Έχουν περάσει σχεδόν πέντε μήνες κράτησης
στις φυλακές της Αδριανούπολης οι δυο Έλληνες στρατιωτικοί, Μητρετώδης και
Κούκλατζης, και κανένα φως δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Τίποτε δεν υπάρχει που
να γεννά ελπίδα. Καμιά χαραμάδα αισιοδοξίας. Καμία ουσιαστική αντίδραση από την κυβέρνηση ανδρεικέλων των Αθηνών. Όσο για την
αξιωματική αντιπολίτευση; Μαυρίλα, απελπισία και ηττοπάθεια με αποκορύφωμα το
κλάμα του Μανώλη Κεφαλογιάννη μετά τη συνάντησή του με τους έγκλειστους.
Υπάρχει σε ανάρτηση στο διαδίκτυο η αφήγηση της αδερφής του Ευαγόρα
Παλληκαρίδη για την τελευταία συνάντηση της οικογένειας του ήρωα μαζί του, μια
ημέρα πριν τον απαγχονισμό του Βαγορή από τις δυνάμεις κατοχής. Ο
δεκαεφτάχρονος τότε Ευαγόρας είχε παρακάλεσε την μητέρα του να μην κλάψει
μπροστά στους Άγγλους φεύγοντας από το επισκεπτήριο της φυλακής για μην τους
δώσει την ικανοποίηση ότι κατάφεραν να τους κάμψουν το φρόνημα, ότι τους
νίκησαν ψυχολογικά.
Ο Μανώλης Κεφαλογιάννης έκανε το ακριβώς αντίθετο: Έκλαιγε σε ζωντανή
τηλεφωνική σύνδεση με κανάλι πανελλήνιας εμβέλειας επί ένα σχεδόν λεπτό, χωρίς
ούτε να απαντάει στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων, ούτε να κλείνει το τηλέφωνο.
Πρόκειται άραγε για μια διαφορετική αντίδραση που οφείλεται αποκλειστικά και
μόνο στη διαφορά ανθρώπινης ποιότητας;
Και οι ημέρες συνεχίζουν να κυλούν
αργά και βασανιστικά με τα
ελληνικά ΜΜΕ να χρησιμοποιούν την περίπτωση των δυο στρατιωτικών σαν μια ακόμη
αφορμή για να βυσσοδομήσουν ανενόχλητα κατά της ενημέρωσης του ελληνικού λαού
με πρόσχημα τον πλουραλισμό της πληροφόρησης.
Και δώστου οι αναλύσεις από «ειδικούς»
για το τι θα μας κάνουν οι Τούρκοι και το πώς θα απαγάγουν από το
Ελλαδέξ τους οκτώ πραξικοπηματίες που ζήτησαν πολιτικό άσυλο. Για το πόσο
μεγάλη δύναμη είναι η Τουρκία η οποία μπορεί να αγνοεί ακόμη και τις μεγάλες
δυνάμεις. Για το πόσο το ισοζύγιο ισχύος Ελλάδας- Τουρκίας, έχει ανατραπεί υπέρ
της Τουρκίας. Για τον «μοναδικό τρόπο να γλυτώσει» η Ελλάδα από την Τουρκία, με
τον ακόμη πιο σφικτό εναγκαλισμό της με τους ευρωατλαντικούς θεσμούς και με την
αναντίρρητη ευθυγράμμισή της στις γεωπολιτικές ορέξεις αυτών των θεσμών (πχ
σκοπιανό, Κυπριακό, αγωγοί πετρελαίων κλπ).
Τελικά αυτοί οι
«μύστες της αντικειμενικής» δημοσιογραφίας που «κόπτονται» για την αλήθεια,
φθάνουν στο σημείο να λειτουργούν ουσιαστικά σαν εντεταλμένα όργανα της
τουρκικής κυβέρνησης που διεξάγουν ψυχολογικές επιχειρήσεις σε βάρος των
Ελλήνων καταρρακώνοντας το ηθικό τους, δημιουργώντας ηττοπάθεια, σπέρνοντας
σύγχυση και πανικό.
Παρ’ όλα αυτά όμως οι «κακές γλώσσες» που κατά κανόνα μένουν
αποκλεισμένες από τα «πλουραλιστικά κανάλια», λένε πολλά. Λένε για παράδειγμα
ότι η Τουρκία στην πραγματικότητα δίνει μια κατά κυριολεξία θεατρική παράσταση
αντιαμερικανισμού και αντιδυτικισμού, αλλά ότι στην πραγματικότητα είναι
ενεργούμενο αυτών των δυνάμεων και στρατηγικός τους εταίρος. Ο ισχυρισμός αυτός
ενισχύεται από το γεγονός ότι οι δυτικές δυνάμεις που τις έχουμε δει να ασκούν
ασφυκτικές πιέσεις σε άλλες περιπτώσεις όχι μόνο δεν κάνουν τίποτε ουσιαστικό
για να περιορίσουν την Τουρκία, αλλά την ενισχύουν τόσο στρατιωτικά, όσο και
οικονομικά.
Φυσικά αρνούνται οι δυτικοί την στήριξη αυτή, τα αποτελέσματα της οποίας
παρουσιάζονται σαν επίτευγμα των Τούρκων και του «μεγάλου ηγέτη» Ερντογάν. Ενώ
παράλληλα ο γεωπολιτικός αναθεωρητισμός της Τουρκίας που είναι και δικός τους
αναθεωρητισμός (της Δύσης), παρουσιάζεται σαν τουρκικό νταηλίκι που αυτοί (οι
δυτικοί) δεν μπορούν να περιορίσουν.
Ενώ άλλες επίσης «κακές γλώσσες» ισχυρίζονται ότι η κατατρομοκράτηση αυτή
αποσκοπεί και στο να δημιουργήσει την απαραίτητη δικαιολογητική βάση για την
στρατιωτική ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεών μας. Θεωρητικά μεν για την
αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής, πρακτικά όμως για να περιέλθουν οι ΕΔ μας
σε μια πιο αξιόμαχη κατάσταση, ενόψει της επερχόμενης σύγκρουσης της Δύσης με
τη Ρωσία.
Όπως και αν χρησιμοποιείται στα παιχνίδια των πολιτικών και των ΜΜΕ η
περίπτωση της αυθαίρετης αιχμαλωσίας των Μητρετώδη και Κούκλατζη, το «ισοδύναμο
τετελεσμένο» αυτού του εγκλήματος που θα
μπορούσε να κάνει τους εμπνευστές του να το ξανασκεφτούν, απορρέει από το
σκεπτικό ότι: Κάθε μια ημέρα που περνάνε
στις φυλακές της Αδριανούπολης βαραίνει
όσο μια ολόκληρη ανθρώπινη ζωή. Γιατί το θέμα δεν είναι ποσοτικό.
Το
πόσο μπορεί να «ζυγίζει» και το τι μπορεί να σημαίνει μια ημέρα ζωής για έναν
άνθρωπο, μόνο ο ίδιος μπορεί να το γνωρίζει και κανένας άλλος.
Αφού λοιπόν αναίτια και τυφλά οι Τούρκοι συνέλαβαν αυτούς τους δυο και
τους αποστέρησαν την ελευθερία, ποιος άραγε «καθωσπρέπει» «δικαιοκρίτης» θα
μπορούσε να κατηγορήσει κάποιον που επιδιώκοντας ένα «ισοδύναμο τετελεσμένο»
αυτού του εγκλήματος, θα παρέβλαπτε με τον τρόπο του ανταποδοτικά τη ζωή ενός
εχθρού για κάθε μια ημέρα ελευθερίας που χάνουν οι δυο Έλληνες
στρατιωτικοί;
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΙΣΚΟΣ
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ