αγγλοαμερικανικές και γαλλικές δυνάμεις δεν κατάφεραν στρατιωτικά να νικήσουν την Γερμανία στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία παραδόθηκε λόγω εσωτερικών προβλημάτων. Η εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία νικήθηκε μόνο όταν η Σοβιετική Ένωση εκμεταλλεύτηκε μια σειρά γερμανικών στρατιωτικών σφαλμάτων. Η Ιαπωνία ηττήθηκε όταν οι ΗΠΑ κατέφυγαν στην χρήση ατομικών βομβών. Θυμίζουμε ότι και στους δυο παγκόσμιους πολέμους, οι ΗΠΑ εισήλθαν στο θέατρο του πολέμου κατά την διάρκεια του τελικού σταδίου.
Ο κορεατικός πόλεμος ήταν για τις ΗΠΑ ένα αδιέξοδο, ενώ ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν μια ήττα. Οι ΗΠΑ δεν τόλμησαν να εμπλακούν το 1999 με τους Σέρβους σε χερσαίο πόλεμο, ενώ οι πόλεμοι στο Αφγανιστάν και Ιράκ εξελίχθηκαν σε αποτυχία. Στην περίπτωση της Λιβύης είχαμε να κάνουμε περισσότερο με ένοπλη ληστεία μιας πλούσιας αλλά ευάλωτης χώρας. Στη Συρία οι ΗΠΑ δεν τόλμησαν να πολεμήσουν, φρόντισαν να στείλουν μισθοφόρους με τα γνωστά αποτελέσματα. Δεν υπάρχει πόλεμος ή μια μεγάλη μάχη κατά την οποία αμερικανικές δυνάμεις κατάφεραν να νικήσουν έναν πραγματικά ισχυρό εχθρό στο πεδίο της μάχης, χωρίς σοβαρή βοήθεια από συμμάχους ή/και χρησιμοποιώντας όπλα μαζικής καταστροφής.
Οι ΗΠΑ, όπως παλαιότερα η Βρετανία, είναι παραδοσιακά ναυτική και αεροπορική δύναμη. Τέτοιες δυνάμεις ποτέ δεν είναι πραγματικά επιτυχείς σε χερσαίους πολέμους. Για να θεωρηθεί πραγματικά επιτυχημένη μια στρατιωτική δύναμη, πρέπει να μπορεί να διεξάγει νικηφόρα χερσαίους πολέμους. Οι ΗΠΑ μέχρι στιγμής ξεπερνούν τις δυνατότητες της Ρωσίας στην θάλασσα και στον αέρα, η Ρωσία έχει το πλεονέκτημα στις χερσαίες δυνάμεις. Η Ρωσία έχει τον πιο μεγάλο στρατό στην ευρασιατική ήπειρο και μπορεί να σταματήσει τις ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις των ΗΠΑ μέσω της χρήσης εξαιρετικά εξελιγμένων υπερ-υπερηχητικών αντιπλοϊκών και αντιαεροπορικών πυραύλων.
Οι ΗΠΑ έχουν εκφυλιστεί στρατιωτικά σε έναν χάρτινο τίγρη. Αυτό οφείλεται σε πολλά αίτια, κυρίως όμως έχει σχέση με την έντονη διαφθορά που είναι αχαλίνωτη στον αμερικανικό στρατό. Ήδη από το 2008 το Center for Defense Information (Κέντρο Αμυντικών Πληροφοριών), μια ένωση βετεράνων και ανεξάρτητων στρατιωτικών εμπειρογνωμόνων, είχαν επιδώσει στον τότε αμερικανό πρόεδρο Ομπάμα μια έκθεση με τίτλο «Η αμυντική κατάρρευση των ΗΠΑ», στην έκθεση γίνεται λόγος για «κόπρο του Αυγείου» στο αμερικανικό Πεντάγωνο. Στην έκθεση αναφέρεται ότι οι ΗΠΑ δαπανούν για εξοπλισμούς όσο ποτέ άλλοτε, ταυτόχρονα όμως οι στρατιωτικές δυνάμεις είναι τόσο ανίκανες όσο ποτέ άλλοτε. Σημειώνεται ότι οι αγορές οπλικών συστημάτων γίνονται με γνώμονα τα συμφέροντα των λόμπι της Ουάσιγκτον, ενώ δεν υπάρχουν κατάλληλες δοκιμές των αγορασθέντων όπλων. Συνήθως δε οι αγορές αυτές προωθούνται με το κριτήριο όχι της καλύτερης ποιότητας, αλλά με αυτό της σωστής εκλογικής περιφέρειας όπου έχουν την έδρα τους μεγάλες αμυντικές εταιρίες. Ως αποτέλεσμα, οι υπερβάσεις κόστους σε οπλικά συστήματα είναι υψηλότερες από ποτέ, το Πεντάγωνο τα τελευταία χρόνια δεν έχει παραλάβει εγκαίρως ούτε ένα όπλο στο κόστος και στην ποιότητα που αρχικά είχε προβλεφθεί.
Η αναποτελεσματικότητα των αμερικανικών εξοπλισμών είναι παρατηρήσιμη παντού όπου αναπτύσσονται οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ. Πριν λίγο διάστημα στα Στενά της Μάλακα, μεταξύ Ινδονησίας και Μαλαισίας, ένα αμερικανικό πολεμικό πλοίο συγκρούσθηκε με δεξαμενόπλοιο σε ομαλή θάλασσα και εξαιρετική ορατότητα επειδή η αυτόματη πλοήγηση δεν μπόρεσε να ανιχνεύσει το εμπόδιο. Εξ αιτίας αυτού για μεγάλο διάστημα ο αμερικανικός στόλος στον Ινδικό και Ειρηνικό ήταν ανενεργός για να προλάβει τα χειρότερα. Πρόσφατα προστέθηκε σε μια σειρά τέτοιων αρνητικών συμβάντων η ντροπή της μη αναχαίτισης σχεδόν αυτοσχέδιων drones των Υεμενιτών από τα αμερικανικά αντιπυραυλικά συστήματα Patriot στα πετρελαϊκά πεδία της Σαουδικής Αραβίας.
Το βαθύ και διεφθαρμένο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ, το οποίο ως επί το πλείστον ανήκει σε σιωνιστικά συμφέροντα, απομυζεί και θέτει σε κίνδυνο την ευημερία του αμερικανικού λαού, ενώ ταυτόχρονα οδηγεί σε κατάρρευση την αμυντική ικανότητα των ΗΠΑ. Οι λιγοστές αμερικανικές στρατιωτικές επιτυχίες των τελευταίων ετών σε πεδία μαχών στην Αφρική, Μέση Ανατολή ή Κεντρική Ασία δεν πρέπει να μας ξεγελάνε.
Έχουν επιτευχθεί εναντίον φυλάρχων ή ξεπεσμένων τρομοκρατών όπως πριν λίγες εναντίον του Αλ Μπαγκντάτι στην έρημο της Συρίας, με τηλεοπτικούς προγραμματισμούς για να διαφημισθεί η αμερικανική στρατιωτική ικανότητα και ενίοτε ο αμερικανός πρόεδρος. Η στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ είναι περισσότερο μια χολιγουντιανή αντίληψη παρά μια πραγματικότητα. Κάποιοι ίσως πιστεύουν σε αυτή την διαφημιστική εκστρατεία, το βέβαιο είναι ότι όσο οι γάμοι των ομοφυλοφίλων στον αμερικανικό στρατό και οι μαζικές δολοφονίες ανυπεράσπιστων πολιτών σε χώρες που έχουν κατηγοριοποιηθεί ως εχθροί της παγκοσμιοποίησης θα είναι είδηση, τόσο θα αυξάνεται η βεβαιότητα ότι ο αμερικανικός στρατός είναι ένας χάρτινος τίγρης.
Γ. ΛΙΝΑΡΔΗΣ

ΑΛΤ ΤΙΣ ΕΙ



Κάθε 13 Οκτωβρίου, θυμόμαστε πάντα με δέος τον θάνατο του υπέρμαχου της Ελλάδος, Παύλου Μελά.
Αυτό δηλαδή που εμείς, με τα στενά ανθρώπινα μέτρα, λογίζουμε σαν θάνατο. Γιατί ο Μελάς δεν πέθανε. Πέρασε στα Ηλύσια Πεδία όπως κάθε Έλληνας Ήρωας, δια μέσου των αιώνων.
Η περίπτωση Μελά είναι μοναδική. Δεν πρόκειται για έναν καθημερινό άνθρωπο. Ήταν γιος ενός αληθινού μεγιστάνα της εποχής, πραγματικού κροίσου. Είχε κοινωνική επιφάνεια, χρήματα, γυναίκα και δύο παιδιά που λάτρευε. Κι όμως, αντι να διαλέξει μια ζωή στις ανέσεις, στις διασκεδάσεις και στην χλιδή, προτίμησε τον δρόμο της Σχολής Ευελπίδων. Και μόλις ονομάσθηκε ανθυπολοχαγός, δεν σταμάτησε να πιέζει στρατιωτικούς και πολιτικούς για να απελευθερωθεί η Μακεδονία.
Άφησε την γυναίκα και τα παιδιά του και πολέμησε μέχρι θανάτου για την λευτεριά της Πατρίδος. Όταν σκοτώθηκε, ένα τραγούδι κυκλοφόρησε, που αποτύπωσε το μέγεθος της επιτυχίας των ενεργειών του και το κύρος του ως αγωνιστή. Έλεγε ο στίχος: «Ένας ήρωας εχάθη τω ονόματι Μελάς και νομίσαν οι Βουλγάροι πως εχάθη η Ελλάς».
Με τέτοιο Άγιο Αίμα έχει στηθεί στα πόδια της αυτή η Πατρίδα. Με Αίμα αγνό και τίμιο, με Αίμα άφθονο.
Σήμερα, δεκαετίες μετά την θυσία του Μελά, η Μακεδονία κινδυνεύει και πάλι. Αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν ήρωες σαν τον Καπετάνιο. Υπάρχουν Τσίπρες, Μητσοτάκηδες, Σαμαράδες, υπάρχουν Novartis, λίστες Λαγκάρντ και ΔΝΤ.
Σήμερα λοιπόν το βάρος πέφτει σε εμάς. Στον καθένα μας. Να γίνουμε όχι βέβαια τεράστιοι ήρωες σαν τον Παύλο Μελά, αυτό δεν γίνεται. Να γίνουμε ο καθένας μας ένας μικρός Μίκης Ζέζας. Να δράσουμε στο σπίτι, στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στον δρόμο και στις παρέες μας. Να ξεσηκώσουμε τους διπλανούς μας. Να πολεμήσουμε όχι τον κατακτητή Βούλγαρο, αλλά ένα πολύ ισχυρότερο εχθρό: τον χειρότερο εαυτό μας!
Να ενδιαφερθούμε για την Πατρίδα. Να βροντοφωνάξουμε: ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ!
Να υποστούμε τις συνέπειες αυτού του αγώνα με καρτερία. Σαν άνδρες ευθυτενείς «που πονούν αλλά δεν υποφέρουν» όπως είχε συμβουλέψει ο Μελάς τους νεώτερους Ευέλπιδες της εποχής του.
Όποιος πιστεύει ότι ζούμε σε μια πολιτισμένη εποχή, του διαλόγου και της δημοκρατίας, πλανάται πλάνην οικτράν. Ζούμε σε μιαν αδυσώπητη εποχή, σκληρού πολέμου, ψυχολογικού, οικονομικού και συμβατικού.
Η Πατρίδα βρίσκεται σε μια από τις δυσκολότερες στιγμές. Προ του κινδύνου απώλειας εθνικού εδάφους. Και το έδαφος αυτό, δεν έχουμε δικαίωμα να το χάσουμε. Δεν μας ανήκει. Ανήκει στο Αίμα του Μελά. Ανήκει στους πολεμιστές της Μικράς Ασίας. Ανήκει στους νεκρούς του Έπους της Αλβανίας. Ανήκει στους νεκρούς της Κύπρου. Ανήκει στους νεκρούς των Ιμίων. Ανήκει στις μελλοντικές γενιές Ελλήνων. Εμείς είμαστε απλώς, αυτοί που το φρουρούν σήμερα.
Ας κάνουμε λοιπόν σωστά την δουλειά μας κι ας φυλάξουμε σκοπιά.  
Για όποιον βρεθεί στον χώρο ευθύνης μας, δεν υπάρχουν συμβιβασμοί, δεν υπάρχουν συμφωνίες δεν υπάρχει διπλωματία. Υπάρχουν μόνον δυο φράσεις: «Άλτ τις εί» και «Μολών Λαβέ».

ΞΥΠΝΗΣΤΕ



«Είστε η ελπίδα και το μέλλον αυτού του τόπου. Ξέρω σε ποιο σχολείο βρίσκομαι και μιλώ και για εκείνα τα παιδιά που δεν είναι Έλληνες, αλλά είναι κοντά μας, είναι ένα κομμάτι από την ψυχή μας και την καρδιά μας. Αυτός ο τόπος, η Ελλάδα, όπως έχει αποδείξει μέσα στον χρόνο, είναι χώρα της Δημοκρατίας, της πραγματικής ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Όλα τα παιδιά, είναι παιδιά μας».
Αυτά είπε ο ΠτΔ σε σχολείο στα Πατήσια. Στα Πατήσια που έχουν πατηθεί στην κυριολεξία από ξένους. Που λειτουργούν εκατοντάδες παράνομα τζαμιά. Που όλοι οι Πατησιώτες ξέρουμε ότι οι Αφρικανοί «μετανάστες» ασχολούνται στην συντριπτική πλειοψηφία τους με ξενυχτάδικα μπαρ και πορνεία. Στα Πατήσια που η κατάσταση έχει πλέον ξεφύγει. Που οι Ελληνικοί πληθυσμοί αποτελούνται κυρίως από γέροντες, ανήμπορους να φύγουν από την περιοχή, αφού οι νέοι έφυγαν σχεδόν όλοι. Στα Πατήσια που Ασιάτες κάθε είδους, ανοίγουν μαγαζιά (ενώ οι Έλληνες κλείνουν τα δικά τους λόγω κρίσης) και συνηθίζουν να κάθονται απέξω καπνίζοντας ναργιλέδες και τρίβοντας τις γυμνές πατούσες τους.
«Είστε το μέλλον και η ελπίδα αυτού του τόπου» είπε λοιπόν ο ΠτΔ σε σχολείο στα Πατήσια σε παιδιά «μεταναστών». Και φυσικά κάθε παιδί δεν φταίει σε τίποτε. Φταίνε όμως οι γονείς που διδάσκουν στα παιδιά τους, ότι καταπατώντας  νόμους και εποικώντας με το ζόρι, «κερδίζεις Δημοκρατία και ισότητα». Και φυσικά κάθε παιδί δεν φταίει σε τίποτε. Φταίνε όμως οι γονείς που ενώ είναι σε ανέχεια  τεκνοποιούν ασταμάτητα, ουσιαστικά διδάσκοντας έτσι τα παιδιά τους, ότι θα ζουν από την κρατική πρόνοια.
 Όποιος έχει περπατήσει στα Πατήσια ξέρει τι λέω. Κάθε Αφροασιάτισσα με μαντίλα ή χωρίς, περπατάει με τουλάχιστον τρία παιδιά. Τουλάχιστον!!! Τι θα γίνει σε λίγα χρόνια όταν αυτά θα μεγαλώσουν; Θα ζήσουν με επιδοματάκια ή η ανεργία στην χώρα θα εκτοξευτεί μέχρι τον επόμενο γαλαξία; Και η οικονομία θα καταστραφεί ολοκληρωτικά και δια παντός;
Τι έχουμε άραγε κάνει οι Έλληνες στους Παυλόπουλους κάθε είδους για να μας μισούν τόσο; Για να μας προσβάλλουν τόσο; Για να μας υποτιμούν τόσο;
Μήπως αυτοί οι Αφροασιατικοί πληθυσμοί που εποικούν την χώρα, δεν είναι οι ίδιοι που αρνήθηκαν να δουλέψουν στις χώρες τους; Που αρνήθηκαν να πολεμήσουν για  τις χώρες τους; Αλλά τώρα θα αποτελέσουν την ελπίδα της Ελλάδος;
Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι αυτοί, θα αγωνιστούν για το Έθνος των Ελλήνων; Θα τιμήσουν προγόνους σαν τον Νικηταρά; Θα δακρύσουν για την θυσία του Λεωνίδα; Θα υψώσουν τα στήθη τους για να σταματήσουν ορδές κατακτητών για να σώσουν το μεγαλείο της Ελλάδος; Θα κάνουν Αλβανικά Έπη; Θα διαπρέψουν στις επιστήμες, στο εμπόριο, στην ναυτιλία, όπως τόσες χιλιάδες Έλληνες στο παρελθόν; Θα μαρτυρήσουν για την Χριστιανική Πίστη μας;
Τι έχουμε άραγε κάνει οι Έλληνες στους Παυλόπουλους κάθε είδους για να μας μισούν τόσο; Για να μας προσβάλλουν τόσο; Για να μας υποτιμούν τόσο;

TA ΓΑΛΟΝΙΑ ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ



Στις 21 Αυγούστου 1821, ο Μάρκος Μπότσαρης, σε ηλικία 33 ετών πέρασε στην αθανασία, αγωνιζόμενος μαζί με τον Κίτσο Τζαβέλα και 450 Έλληνες, εναντίον 15.000 επίλεκτων τουρκαλβανών που επέδραμαν στην δυτική Ρούμελη.
Στην μάχη του Κεφαλόβρυσου, μια σφαίρα τον βρήκε στο μάτι. Μεταφέρθηκε από τους Σουλιώτες στο Μεσολόγγι και στον δρόμο ξεψύχησε. Η σωρός του σκεπασμένη με γαλάζια χλαμύδα, εισήλθε στο Μεσολόγγι σε θριαμβευτική πομπή, στην οποία προηγούνταν τούρκοι αιχμάλωτοι, λάφυρα και πενήντα τέσσερις αιχμαλωτισμένες σημαίες των εχθρών.
Η ζωή του Μπότσαρη, ήταν ένας συνεχής ένοπλος αγώνας, για την ελευθερία της Πατρίδος. Δεν δίστασε να πολεμήσει επαννηλλειμένως απέναντι σε πολυάριθμους τούρκους, μην δίνοντας σημασία στους αριθμούς αλλά στην Ελληνική Πολεμική Αρετή, στην δίψα για Ελευθερία και στην αδάμαστη Ελληνική Ψυχή.
Τέτοιες ζωές, αδάμαστων κι αλύγιστων Εθνικιστών, είναι πάντοτε παράδειγμα για όλους εμάς, που λυγίζουμε σε μια καθημερινότητα αστείων κακουχιών και πλασματικών διλλημάτων.
Η πλέον διδακτική, στιγμή της ζωής του μεγάλου πολεμιστή, ήταν όταν τα Χριστούγεννα του 1822 υπερασπιζόμενος το τείχος του Μεσολογγίου απέναντι στον Ομέρ Βρυώνη με μόλις 35 άνδρες, παρέλαβε από την κυβέρνηση έγγραφο με το οποίο τον όριζαν Στρατηγό. Το γεγονός προκάλεσε την έχθρα και την ζήλια άλλων οπλαρχηγών και ο Μπότσαρης εξοργισμένος από την συμπεριφορά τους, έσκισε τον διορισμό λέγοντας: «όποιος είναι άξιος, παίρνει το δίπλωμα με το σπαθί του, από τον Πασά».
Με την μεγαλοπρεπή αυτή του πράξη, όρισε τα προαπαιτούμενα για κάθε αξίωμα. Αυτά ήταν, είναι και θα είναι, ο συνεχής αγώνας, η ανιδιοτέλεια, το θάρρος και η προσφορά στο Έθνος.
Ας τα θυμόμαστε κι ας παραδειγματιζόμαστε από τέτοιους ανθρώπους, εμείς οι σημερινοί Έλληνες Εθνικιστές. Και ο δικός μας αγώνας δεν είναι μικρότερης σημασίας. Στις μέρες μας θα κριθούν πάρα πολλά και σημαντικά για το Έθνος των Ελλήνων.
Κρίνεται η εδαφική ακεραιότητα του κράτους μας, που στήθηκε από την αδάμαστη θέληση και το Αίμα των προγόνων, σαν τον Μάρκο Μπότσαρη. Κρίνεται η αλλοίωση του Έθνους από εισβολείς άλλου τύπου από εκείνους που πολεμούσε ο Μπότσαρης, αλλά οπωσδήποτε επιβουλείς της ίδιας της Ελληνικότητάς μας. Κρίνεται η κληρονομιά που θα αφήσουμε στις επόμενες γενιές. Κρίνεται η υστεροφημία μας, ως Έλληνες.
Ας παραδειγματιστούμε λοιπόν, κι ας μην γινόμαστε σαν τους μικρόψυχους που ζήλεψαν το στρατηγικό αξίωμα, αλλά σαν τον Μπότσαρη που τίμησε το αξίωμα του πολεμιστή.

ΙΤΑΛΙΑ: Η "ΠΑΓΙΔΑ" ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΣΤΩΝ


Ακούσαμε και διαβάσαμε εκατοντάδες υμνολογίες και ζητωκραυγές για τον ένθερμο Ιταλό πατριώτη Ματέο Σαλβίνι (την γενναία στάση του οποίου για την προστασία του Λαού του χαιρετίσαμε και εμείς κατ’ επανάληψη). Ιδού λοιπόν η θλιβερή κατάληξη του παρήγορου δρωμένου που μας έδινε περιθώρια ελπίδας αντιστάσεως: H υπέροχα ρωμαντική και θαραλέα, εν τέλει όμως μεγαλομανής και πανίσχυρη εξουσιομανία του Ματέο Σαλβίνι σε συνδυασμό με τις επάλληλες κινήσεις ελιγμών του Λουίτζι Ντί Μάϊο που αποδείχθηκε ως ο αποφασισμένος και ψυχρός εκτελεστής και νεκροθάφτης της καθωσπρεπικής αλλά αναντίρρητης αντιπολιτευτικής ψυχής του «Κινήματος των Πέντε Αστέρων»», υπήρξε όντως ότι το κάλλιστο και ευστοχότερο για την πλήρη αποκατάσταση του και παγίωση του ασφυκτικού καθεστώτος λιτότητας που επέβαλλε η Ευρωπαϊκή Ένωση (δηλαδή η αμερικανότροπη μερκελική Γερμανία-χωροφύλακας των ΗΠΑ, συνεπώς οι Διεθνείς Επικυρίαρχοι) στην Ιταλία – ενώ το ξεκάθαρο ψυχολογικό και ηθικό δίδαγμα είναι πως χωρίς συμπαγές ιδεολογικό υπόβαθρο στην πολιτική πορεία και δίχως την προσήκουσα επαρκή πληρότητα και σαφήνεια σχετικά με το νόημα και με τις συνέπειες οποιασδήποτε αντιπαραθέσεως με την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν μπορεί με κανέναν άλλο τρόπο να υπάρξει ουσιώδης λύση σε μία χώρα που πραγματικά είναι βυθισμένη «μέχρι τα ρουθούνια» στην κρίση. Προφανώς το Καθεστώς, όπως ήδη συνέβη και στην Ελλάδα ή πιθανότατα θα συμβεί στην Μικρο-Μέγαλη Βρετανία, ήξερε από την αρχή πάρα πολύ καλά τι διεκυβεύτετο, συνεπώς εγνώριζε άριστα πού ήταν το πραγματικό μέτωπο της αφανιστικής πολιτικής μάχης, την οποίαν έπρεπε να κερδίσει παντί τρόπω, ενώ βεβαίως όλοι οι υπόλοιποι παίκτες του παιγνίου ισχύος είχαν πράγματι πλήρη άγνοια.
Πρέπει επίσης να επισημανθεί ότι, όχι μόνον ποικίλοι … «εθνικοπατριώτες», «νεοεθνικιστές» και … «παραφασίστες» στην Πατρίδα μας, αλλά και αρκετοί σοσιαλφιλελεύθεροι δημοκράτες και όντως αντίπαλοι (ή και εχθροί) της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Ιταλία, αυταπατήθηκαν παρερμηνεύοντες τον φανταιζί «θόρυβο»» που έκανε ο συμπαθής Σαλβίνι για επαναστατικό συναγερμό- δίχως διόλου να αντιληφθούν και να κατανοούν πως αυτή η φέρελπις διεργασία ήταν δυστυχώς ένα μέρος του διεθνούς, περιφερειακού και ενδοευρωπαϊκού «παιγνίου ισχύος» που εν τέλει οδήγησε σε ήττα της Ιταλίας και του ιταλικού Λαού. Όσον αφορά στην παράταιρη και φτιασιδωμένη «οιονεί εξεγερμένη» Αριστερά (παλαιά και «Νέα»), δεν ήσαν μόνον υπεραρκετοί αυτοί που βλακωδώς γελάστηκαν και αυταπατήθηκαν, αλλά για μιαν ακόμη φορά, ήταν η ψυχαναγκαστική πλειοψηφία της - η οποία συνεχίζει επίμονα και μαζοχιστικά να πείθεται από τους γλυκερούς νεοφιλελεύθερους κόλακές της, με τον δήθεν ανθρωπισμό και τον υποκριτικό αντιφασισμό τους.
Η παγίδα των "ευρωπαϊστών"
Στις εννέα Αυγούστου ο ο Ματέο Σαλβίνι, ηγέτης της Λίγκα του Βορά, μετά την όντως θριαμβικού τύπου νίκη του στις Ευρωεκλογές εις βάρος των Πέντε Αστέρων (πτώση στο 17%), έδωσε τέλος στην κυβέρνηση συνεργασίας με το «Κίνημα των πέντε Αστέρων» του Ντί Μάϊο, εξαπολύων μία πρόταση μομφής. Παρασυρθείς από το «ευγενές παραλήρημα» (delirium nobilis) της διαφαινομένης παντοδυναμίας του, από την πρόδηλη συνεχή και ραγδαία άνοδο των ποσοστών του στις δημοσκοπήσεις (που μάλιστα άγγιξαν το 38% τον Ιούλιο), καθώς επίσης και από την εμμονή της δεξιάς πτέρυγος του κόμματος του, ο Σαλβίνι απαίτησε εμφατικά να διενεργηθούν πρόωρες εκλογές μέσα στο τρέχον Φθινόπωρο, αλλά απεκόμισε τα άκρως αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που βεβαίως και αφελώς προσδοκούσε.
Ειδικότερον, έπεσε αιφνιδίως στην παγίδα και έχασε εκκωφαντικάς τη μάχη, ηττώμενος από την φερομένη ως «τρίτη πτέρυγα» της συγκυβερνήσεως – δηλαδή από τους «ευρωπαϊστές», τους «υπέρ της Ευρώπης» ανθρώπους του προέδρου Σέρτζο Ματαρέλλα, [ο οποίος είχε αριστοτεχνικά εξασφαλίσει από την αρχή δύο εξαιρετικώς κρίσιμες κυβερνητικές στρατηγικές θέσεις: το Υπουργείον Οικονομικών (Τζιοβάνι Τρία) και το Υπουργείον Εξωτερικών (Έντσο Μοαβέρο Μιλανέζι)]. Σε αυτήν την ιταλική Τρόϊκα, κατόπιν των αρχικών του επιτηδευμένων δισταγμών, προσήλθε και «προσηρτήθη» ο πρωθυπουργός Τζουζέππε Κόντε – πράγμα το οποίον ,αρκετούς μήνες πριν, τα νεοφιλελεύθερα και καθεστωτικά ΜΜΕ είχαν χαρακτηρίσει με μείζονα ικανοποίηση και … φανφάρες ως τάχα «χειραφέτηση» του από τους δύο «Λαϊκιστές» αντιπροέδρους της χώρας (τον έναν γνήσιο και αυτοπλανώμενο και τον άλλον ευκαιριακό και ημικαθεστωτικό). Ενθουσιάσθηκαν μάλιστα από την αυστηρή ομιλία του και από την εμφανώς αποφασιστική στάση του απέναντι στον αιφνιδιασθέντα, δονκιχωτικό υπερφίαλο Σαλβίνι, όταν παρητήθη στις 20 Αυγούστου.
Ακριβώς σε εκείνη την ιδιάζουσα χρονική στιγμή οι αείποτε διαπλεκόμενες με την μασονία και την μαφία οικονομικές ελίτ της Ιταλίας, ομού με τα παλαιά – καθεστωτικά πολιτικά κόμματα, καθώς επίσης τα ενορχηστρούμενα από τους Επικυριάρχους κέντρα και παράκεντρα εξουσίας των Βρυξελλών και του Βερολίνου, εθεώρησαν ευλόγως πως επανήλθεν η ώρα τους. Ώρα κατάλληλη για να εκδικηθούν τους ανθισταμένους πατριώτες και να «αποκαταστήσουν την τάξη» στην στοχοποιημένη «αντιμεταναστευτική» χώρα, με την αριστοτεχνική χρησιμοποίηση των … «σοφών» προειδοποιήσεων του πρώην πρωθυπουργού Ρέντσι, συμφώνως προς τις οποίες η Ιταλία εκινδύνευε «να οδηγηθεί στον φασισμό» (sic!), εάν εν τέλει κυβερνούσε ο Ματέο Σαλβίνι και το ρατσιστικό - «ακροδεξιό» κόμμα του.