Άρθρο στην εφημερίδα "Εμπρός"
Είναι πράγματι καλό πολίτευμα η δημοκρατία αλλά η λειτουργία της προϋποθέτει την ύπαρξη δυο πολύ βασικών προϋποθέσεων: Να μην χειραγωγείται η πληροφόρηση (δηλαδή η αναζήτηση της αλήθειας) και να μην παρεμποδίζεται η ελεύθερη έκφραση γνώμης, όταν αυτό φυσικά γίνεται με νόμιμο τρόπο.
Δεν μπορούμε δηλαδή να μιλάμε για δημοκρατία όταν η κοινωνική καταξίωση είναι αποτέλεσμα των μικρονοϊκών λιβανωτών των μαστροπών της ενημέρωσης ή όταν υπάρχει ξεκάθαρη παρεμπόδιση στην έκφραση γνώμης. Είτε αυτή πραγματοποιείται με πολυειδείς αποκλεισμούς βασισμένους σε κατασκευασμένα προσχήματα (βλ αποκλεισμό Χρυσής Αυγής από τα ΜΜΕ), είτε με τη χρήση παράνομης κρατικής βίας (βλ. συλλαλητήρια για τη Μακεδονία), είτε με τη χρήση παρακρατικής βίας (βλ. μαχαίρωμα συμμετέχοντος σε πρόσφατη εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη για την Ποντιακή Γενοκτονία).
Ιδιαιτέρως δε για την παρακρατική βία, είναι προφανές, ότι το κράτος ολόκληρου του «συνταγματικού τόξου» έχει ευθύνη. Αφού καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, ανεξαρτήτως του ποιος κυβερνάει, το παρακράτος αυτό φαίνεται να λειτουργεί ξεκάθαρα σαν ένας άτυπος μηχανισμός χειραγώγησης των πολιτών, παράγοντας αποτελέσματα απολύτως συμβατά με τις πολιτικές στοχεύσεις του «συνταγματικού τόξου», άσχετα από τις προφορικές καταδίκες που τυπικά εκφράζονται και αυτές όχι πάντοτε ξεκάθαρα (βλ. δολοφονίες Χρυσαυγιτών, Εξάρχεια κλπ).
Όπως επίσης είναι αλήθεια ότι «οι διακηρύξεις» και η «ιδεολογική πλατφόρμα» αυτού του παρακράτους παραπέμπουν ευθέως σε εκείνη του «συνταγματικού τόξου» σε μια σειρά καίριων ζητημάτων, όπως: Η λαθρομετανάστευση, το πανεπιστημιακό άσυλο, οι διεθνιστικές και μηδενιστικές αντιλήψεις, ο εθνομηδενισμός, τα περί καλής και κακής βίας και του «αντιφασισμού», η ταύτιση του πατριωτισμού με τον νεοναζισμό κλπ.
Πρόκειται επομένως για ένα παρακράτος που σαφέστατα βρίσκει προστασία στη «σκοτεινή» πλευρά ολόκληρου του «συνταγματικού τόξου», το οποίο λεκτικά μεν καταδικάζει την παρακρατική δράση, πρακτικά όμως δεν κάνει τίποτε για την καταστολή της. Και αυτό φυσικά δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε ένδειξη ανικανότητας. Διότι δεν μιλάμε για κάτι που συνέβη μια ή δυο φορές με αναπάντεχο τρόπο, αλλά για κάτι σταθερά επαναλαμβανόμενο σε τόπο και τρόπο, δηλαδή για κάτι που γίνεται βάσει προγράμματος και με εξασφαλισμένο το ακαταδίωκτο. Άλλωστε όλοι είδαμε τι είναι σε θέση να κάνει το «συνταγματικό τόξο» όταν θέλει. Ο απηνής διωγμός της Χρυσής Αυγής με τη χρήση καταφανώς χαλκευμένων κατηγοριών περί εγκληματικής οργάνωσης τα λέει όλα.
Η ενότητα λοιπόν και η αγαστή συνεργασία σύσσωμου του «συνταγματικού τόξου» στην προστασία αυτού του παρακράτους είναι πραγματικά για σεμινάριο. Παρά τις παραπλανητικές λεκτικές τους αντεγκλήσεις που γίνονται για ευνόητους λόγους αποποίησης ευθυνών και νομιμοφάνειας. Κανείς δεν ξεχνά ότι σε αυτόν τον τόπο τον πιο αχαλίνωτο καπιταλισμό επέβαλαν οι σοσιαλιστές και οι αριστεροί, ενώ την πιο διεθνιστική (απάτριδα) εκπαιδευτική πολιτική (δηλαδή την πολιτική μήτρα του αριστερισμού) επέβαλε η «Δεξιά».
Αποτέλεσμα των δυο αυτών δυο ιδεολογικών πυλώνων, πάνω στους στηρίζονται οι δυο άκρες του «συνταγματικού τόξου» (αριστερά & «δεξιά») είναι η νευρωτική απέχθεια για την αλήθεια και ο μηδενιστικός ιστοριογραφικός αναθεωρητισμός που κυριαρχεί έναντι σε οτιδήποτε παραπέμπει σε ελληνικότητα. Όση δε θυμηδία κι αν προκαλεί η εμβόλιμη παρουσία των «δημοκρατών» του «τόξου» στις τηλεοπτικές μας οθόνες εναλλάξ με διάφορες ιαματικές παντόφλες, κοφτερά μαχαίρια, θαυματουργικές αλοιφές, άφθιτα τηγάνια, τούρκικα σήριαλ και προσοντούχα εσώρουχα, δεν μπορεί να αφήνει αδιάφορο κανέναν το γεγονός ότι η ποιότητα της δημοκρατίας μας αρχίζει πλέον εξόφθαλμα να εξομοιώνονται με αυτή της αυλής του Κιμ Γιογκ Ουν, του Στάλιν, του Τσαουσέσκου και του Πολ Ποτ.
Δεν μπορεί κανένας να αδιαφορεί για το γεγονός ότι η μεγάλη μερίδα Ευρωπαίων πολιτών, που μένουν ενεργά προσηλωμένοι στο όραμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αλλά επιμένουν να υπερασπίζονται την ιδιοπροσωπεία εθνικών, τοπικών και γλωσσικών παραδόσεων, αρνούμενοι τον μετασχηματισμό των κοινωνιών τους σε αγορές και των πολιτών σε αδιαφοροποίητους καταναλωτές, χαρακτηρίζονται: νεοναζί, ακροδεξιοί, φασίστες και τραμπούκοι.
Δεν μπορεί κανένας να αδιαφορεί για το γεγονός ότι με τέτοιες προϋποθέσεις το εθνικό μας μέλλον αναδύεται ζοφερό μέσα από τη συνδυασμένη δράση μιας διαρκώς αυξανόμενης παρακρατικής εγκληματικότητας και την πλημμυρίδα ενός τηλεοπτικού βούρκου που κατακλύζει τη ζωή μας κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Ενώ η ιδεολογία του τίποτε δοξάζεται στις θεαματικότητες που κανάλια με προφανείς εξαρτήσεις διαπλοκής κατασκευάζουν ξεδιάντροπα.
Όσο λοιπόν οι δυο βασικές προϋποθέσεις της δημοκρατίας (πληροφόρηση και ελεύθερη έκφραση γνώμης) είναι υπόθεση τηλεοπτικών καναλιών τα οποία παραμένουν έξω από κάθε κοινωνικό έλεγχο, έρμαια και όργανα χειραγώγησης της ελλαδικής κοινωνίας από οργανωμένα διαπλεκόμενα με την κομματοκρατία και την ξενοκρατία συμφέροντα, κάθε εκλογική διαδικασία για τη δημοκρατική αναζήτηση του αληθούς, θα είναι φενάκη.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ
