ΑΛΤ ΤΙΣ ΕΙ

Κάθε 13 Οκτωβρίου, θυμόμαστε πάντα με δέος τον θάνατο του υπέρμαχου της Ελλάδος, Παύλου Μελά.

Αυτό δηλαδή που εμείς, με τα στενά ανθρώπινα μέτρα, λογίζουμε σαν θάνατο. Γιατί ο Μελάς δεν πέθανε. Πέρασε στα Ηλύσια Πεδία όπως κάθε Έλληνας Ήρωας, δια μέσου των αιώνων.

Η περίπτωση Μελά είναι μοναδική. Δεν πρόκειται για έναν καθημερινό άνθρωπο. Ήταν γιος ενός αληθινού μεγιστάνα της εποχής, πραγματικού κροίσου. Είχε κοινωνική επιφάνεια, χρήματα, γυναίκα και δύο παιδιά που λάτρευε. Κι όμως, αντι να διαλέξει μια ζωή στις ανέσεις, στις διασκεδάσεις και στην χλιδή, προτίμησε τον δρόμο της Σχολής Ευελπίδων. Και μόλις ονομάσθηκε ανθυπολοχαγός, δεν σταμάτησε να πιέζει στρατιωτικούς και πολιτικούς για να απελευθερωθεί η Μακεδονία.

Άφησε την γυναίκα και τα παιδιά του και πολέμησε μέχρι θανάτου για την λευτεριά της Πατρίδος. Όταν σκοτώθηκε, ένα τραγούδι κυκλοφόρησε, που αποτύπωσε το μέγεθος της επιτυχίας των ενεργειών του και το κύρος του ως αγωνιστή. Έλεγε ο στίχος: «Ένας ήρωας εχάθη τω ονόματι Μελάς και νομίσαν οι Βουλγάροι πως εχάθη η Ελλάς».

Με τέτοιο Άγιο Αίμα έχει στηθεί στα πόδια της αυτή η Πατρίδα. Με Αίμα αγνό και τίμιο, με Αίμα άφθονο.

Σήμερα, δεκαετίες μετά την θυσία του Μελά, η Μακεδονία κινδυνεύει και πάλι. Αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν ήρωες σαν τον Καπετάνιο. Υπάρχουν Τσίπρες, Μητσοτάκηδες, Σαμαράδες, υπάρχουν Novartis, λίστες Λαγκάρντ και ΔΝΤ.

Σήμερα λοιπόν το βάρος πέφτει σε εμάς. Στον καθένα μας. Να γίνουμε όχι βέβαια τεράστιοι ήρωες σαν τον Παύλο Μελά, αυτό δεν γίνεται. Να γίνουμε ο καθένας μας ένας μικρός Μίκης Ζέζας. Να δράσουμε στο σπίτι, στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στον δρόμο και στις παρέες μας. Να ξεσηκώσουμε τους διπλανούς μας. Να πολεμήσουμε όχι τον κατακτητή Βούλγαρο, αλλά ένα πολύ ισχυρότερο εχθρό: τον χειρότερο εαυτό μας!

Να ενδιαφερθούμε για την Πατρίδα. Να βροντοφωνάξουμε: ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ!

Να υποστούμε τις συνέπειες αυτού του αγώνα με καρτερία. Σαν άνδρες ευθυτενείς «που πονούν αλλά δεν υποφέρουν» όπως είχε συμβουλέψει ο Μελάς τους νεώτερους Ευέλπιδες της εποχής του.

Όποιος πιστεύει ότι ζούμε σε μια πολιτισμένη εποχή, του διαλόγου και της δημοκρατίας, πλανάται πλάνην οικτράν. Ζούμε σε μιαν αδυσώπητη εποχή, σκληρού πολέμου, ψυχολογικού, οικονομικού και συμβατικού.

Η Πατρίδα βρίσκεται σε μια από τις δυσκολότερες στιγμές. Προ του κινδύνου απώλειας εθνικού εδάφους. Και το έδαφος αυτό, δεν έχουμε δικαίωμα να το χάσουμε. Δεν μας ανήκει. Ανήκει στο Αίμα του Μελά. Ανήκει στους πολεμιστές της Μικράς Ασίας. Ανήκει στους νεκρούς του Έπους της Αλβανίας. Ανήκει στους νεκρούς της Κύπρου. Ανήκει στους νεκρούς των Ιμίων. Ανήκει στις μελλοντικές γενιές Ελλήνων. Εμείς είμαστε απλώς, αυτοί που το φρουρούν σήμερα.

Ας κάνουμε λοιπόν σωστά την δουλειά μας κι ας φυλάξουμε σκοπιά.  

Για όποιον βρεθεί στον χώρο ευθύνης μας, δεν υπάρχουν συμβιβασμοί, δεν υπάρχουν συμφωνίες δεν υπάρχει διπλωματία. Υπάρχουν μόνον δυο φράσεις: «Άλτ τις εί» και «Μολών Λαβέ».

ΞΥΠΝΗΣΤΕ

«Είστε η ελπίδα και το μέλλον αυτού του τόπου. Ξέρω σε ποιο σχολείο βρίσκομαι και μιλώ και για εκείνα τα παιδιά που δεν είναι Έλληνες, αλλά είναι κοντά μας, είναι ένα κομμάτι από την ψυχή μας και την καρδιά μας. Αυτός ο τόπος, η Ελλάδα, όπως έχει αποδείξει μέσα στον χρόνο, είναι χώρα της Δημοκρατίας, της πραγματικής ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Όλα τα παιδιά, είναι παιδιά μας».

Αυτά είπε ο ΠτΔ σε σχολείο στα Πατήσια. Στα Πατήσια που έχουν πατηθεί στην κυριολεξία από ξένους. Που λειτουργούν εκατοντάδες παράνομα τζαμιά. Που όλοι οι Πατησιώτες ξέρουμε ότι οι Αφρικανοί «μετανάστες» ασχολούνται στην συντριπτική πλειοψηφία τους με ξενυχτάδικα μπαρ και πορνεία. Στα Πατήσια που η κατάσταση έχει πλέον ξεφύγει. Που οι Ελληνικοί πληθυσμοί αποτελούνται κυρίως από γέροντες, ανήμπορους να φύγουν από την περιοχή, αφού οι νέοι έφυγαν σχεδόν όλοι. Στα Πατήσια που Ασιάτες κάθε είδους, ανοίγουν μαγαζιά (ενώ οι Έλληνες κλείνουν τα δικά τους λόγω κρίσης) και συνηθίζουν να κάθονται απέξω καπνίζοντας ναργιλέδες και τρίβοντας τις γυμνές πατούσες τους.

«Είστε το μέλλον και η ελπίδα αυτού του τόπου» είπε λοιπόν ο ΠτΔ σε σχολείο στα Πατήσια σε παιδιά «μεταναστών». Και φυσικά κάθε παιδί δεν φταίει σε τίποτε. Φταίνε όμως οι γονείς που διδάσκουν στα παιδιά τους, ότι καταπατώντας  νόμους και εποικώντας με το ζόρι, «κερδίζεις Δημοκρατία και ισότητα». Και φυσικά κάθε παιδί δεν φταίει σε τίποτε. Φταίνε όμως οι γονείς που ενώ είναι σε ανέχεια  τεκνοποιούν ασταμάτητα, ουσιαστικά διδάσκοντας έτσι τα παιδιά τους, ότι θα ζουν από την κρατική πρόνοια.

 Όποιος έχει περπατήσει στα Πατήσια ξέρει τι λέω. Κάθε Αφροασιάτισσα με μαντίλα ή χωρίς, περπατάει με τουλάχιστον τρία παιδιά. Τουλάχιστον!!! Τι θα γίνει σε λίγα χρόνια όταν αυτά θα μεγαλώσουν; Θα ζήσουν με επιδοματάκια ή η ανεργία στην χώρα θα εκτοξευτεί μέχρι τον επόμενο γαλαξία; Και η οικονομία θα καταστραφεί ολοκληρωτικά και δια παντός;

Τι έχουμε άραγε κάνει οι Έλληνες στους Παυλόπουλους κάθε είδους για να μας μισούν τόσο; Για να μας προσβάλλουν τόσο; Για να μας υποτιμούν τόσο;

Μήπως αυτοί οι Αφροασιατικοί πληθυσμοί που εποικούν την χώρα, δεν είναι οι ίδιοι που αρνήθηκαν να δουλέψουν στις χώρες τους; Που αρνήθηκαν να πολεμήσουν για  τις χώρες τους; Αλλά τώρα θα αποτελέσουν την ελπίδα της Ελλάδος;

Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι αυτοί, θα αγωνιστούν για το Έθνος των Ελλήνων; Θα τιμήσουν προγόνους σαν τον Νικηταρά; Θα δακρύσουν για την θυσία του Λεωνίδα; Θα υψώσουν τα στήθη τους για να σταματήσουν ορδές κατακτητών για να σώσουν το μεγαλείο της Ελλάδος; Θα κάνουν Αλβανικά Έπη; Θα διαπρέψουν στις επιστήμες, στο εμπόριο, στην ναυτιλία, όπως τόσες χιλιάδες Έλληνες στο παρελθόν; Θα μαρτυρήσουν για την Χριστιανική Πίστη μας;

Τι έχουμε άραγε κάνει οι Έλληνες στους Παυλόπουλους κάθε είδους για να μας μισούν τόσο; Για να μας προσβάλλουν τόσο; Για να μας υποτιμούν τόσο;