TA ΓΑΛΟΝΙΑ ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ

Στις 21 Αυγούστου 1821, ο Μάρκος Μπότσαρης, σε ηλικία 33 ετών πέρασε στην αθανασία, αγωνιζόμενος μαζί με τον Κίτσο Τζαβέλα και 450 Έλληνες, εναντίον 15.000 επίλεκτων τουρκαλβανών που επέδραμαν στην δυτική Ρούμελη.

Στην μάχη του Κεφαλόβρυσου, μια σφαίρα τον βρήκε στο μάτι. Μεταφέρθηκε από τους Σουλιώτες στο Μεσολόγγι και στον δρόμο ξεψύχησε. Η σωρός του σκεπασμένη με γαλάζια χλαμύδα, εισήλθε στο Μεσολόγγι σε θριαμβευτική πομπή, στην οποία προηγούνταν τούρκοι αιχμάλωτοι, λάφυρα και πενήντα τέσσερις αιχμαλωτισμένες σημαίες των εχθρών.

Η ζωή του Μπότσαρη, ήταν ένας συνεχής ένοπλος αγώνας, για την ελευθερία της Πατρίδος. Δεν δίστασε να πολεμήσει επαννηλλειμένως απέναντι σε πολυάριθμους τούρκους, μην δίνοντας σημασία στους αριθμούς αλλά στην Ελληνική Πολεμική Αρετή, στην δίψα για Ελευθερία και στην αδάμαστη Ελληνική Ψυχή.

Τέτοιες ζωές, αδάμαστων κι αλύγιστων Εθνικιστών, είναι πάντοτε παράδειγμα για όλους εμάς, που λυγίζουμε σε μια καθημερινότητα αστείων κακουχιών και πλασματικών διλλημάτων.

Η πλέον διδακτική, στιγμή της ζωής του μεγάλου πολεμιστή, ήταν όταν τα Χριστούγεννα του 1822 υπερασπιζόμενος το τείχος του Μεσολογγίου απέναντι στον Ομέρ Βρυώνη με μόλις 35 άνδρες, παρέλαβε από την κυβέρνηση έγγραφο με το οποίο τον όριζαν Στρατηγό. Το γεγονός προκάλεσε την έχθρα και την ζήλια άλλων οπλαρχηγών και ο Μπότσαρης εξοργισμένος από την συμπεριφορά τους, έσκισε τον διορισμό λέγοντας: «όποιος είναι άξιος, παίρνει το δίπλωμα με το σπαθί του, από τον Πασά».

Με την μεγαλοπρεπή αυτή του πράξη, όρισε τα προαπαιτούμενα για κάθε αξίωμα. Αυτά ήταν, είναι και θα είναι, ο συνεχής αγώνας, η ανιδιοτέλεια, το θάρρος και η προσφορά στο Έθνος.

Ας τα θυμόμαστε κι ας παραδειγματιζόμαστε από τέτοιους ανθρώπους, εμείς οι σημερινοί Έλληνες Εθνικιστές. Και ο δικός μας αγώνας δεν είναι μικρότερης σημασίας. Στις μέρες μας θα κριθούν πάρα πολλά και σημαντικά για το Έθνος των Ελλήνων.

Κρίνεται η εδαφική ακεραιότητα του κράτους μας, που στήθηκε από την αδάμαστη θέληση και το Αίμα των προγόνων, σαν τον Μάρκο Μπότσαρη. Κρίνεται η αλλοίωση του Έθνους από εισβολείς άλλου τύπου από εκείνους που πολεμούσε ο Μπότσαρης, αλλά οπωσδήποτε επιβουλείς της ίδιας της Ελληνικότητάς μας. Κρίνεται η κληρονομιά που θα αφήσουμε στις επόμενες γενιές. Κρίνεται η υστεροφημία μας, ως Έλληνες.

Ας παραδειγματιστούμε λοιπόν, κι ας μην γινόμαστε σαν τους μικρόψυχους που ζήλεψαν το στρατηγικό αξίωμα, αλλά σαν τον Μπότσαρη που τίμησε το αξίωμα του πολεμιστή.

ΙΤΑΛΙΑ: Η "ΠΑΓΙΔΑ" ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΣΤΩΝ

Ακούσαμε και διαβάσαμε εκατοντάδες υμνολογίες και ζητωκραυγές για τον ένθερμο Ιταλό πατριώτη Ματέο Σαλβίνι (την γενναία στάση του οποίου για την προστασία του Λαού του χαιρετίσαμε και εμείς κατ’ επανάληψη). Ιδού λοιπόν η θλιβερή κατάληξη του παρήγορου δρωμένου που μας έδινε περιθώρια ελπίδας αντιστάσεως: H υπέροχα ρωμαντική και θαραλέα, εν τέλει όμως μεγαλομανής και πανίσχυρη εξουσιομανία του Ματέο Σαλβίνι σε συνδυασμό με τις επάλληλες κινήσεις ελιγμών του Λουίτζι Ντί Μάϊο που αποδείχθηκε ως ο αποφασισμένος και ψυχρός εκτελεστής και νεκροθάφτης της καθωσπρεπικής αλλά αναντίρρητης αντιπολιτευτικής ψυχής του «Κινήματος των Πέντε Αστέρων»», υπήρξε όντως ότι το κάλλιστο και ευστοχότερο για την πλήρη αποκατάσταση του και παγίωση του ασφυκτικού καθεστώτος λιτότητας που επέβαλλε η Ευρωπαϊκή Ένωση (δηλαδή η αμερικανότροπη μερκελική Γερμανία-χωροφύλακας των ΗΠΑ, συνεπώς οι Διεθνείς Επικυρίαρχοι) στην Ιταλία – ενώ το ξεκάθαρο ψυχολογικό και ηθικό δίδαγμα είναι πως χωρίς συμπαγές ιδεολογικό υπόβαθρο στην πολιτική πορεία και δίχως την προσήκουσα επαρκή πληρότητα και σαφήνεια σχετικά με το νόημα και με τις συνέπειες οποιασδήποτε αντιπαραθέσεως με την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν μπορεί με κανέναν άλλο τρόπο να υπάρξει ουσιώδης λύση σε μία χώρα που πραγματικά είναι βυθισμένη «μέχρι τα ρουθούνια» στην κρίση. Προφανώς το Καθεστώς, όπως ήδη συνέβη και στην Ελλάδα ή πιθανότατα θα συμβεί στην Μικρο-Μέγαλη Βρετανία, ήξερε από την αρχή πάρα πολύ καλά τι διεκυβεύτετο, συνεπώς εγνώριζε άριστα πού ήταν το πραγματικό μέτωπο της αφανιστικής πολιτικής μάχης, την οποίαν έπρεπε να κερδίσει παντί τρόπω, ενώ βεβαίως όλοι οι υπόλοιποι παίκτες του παιγνίου ισχύος είχαν πράγματι πλήρη άγνοια.

Πρέπει επίσης να επισημανθεί ότι, όχι μόνον ποικίλοι … «εθνικοπατριώτες», «νεοεθνικιστές» και … «παραφασίστες» στην Πατρίδα μας, αλλά και αρκετοί σοσιαλφιλελεύθεροι δημοκράτες και όντως αντίπαλοι (ή και εχθροί) της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Ιταλία, αυταπατήθηκαν παρερμηνεύοντες τον φανταιζί «θόρυβο»» που έκανε ο συμπαθής Σαλβίνι για επαναστατικό συναγερμό- δίχως διόλου να αντιληφθούν και να κατανοούν πως αυτή η φέρελπις διεργασία ήταν δυστυχώς ένα μέρος του διεθνούς, περιφερειακού και ενδοευρωπαϊκού «παιγνίου ισχύος» που εν τέλει οδήγησε σε ήττα της Ιταλίας και του ιταλικού Λαού. Όσον αφορά στην παράταιρη και φτιασιδωμένη «οιονεί εξεγερμένη» Αριστερά (παλαιά και «Νέα»), δεν ήσαν μόνον υπεραρκετοί αυτοί που βλακωδώς γελάστηκαν και αυταπατήθηκαν, αλλά για μιαν ακόμη φορά, ήταν η ψυχαναγκαστική πλειοψηφία της - η οποία συνεχίζει επίμονα και μαζοχιστικά να πείθεται από τους γλυκερούς νεοφιλελεύθερους κόλακές της, με τον δήθεν ανθρωπισμό και τον υποκριτικό αντιφασισμό τους.

Η παγίδα των "ευρωπαϊστών"

Στις εννέα Αυγούστου ο ο Ματέο Σαλβίνι, ηγέτης της Λίγκα του Βορά, μετά την όντως θριαμβικού τύπου νίκη του στις Ευρωεκλογές εις βάρος των Πέντε Αστέρων (πτώση στο 17%), έδωσε τέλος στην κυβέρνηση συνεργασίας με το «Κίνημα των πέντε Αστέρων» του Ντί Μάϊο, εξαπολύων μία πρόταση μομφής. Παρασυρθείς από το «ευγενές παραλήρημα» (delirium nobilis) της διαφαινομένης παντοδυναμίας του, από την πρόδηλη συνεχή και ραγδαία άνοδο των ποσοστών του στις δημοσκοπήσεις (που μάλιστα άγγιξαν το 38% τον Ιούλιο), καθώς επίσης και από την εμμονή της δεξιάς πτέρυγος του κόμματος του, ο Σαλβίνι απαίτησε εμφατικά να διενεργηθούν πρόωρες εκλογές μέσα στο τρέχον Φθινόπωρο, αλλά απεκόμισε τα άκρως αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που βεβαίως και αφελώς προσδοκούσε.

Ειδικότερον, έπεσε αιφνιδίως στην παγίδα και έχασε εκκωφαντικάς τη μάχη, ηττώμενος από την φερομένη ως «τρίτη πτέρυγα» της συγκυβερνήσεως – δηλαδή από τους «ευρωπαϊστές», τους «υπέρ της Ευρώπης» ανθρώπους του προέδρου Σέρτζο Ματαρέλλα, [ο οποίος είχε αριστοτεχνικά εξασφαλίσει από την αρχή δύο εξαιρετικώς κρίσιμες κυβερνητικές στρατηγικές θέσεις: το Υπουργείον Οικονομικών (Τζιοβάνι Τρία) και το Υπουργείον Εξωτερικών (Έντσο Μοαβέρο Μιλανέζι)]. Σε αυτήν την ιταλική Τρόϊκα, κατόπιν των αρχικών του επιτηδευμένων δισταγμών, προσήλθε και «προσηρτήθη» ο πρωθυπουργός Τζουζέππε Κόντε – πράγμα το οποίον ,αρκετούς μήνες πριν, τα νεοφιλελεύθερα και καθεστωτικά ΜΜΕ είχαν χαρακτηρίσει με μείζονα ικανοποίηση και … φανφάρες ως τάχα «χειραφέτηση» του από τους δύο «Λαϊκιστές» αντιπροέδρους της χώρας (τον έναν γνήσιο και αυτοπλανώμενο και τον άλλον ευκαιριακό και ημικαθεστωτικό). Ενθουσιάσθηκαν μάλιστα από την αυστηρή ομιλία του και από την εμφανώς αποφασιστική στάση του απέναντι στον αιφνιδιασθέντα, δονκιχωτικό υπερφίαλο Σαλβίνι, όταν παρητήθη στις 20 Αυγούστου.

Ακριβώς σε εκείνη την ιδιάζουσα χρονική στιγμή οι αείποτε διαπλεκόμενες με την μασονία και την μαφία οικονομικές ελίτ της Ιταλίας, ομού με τα παλαιά – καθεστωτικά πολιτικά κόμματα, καθώς επίσης τα ενορχηστρούμενα από τους Επικυριάρχους κέντρα και παράκεντρα εξουσίας των Βρυξελλών και του Βερολίνου, εθεώρησαν ευλόγως πως επανήλθεν η ώρα τους. Ώρα κατάλληλη για να εκδικηθούν τους ανθισταμένους πατριώτες και να «αποκαταστήσουν την τάξη» στην στοχοποιημένη «αντιμεταναστευτική» χώρα, με την αριστοτεχνική χρησιμοποίηση των … «σοφών» προειδοποιήσεων του πρώην πρωθυπουργού Ρέντσι, συμφώνως προς τις οποίες η Ιταλία εκινδύνευε «να οδηγηθεί στον φασισμό» (sic!), εάν εν τέλει κυβερνούσε ο Ματέο Σαλβίνι και το ρατσιστικό - «ακροδεξιό» κόμμα του.

ΠτΔ ΜΕ ΚΥΡΟΣ ή ΑΚΥΡΟΣ;

Πολλές οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε αυτό που γενικώς ονομάζουμε σήμερα «πολιτικό σύστημα» και στις τάξεις των Εθνικιστών. Κατά την γνώμη μου όμως, το κυρίως σύνορο, το βαθύ διαχωριστικό βάραθρο ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και στον Εθνικισμό στην σημερινή Ελλάδα είναι ότι, οι Εθνικιστές αγωνίζονται υπέρ του Λαού μόνοι ενώ το πολιτικό σύστημα υπέρ των μικροκομματικών του συμφερόντων ενωμένο και απέναντι στα συμφέροντα του Λαού.

Η παρουσία της Χρυσής Αυγής στην Βουλή, σαν καταλύτης, το κατέδειξε ξεκάθαρα αυτό. Μάλιστα τόσο ξεκάθαρα, που πλέον έχουν αφήσει κάθε πρόσχημα και συνεργάζονται απροκάλυπτα και προκλητικά. Η Νέα Δημοκρατία εκλέχθηκε με σύνθημα να φύγει η αριστερή κυβέρνηση. Και όλως παραδόξως, η κυβέρνησή της, γέμισε αριστερούς κάθε απόχρωσης!

Και το θέατρο του ψεύδους συνεχίζεται. Έτσι μαθαίνουμε ότι ο Τσίπρας, θα στηρίξει Παυλόπουλο για ΠτΔ και η Νέα Δημοκρατία έριξε στο τραπέζι το όνομα της Μαρίας Δαμανάκη. Οι άνθρωποι αυτοί, κάνουν ότι τους γουστάρει όποτε τους γουστάρει. Χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς Τιμή, χωρίς βαρύτητα στα λόγια τους, χωρίς αιδώ. Και η κοινωνία συνεχίζει την καθημερινότητά της, ατάραχη!!!

Στ’ αλήθεια, δεν είναι η Ν.Δ. που ζητούσε ισχυρή αυτοδυναμία για να διώξει την αριστερά και να επαναφέρει την κανονικότητα; Και προτείνει τώρα για την Προεδρία της Δημοκρατίας, μία προκάτοχο του «κακού» Τσίπρα στην αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ (τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ) την Δαμανάκη;! Oι τακτικές αυτές είναι που πλήττουν θανάσιμα το κύρος του κράτους και του πολιτεύματος, κι όχι η αποκαλυπτική πολιτική των Εθνικιστών, που έκανε το παρεάκι να φωνάζει την φρουρά στην Βουλή… Επιτέλους, αν αυτοί είναι ανυπόληπτοι, δεν αντιλαμβάνονται οι πολίτες που τους στηρίζουν, ότι τους παρασύρουν στην τρύπα της ανυποληψίας μαζί τους;

Στην προηγούμενη κυβερνητική περίοδο, κόμματα και πληρωμένα φερέφωνά (κανάλια), δεν σταμάτησαν να κατηγορούν τους Εθνικιστές, ότι συνεργάζονται με την Νέα Δημοκρατία ή τον Σύριζα, αναλόγως ποιος κατηγορούσε. Και στην νέα κυβερνητική περίοδο, ο Τσίπρας προτείνει έναν τέως υπουργό και μεγαλοστέλεχος της Ν.Δ. για Πρόεδρο και ο Μητσοτάκης μια τέως αρχηγό του Συριζα!!!

Ας το καταλάβουν επιτέλους οι συμπολίτες μας. Ολόκληρο το αυτοαποκαλούμενο «δημοκρατικό τόξο» είναι μια συντροφιά, που υπό το φως προβολέων στα studios των καναλιών, κόβει και μοιράζει την εξουσία στην παρέα. Στους κολλητούς και στους υπαλλήλους. Και για να απολαμβάνει αυτό το προνόμιο, χρειάζεται την στήριξη ξένων κύκλων, στις απαιτήσεις των οποίων υποκλίνεται συνεχώς, σε βάρος του Ελληνικού Λαού. Οι Εθνικιστές πάντως, δεν θα σταματήσουμε να τους καταγγέλλουμε, δεν θα σταματήσουμε να τους εγκαλούμε και να τους στηλιτεύουμε.

Η Ελλάδα αξίζει ένα καλύτερο αύριο από αυτό που σχεδιάζει για εμάς το κατεστημένο της «παρέας». Οι Εθνικιστές θα φέρουμε αυτό το αύριο.