Η ΔΥΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ

Όποιος ηττάται στον πόλεμο, πληρώνει το τίμημα. Έτσι ήταν πάντα, έτσι θα είναι και στο μέλλον. Η Δύση που με τους μισθοφόρους της ισλαμοσυμμορίτες προσπάθησε να ανατρέψει την νόμιμη κυβέρνηση της Συρίας ηττήθηκε και τώρα πρέπει να χρηματοδοτήσει την ανασυγκρότηση της χώρας. 

Συγκεκριμένα η ανασυγκρότηση αφορά τις υποδομές και την παροχή ιατρικού εξοπλισμού και φαρμάκων. Ήδη οι Βρυξέλλες αποδέσμευσαν 7 δισεκατομμύρια δολάρια για αυτό τον σκοπό, το επόμενο διάστημα αναμένεται να αποδεσμευτούν πολύ μεγαλύτερα ποσά για τις ανάγκες του συριακού λαού.

Στους πολέμους του παρελθόντος υπήρχε μια ξεκάθαρη έναρξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων, μια κήρυξη πολέμου, και ένα σαφές τέλος των εχθροπραξιών με την υπογραφή μιας ειρηνευτικής συνθήκης που συνοδευόταν με αποζημιώσεις εκ μέρους του ηττημένου προς τον νικητή. 

Ο συμμοριτοπόλεμος της Συρίας όμως δεν είχε σαφή έναρξη εχθροπραξιών με επίσημη δήλωση, ενώ το τέλος του δεν μπορεί να επισημοποιηθεί με μια συνθήκη (οι τελευταίοι συμμορίτες που έβαλαν την υπογραφή τους σε ειρηνευτική συμφωνία ήταν οι κομμουνιστοσυμμορίτες στην Βάρκιζα, μια συμφωνία που ούτως ή άλλως δεν τηρήθηκε). 

Έτσι στην Συρία δεν υπάρχει επίσημο έγγραφο με το οποίο να μπορούν να απονεμηθούν συγκεκριμένες αποζημιώσεις από τους ηττημένους στον νικητή. Υπάρχουν όμως διασκέψεις επίσημες και ανεπίσημες όπου χορηγούνται κονδύλια ως «αναπτυξιακή βοήθεια» αντί πολεμικών αποζημιώσεων. 

Ο πόλεμος της Συρίας όπου η Δύση ηττήθηκε παταγωδώς μπορεί δημοσίως να αποκρύπτεται, όμως οι βασικοί νόμοι του πολέμου παραμένουν ανεπηρέαστοι:

Οι νικητές αποκτούν τον έλεγχο των αμφισβητούμενων περιοχών και οι ηττημένοι πληρώνουν.

Γ. Λιναρδής

ΚΥΜΑ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΩΝ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

     Η κοινωνική αναταραχή σε αρκετές βαλκανικές χώρες, οδηγεί μια σειρά από διαμαρτυρίες εναντίων των κυβερνήσεων της περιοχής. Στις 21 Φεβρουαρίου, χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους των Τιράνων και ζήτησαν την παραίτηση της Αλβανικής κυβέρνησης.

     Στη συνέχεια στις 23 Φεβρουαρίου, Σέρβοι διαδηλωτές πραγματοποίησαν στο Βελιγράδι, για 12η φορά, την εβδομαδιαία διαδήλωσή τους, κατά του Προέδρου της Σερβίας Aleksandar Vucic.

     Εν τω μεταξύ, στο γειτονικό Μαυροβούνιο, διαδηλωτές στην Ποντγκόριτσα απαίτησαν την παραίτηση της κυβέρνησης του Προέδρου Milo Dukanovic.

Την επόμενη μέρα, χιλιάδες Ρουμάνοι διαδήλωσαν στο Βουκουρέστι εναντίον των  κυβερνητικών μεταρρυθμίσεων στο δικαστικό σύστημα.

     Αυτές οι διαδηλώσεις, αναφέρονται ως μέτριες σε μέγεθος καθώς οι διοργανωτές ανέφεραν πλήθος περίπου 10.000 ατόμων, τόσο στην Σερβία, όσο και στο Μαυροβούνιο και στην Ρουμανία.

     Παρότι αρχικά δεν φαίνεται οι διαδηλώσεις να συνδέονται μεταξύ τους, παρόλα ταύτα, οι λόγοι διαμαρτυρίας, αναφέρονται σε κοινά θέματα: αδιαφάνεια, κυβερνητική διαφθορά καθώς και χειραγώγηση των ΜΜΕ.

ΠΕΡΙ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΥ

Οι δραστηριότητες των περισσοτέρων κατοίκων της χώρας μας σήμερα φαίνεται να είναι προσανατολισμένες στην ικανοποίηση μιας ακόρεστης επιθυμίας για την επίτευξη όσο το δυνατόν μεγαλύτερης καταναλωτικής ευχέρειας. Η πλειονότητα των Ελλήνων δεν εργάζεται για να δημιουργήσει ή για να ικανοποιήσει πραγματικές ανάγκες αλλά για τον προσπορισμό ηδονής μέσω της κατανάλωσης. Και δυστυχώς δεν πρόκειται για μια τυχαία και περιστασιακή τάση, μια μόδα, αλλά για κάτι που έχει πάρει χαρακτήρα νεύρωσης η οποία διαμορφώνει με αρνητικό τρόπο την ιστορία μας.  

 

Τα αίτια αυτού του φαινομένου πρέπει να αναζητηθούν στην ανάγκη ψυχικής αναπλήρωσης που προκάλεσαν κάποιες μεταβολές οι οποίες έλαβαν χώρα μεταπολιτευτικά στην ελληνική κοινωνία, όπως : Η διάλυση όλων των αξιολογικών ιεραρχιών, η επιβολή της δικτατορίας της μετριότητας, η εξαναγκαστική εξίσωση των ανίσων και η διαρκής ισοπέδωση των πάντων προς τα κάτω. Και όλα αυτά στο όνομα μιας δήθεν «δημοκρατίας». Η δημοκρατία ωστόσο απαιτεί υψηλή ποιότητα ανθρώπων, είναι δε αδύνατον να εφαρμοσθεί από οχλοποιημένους κάφρους, έστω κι αν αυτοί διαθέτουν μεγάλη καταναλωτική ευχέρεια.

 

Έτσι, κανείς δεν βρίσκεται πλέον στη θέση που αρμόζει από τη φύση του διότι εδώ και αρκετό καιρό στην Ελλάδα δεν λειτουργούν «τάξεις». Και με τον όρο «τάξεις» δεν σημαίνεται μόνον η έννοια της εισοδηματικής διαφοράς, όπως στρεβλά έχει διερμηνεύσει (και  σε αυτό το θέμα) τη φυσική πραγματικότητα η αριστερά, αλλά και διακριτές συμπεριφορές και μια ιδιαίτερη αίσθηση αποστολής ενός εκάστου στη λειτουργία της κοινωνίας.  

Γ.ΛΙΝΑΡΔΗΣ: Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΑΠΟΙΚΙΑ

     Ένδεια, βάσανα, ταλαιπωρία, φτώχεια, επιδημίες, θάνατος. Συνθήκες που ισοδυναμούν με πόλεμο και επίθεση που δέχτηκε η πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια, συνθήκες που επαυξήθηκαν με την άνευ όρων παράδοση-συνθηκολόγηση της Αριστεράς, μια πολιτικής παράταξης που είναι βαπτισμένη στην προδοσία του έθνους και της πατρίδας, στους νεοιμπεριαλιστικούς θεσμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

     Στην διάρκεια της κυβερνητικής της παρουσίας η Αριστερά αφού μετονόμασε την τρόικα σε «θεσμούς», το μνημόνιο σε συμφωνία και το όχι του δημοψηφίσματος του 2015 σε ναι, παρέδωσε στην δεύτερη «ΒΑΡΚΙΖΑ» της ιστορίας της τα όπλα, αυτή την φορά στον μισητό ιδεολογικό εχθρό που υποτίθεται ότι είναι ο  «νεοφιλελευθερισμός» και τα διάφορα συμπαρομαρτούντα.

Η κυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστερά», η κυβέρνηση της «αξιοπρέπειας», του «λαού» και της «περηφάνιας» παραδόθηκε στους «τρομοκράτες δανειστές», υπέκυψε στο σιωνιστικό ΝΑΤΟ αναγνωρίζοντας το τεχνητό κράτος των Σκοπίων ως «Βόρεια Μακεδονία» και το επόμενο βήμα της πιθανότατα θα είναι να ζητήσει την εύνοια των Τούρκων για να μοιραστεί το Αιγαίο στον 25^ο παράλληλο.

     Η απεχθής, αξιοθρήνητη, απόβλητη, χαμερπής, δουλική, ταπεινωτική συμφωνία της Αριστεράς με τους νατοϊκούς Σιωνιστές συγκαταλέγεται μεταξύ των πλέον άθλιων προδοσιών στην ιστορία του ελληνικού λαού. Η απόφαση της Αριστεράς για το σκοπιανό ζήτημα καθορίστηκε από τα συμφέροντα της ολιγαρχίας των Σιωνιστών που διοικούν την χώρα σε αγαστή συνεργασία με την νομενκλατούρα του ΣΥΡΙΖΑ και το «συνταγματικού τόξο». Όλοι αυτοί οδηγούν τον λαό στον αφανισμό, μετατρέπουν την χώρα σε εικονική αποικία, μόνο και μόνο για να σώσουν τα τομάρια τους.

     Η προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ, αναμενόμενη και προβλέψιμη, και οι φρικιαστικές συνέπειες αυτής της προδοσίας κάνουν σαφές σε όλο τον ελληνικό λαό ότι η μόνη ρεαλιστική πολιτική είναι η εθνοκεντρική πολιτική του Λαϊκού Συνδέσμου-ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.   

Γ. Λιναρδής

«Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου»

H «Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου», είναι μια σημαντική συνάντηση των παγκόσμιων ηγετών και εμπειρογνωμόνων στρατηγικής και επιχειρησιακής ασφαλείας που λαμβάνει χώρα κάθε Φεβρουάριο και ιστορικά χρησιμεύει ως σχεδιαστής-προπομπός των δια-Ατλαντικών τάσεων, καθώς και μια ένδειξη ως προς το ποια μεγάλα θέματα, «ανησυχούν» περισσότερο, εκείνους που χαράζουν την πολιτική σε Ευρώπη και ΗΠΑ.

Έτσι, το 2017 το ευρύ φάσμα αρχηγών κρατών, υπουργών Εξωτερικών, δημοσιογράφων και εμπειρογνωμόνων που παρευρέθησαν στο συνέδριο εκείνης της χρονιάς, εστίασαν κυρίως την προσοχή τους στην διεύρυνση του ρήγματος μεταξύ της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών.

Οι περισσότεροι παρατηρητές διαπίστωσαν ότι υπήρχε μεγαλύτερη τριβή κατά τη συνάντηση αυτή από ό, τι τα προηγούμενα χρόνια. Το Συνέδριο έχει παραδοσιακά συγκεντρώσει συχνότατα θερμούς «Ατλαντιστές», άτομα σαν τον αποθανόντα γερουσιαστή John McCain, που εξέφρασε ωμές απόψεις, αλλά στο τέλος της ημέρας, επιβεβαίωσε την ανάγκη για τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη να συνεργάζονται, όχι μόνο για κοινά συμφέροντα αλλά για «κοινές αξίες».

Αυτή πάντως η εποχή, σαφώς τελείωσε.