ΤΟ ΝΤΑΤΣΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΚΑΡΠΟΥΖΙΑ

Ο Πρωθυπουργός έκανε επίσκεψη στην Γαλλία. Στάθηκε δίπλα στον Γάλλο Πρόεδρο και μίλησε για την βαθιά φιλία της Γαλλίας και της Ελλάδος.

Αλήθεια που την είδε αυτή την φιλία; Πως σηματοδοτείται μια φιλία ανάμεσα σε δύο κράτη; Και δεν αναφέρομαι βεβαίως σε λαούς αλλά σε κράτη. Μήπως από το ότι το Παρίσι είναι  ο αγαπημένος τόπος «σκληρής» αυτοεξορίας διάφορων πολιτικών κάθε απόχρωσης; Μήπως από τους Γάλλους αξιωματικούς που οργάνωσαν σε πάρα πολλές περιπτώσεις τον στρατό των τούρκων εναντίον των Ελλήνων Επαναστατών  του 1821; Μήπως από το ότι η Λαγκάρντ, μια από τις πλέον αδυσώπητες τοκογλύφους, είναι Γαλλίδα; Μήπως από το ότι η Γαλλία είναι ο σκληρότερος «εταίρος» μετά την Γερμανία καθ’ όλη την περίοδο της οικονομικής κρίσης της τελευταίας 10ετίας;

Όμως το κύριο θέμα δεν είναι αυτό. Το κύριο θέμα είναι ότι ο Πρωθυπουργός, από μικροφώνου στις κοινές δηλώσεις των δυο ηγετών αλλά και στην συνέντευξη τύπου που παρεχώρησε από το Παρίσι, κάλεσε τους Γάλλους επενδυτές «να εκμεταλλευθούν τις ευκαιρίες και να επενδύσουν στην Ελλάδα».

Η κίνηση αυτή δείχνει την ίδια ελλιπή γνώση διαπραγματεύσεων και οικονομικών της προηγούμενης κυβέρνησης, αλλά και της προ-προηγούμενης και της προ-προ-προηγούμενης κλπ.

Οι επενδυτές δεν τοποθετούν κεφάλαια με δηλώσεις από μικροφώνου. Οι επενδυτές τοποθετούν κεφάλαια, είτε σε απόλυτα διαλυμένες οικονομίες, χωρίς θεσμούς και  χωρίς κυβερνητική επιστασία, οικονομίες δηλαδή τις οποίες θα εκμεταλλευθούν στο έπακρο και θα τις ξεζουμίσουν, μέχρι σταγόνας (γι αυτό κάνει εντύπωση η πρόταση που χρησιμοποίησε ο Πρωθυπουργός «να εκμεταλλευθούν τις ευκαιρίες»), είτε σε σταθερά οικονομικά περιβάλλοντα, με σαφώς διαρθρωμένα  κρατικά υπόβαθρα, τα οποία εγγυώνται την οικονομική ανάπτυξη και σταθερότητα και συνεπώς την ασφάλεια των κεφαλαίων τους.

Ας μας εξηγήσει ο Πρωθυπουργός, σε ποια από τις δυο περιπτώσεις κατατάσσει την Ελλάδα του 2019 και σε ποια εκμετάλλευση αναφέρθηκε.

Δεν έχουμε ξεχάσει τις παλαιότερες δηλώσεις του αγαπημένου του συνεργάτη Γεωργιάδη που έλεγε «ελάτε να επενδύσετε,  η Ελλάδα είναι φτηνή και σας συμφέρει».

Στερείται λοιπόν σοβαρότητας κάθε τέτοια δήλωση από μικροφώνου και κυρίως αποκαλύπτει την έλλειψη σχεδιασμού επενδύσεων και σοβαρών προτάσεων προς επενδυτικούς ομίλους. Ο στόχος τέτοιων δηλώσεων είναι το χάιδεμα των αυτιών των τηλεορασόπληκτων ψηφοφόρων που θα «πειστούν» έτσι ότι ο Μητσοτάκης φέρνει επενδύσεις.

Αυτό που μου θύμισε είναι,  το Ντάτσουν που περνάει τυχαία από το δρόμο μας και από το μικρόφωνο φωνάζει ο οδηγός: Καρπούζια, ελάτε να πάρετε καρπούζια…

ΤΟ ΝΤΑΤΣΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΚΑΡΠΟΥΖΙΑ

Ο Πρωθυπουργός έκανε επίσκεψη στην Γαλλία. Στάθηκε δίπλα στον Γάλλο Πρόεδρο και μίλησε για την βαθιά φιλία της Γαλλίας και της Ελλάδος.

Αλήθεια που την είδε αυτή την φιλία; Πως σηματοδοτείται μια φιλία ανάμεσα σε δύο κράτη; Και δεν αναφέρομαι βεβαίως σε λαούς αλλά σε κράτη. Μήπως από το ότι το Παρίσι είναι  ο αγαπημένος τόπος «σκληρής» αυτοεξορίας διάφορων πολιτικών κάθε απόχρωσης; Μήπως από τους Γάλλους αξιωματικούς που οργάνωσαν σε πάρα πολλές περιπτώσεις τον στρατό των τούρκων εναντίον των Ελλήνων Επαναστατών  του 1821; Μήπως από το ότι η Λαγκάρντ, μια από τις πλέον αδυσώπητες τοκογλύφους, είναι Γαλλίδα; Μήπως από το ότι η Γαλλία είναι ο σκληρότερος «εταίρος» μετά την Γερμανία καθ’ όλη την περίοδο της οικονομικής κρίσης της τελευταίας 10ετίας;

Όμως το κύριο θέμα δεν είναι αυτό. Το κύριο θέμα είναι ότι ο Πρωθυπουργός, από μικροφώνου στις κοινές δηλώσεις των δυο ηγετών αλλά και στην συνέντευξη τύπου που παρεχώρησε από το Παρίσι, κάλεσε τους Γάλλους επενδυτές «να εκμεταλλευθούν τις ευκαιρίες και να επενδύσουν στην Ελλάδα».

Η κίνηση αυτή δείχνει την ίδια ελλιπή γνώση διαπραγματεύσεων και οικονομικών της προηγούμενης κυβέρνησης, αλλά και της προ-προηγούμενης και της προ-προ-προηγούμενης κλπ.

Οι επενδυτές δεν τοποθετούν κεφάλαια με δηλώσεις από μικροφώνου. Οι επενδυτές τοποθετούν κεφάλαια, είτε σε απόλυτα διαλυμένες οικονομίες, χωρίς θεσμούς και  χωρίς κυβερνητική επιστασία, οικονομίες δηλαδή τις οποίες θα εκμεταλλευθούν στο έπακρο και θα τις ξεζουμίσουν, μέχρι σταγόνας (γι αυτό κάνει εντύπωση η πρόταση που χρησιμοποίησε ο Πρωθυπουργός «να εκμεταλλευθούν τις ευκαιρίες»), είτε σε σταθερά οικονομικά περιβάλλοντα, με σαφώς διαρθρωμένα  κρατικά υπόβαθρα, τα οποία εγγυώνται την οικονομική ανάπτυξη και σταθερότητα και συνεπώς την ασφάλεια των κεφαλαίων τους.

Ας μας εξηγήσει ο Πρωθυπουργός, σε ποια από τις δυο περιπτώσεις κατατάσσει την Ελλάδα του 2019 και σε ποια εκμετάλλευση αναφέρθηκε.

Δεν έχουμε ξεχάσει τις παλαιότερες δηλώσεις του αγαπημένου του συνεργάτη Γεωργιάδη που έλεγε «ελάτε να επενδύσετε,  η Ελλάδα είναι φτηνή και σας συμφέρει».

Στερείται λοιπόν σοβαρότητας κάθε τέτοια δήλωση από μικροφώνου και κυρίως αποκαλύπτει την έλλειψη σχεδιασμού επενδύσεων και σοβαρών προτάσεων προς επενδυτικούς ομίλους. Ο στόχος τέτοιων δηλώσεων είναι το χάιδεμα των αυτιών των τηλεορασόπληκτων ψηφοφόρων που θα «πειστούν» έτσι ότι ο Μητσοτάκης φέρνει επενδύσεις.

Αυτό που μου θύμισε είναι,  το Ντάτσουν που περνάει τυχαία από το δρόμο μας και από το μικρόφωνο φωνάζει ο οδηγός: Καρπούζια, ελάτε να πάρετε καρπούζια…

"ΤΑ ΓΑΛΟΝΙΑ ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ"

Στις 21 Αυγούστου 1823, ο Μάρκος Μπότσαρης, σε ηλικία 33 ετών πέρασε στην αθανασία, αγωνιζόμενος μαζί με τον Κίτσο Τζαβέλα και 450 Έλληνες, εναντίον 15.000 επίλεκτων τουρκαλβανών που επέδραμαν στην δυτική Ρούμελη.

Στην μάχη του Κεφαλόβρυσου, μια σφαίρα τον βρήκε στο μάτι. Μεταφέρθηκε από τους Σουλιώτες στο Μεσολόγγι και στον δρόμο ξεψύχησε. Η σωρός του σκεπασμένη με γαλάζια χλαμύδα, εισήλθε στο Μεσολόγγι σε θριαμβευτική πομπή, στην οποία προηγούνταν τούρκοι αιχμάλωτοι, λάφυρα και πενήντα τέσσερις αιχμαλωτισμένες σημαίες των εχθρών.

Η ζωή του Μπότσαρη, ήταν ένας συνεχής ένοπλος αγώνας, για την ελευθερία της Πατρίδος. Δεν δίστασε να πολεμήσει επανειλημμένως απέναντι σε πολυάριθμους τούρκους, μην δίνοντας σημασία στους αριθμούς αλλά στην Ελληνική Πολεμική Αρετή, στην δίψα για Ελευθερία και στην αδάμαστη Ελληνική Ψυχή.

Τέτοιες ζωές, αδάμαστων κι αλύγιστων Εθνικιστών, είναι πάντοτε παράδειγμα για όλους εμάς, που λυγίζουμε σε μια καθημερινότητα αστείων κακουχιών και πλασματικών διλημμάτων.

Η πλέον διδακτική, στιγμή της ζωής του μεγάλου πολεμιστή, ήταν όταν τα Χριστούγεννα του 1822 υπερασπιζόμενος το τείχος του Μεσολογγίου απέναντι στον Ομέρ Βρυώνη με μόλις 35 άνδρες, παρέλαβε από την κυβέρνηση έγγραφο με το οποίο τον όριζαν Στρατηγό. Το γεγονός προκάλεσε την έχθρα και την ζήλια άλλων οπλαρχηγών και ο Μπότσαρης εξοργισμένος από την συμπεριφορά τους, έσκισε τον διορισμό λέγοντας: «όποιος είναι άξιος, παίρνει το δίπλωμα με το σπαθί του, από τον Πασά».

Με την μεγαλοπρεπή αυτή του πράξη, όρισε τα προαπαιτούμενα για κάθε αξίωμα. Αυτά ήταν, είναι και θα είναι, ο συνεχής αγώνας, η ανιδιοτέλεια, το θάρρος και η προσφορά στο Έθνος.

Ας τα θυμόμαστε κι ας παραδειγματιζόμαστε από τέτοιους ανθρώπους, εμείς οι σημερινοί Έλληνες Εθνικιστές. Και ο δικός μας αγώνας δεν είναι μικρότερης σημασίας. Στις μέρες μας θα κριθούν πάρα πολλά και σημαντικά για το Έθνος των Ελλήνων.

Κρίνεται η εδαφική ακεραιότητα του κράτους μας, που στήθηκε από την αδάμαστη θέληση και το Αίμα των προγόνων, σαν τον Μάρκο Μπότσαρη. Κρίνεται η αλλοίωση του Έθνους από εισβολείς άλλου τύπου από εκείνους που πολεμούσε ο Μπότσαρης, αλλά οπωσδήποτε επιβουλείς της ίδιας της Ελληνικότητάς μας. Κρίνεται η κληρονομιά που θα αφήσουμε στις επόμενες γενιές. Κρίνεται η υστεροφημία μας, ως Έλληνες.

Ας παραδειγματιστούμε λοιπόν, κι ας μην γινόμαστε σαν τους μικρόψυχους που ζήλεψαν το στρατηγικό αξίωμα, αλλά σαν τον Μπότσαρη που τίμησε το αξίωμα του πολεμιστή.

ΜΥΡΜΙΔΟΝΑΣ

Η ΔΥΤΙΚΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΜΑΡΚΟ ΤΑΡΚΙ, ΣΕΡΖ ΛΑΤΟΥΣ, ΑΛΑΙΝ ΚΑΓΙΕ, ΚΛΩΝΤ ΚΑΡΝΟΥ, ΦΕΡΝΤΙΝΑΝ ΤΕΝΙΣ

Εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις Αθήνα 1990

Σε όλο και σημαντικότερα τμήματα του πληθυσμού παρατηρείται ανάπτυξη μιας σαφούς αντιδράσεως… με την αποστασιοποίηση στους θεσμούς, την περιφρόνηση της πολιτικής τάξεως στο σύνολό της και την εκδήλωση μιας όλο και βαθύτερης απάθειας έναντι όσων αφορούν τη δημόσια ζωή.
Αυτό το θλιβερό θέαμα προκαλεί ανησυχίες, όχι μόνο στους θεωρητικούς του φιλελεύθερου πλουραλισμού, αλλά και σε όλους εκείνους που πιστεύουν ότι ο πνευματικός πλούτος και η πνευματική δημιουργικότητα των εθνών και των λαών εκφράζεται κατά πρώτον στην ικανότητα συμμετοχής τους στην οικοδόμηση ενός κοινού πεπρωμένου και διαμορφώσεώς τους σε ειδικά υποκείμενα έχοντα συνείδηση της ιστορίας τους.

…η κοινωνική διαμάχη δεν περιορίζεται πλέον εντός του πλαισίου των παραδοσιακών συλλογικών πρωταγωνιστών (κόμματα, συνδικάτα) παρά πλήττει και κάθε πολίτη ατομικά θεωρούμενο, ωθώντας τον προς μια σειρά διεκδικήσεων (μισθών, κοινωνικής ασφαλίσεως, διοικητικών εγγυήσεων, επαγγελματικής καταστάσεως κλπ) οι οποίες οδηγούν όλο και περισσότερο προς την ατομικότητα και απαλείφουν από τις συνειδήσεις την ιδέα του συλλογικού συμφέροντος, του «κοινού αγαθού» που υπερβαίνει τα ατομικά συμφέροντα…