ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ «ΤΑΞΙΜ» ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Η τουρκική λέξη «taksim» σημαίνει διχοτόμηση, διαμοιρασμό. Η γνωστή πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης έλαβε ως όνομα πολιτική χροιά το 1955, με τις υποκινούμενες διαδηλώσεις του τουρκικού όχλου που απαιτούσε την διχοτόμηση της Κύπρου με το σύνθημα «η Κύπρος είναι τουρκική». Οι Τούρκοι τελικά πέτυχαν την διχοτόμηση το 1974, την οποία σχεδίαζαν από την δεκαετία του 1950. Από την δεκαετία του 1980 η Τουρκία έχει ως στόχο την διχοτόμηση του Αιγαίου στον 25^ο μεσημβρινό, ουσιαστικά αυτή η διχοτόμηση είναι ante portas, οι ενέργειες της Άγκυρας σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο προδήλως αυτό προαναγγέλλουν.

Η αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας από την Τουρκία στην γραμμή άμυνας Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος είναι απόρροια της στρατιωτικής ανυποληψίας της χώρας μας και αποτέλεσμα του στρατιωτικού ισοζυγίου που γέρνει με φρενήρης ρυθμούς υπέρ του εχθρού. Είναι επίσης αποτέλεσμα της έλλειψης σοβαρότητας των πολιτικών ηγεσιών που κυβέρνησαν την χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Βασική παράμετρος της τουρκικής στρατιωτικής ισχύος είναι οι εξοπλισμοί και η ποιοτική διάσταση αυτών, η αριθμητική υπεροχή των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων υπήρχε πάντα, χωρίς όμως αυτό το γεγονός να αποτελεί καθοριστικό απειλητικό παράγοντα από την Ελληνική Επανάσταση μέχρι των ημερών μας.

Η Άγκυρα από το 2000 υλοποιεί μείζονα εξοπλιστικά προγράμματα που επιφέρουν ριζική ανατροπή στο ισοζύγιο στρατιωτικής ισχύος μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των εξοπλιστικών προγραμμάτων είναι η καθολική συμμετοχή του εγχώριου αμυντικού κλάδου, ένας κλάδος που έχει στο ενεργητικό του 100 και πλέον βιομηχανίες. Ο στόχος των Τούρκων είναι η πλήρης απεξάρτηση από ξένες πηγές προμήθειας πολεμικού υλικού έως το 2023 (100 χρόνια από την σύσταση του νεοτουρκικού κράτους). Έτσι η οποιαδήποτε πολεμική τους ενέργεια δεν θα μπορεί να ανατραπεί από ξένες δυνάμεις μέσω εμπάργκο στρατιωτικού υλικού.

Τα κύρια εξοπλιστικά προγράμματα των Τούρκων που ήδη υλοποιούνται με φρενήρης ρυθμούς από την αμυντική βιομηχανίας της χώρας είναι: Η κατασκευή αρμάτων μάχης (ALTAY) με πυροβόλα των 120mm. Η ναυπήγηση κορβετών, φρεγατών και υποβρυχίων της κλάσης 214. Η κατασκευή 100 και πλέον επιθετικών ελικοπτέρων (ΑΤΑΚ). Η κατασκευή μη επανδρωμένων οπλισμένων αεροσκαφών (HARPY, ANKA). Η κατασκευή πυραύλων cruise εμβέλειας 185 έως 500 χλμ. Η κατασκευή βαλλιστικών πυραύλων βεληνεκούς από 250 έως 2.500 χλμ (YİLDİRİM, BORA). Αξιοσημείωτο ότι η Τουρκία ήδη κυριαρχεί πλήρως στο φάσμα του ηλεκτρονικού πολέμου με αιχμή το Ίδρυμα Επιστημονικών και Τεχνολογικών Ερευνών TÜBİTAK, με ένα από τα επιτεύγματα του να είναι το στρατηγικού επιπέδου ψηφιακό δίκτυο συνεργασίας των κλάδων με το οποίο εξασφαλίζεται η επικοινωνία σε πραγματικό χρόνο με φωνητικά δεδομένα και εικόνα μέχρι του επιπέδου διοικήσεως μονάδας.

Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε ότι στον αντίποδα η χώρα μας τις τελευταίες δυο δεκαετίες δεν έχει υλοποιήσει ούτε ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα, εκτός και αν ως τέτοιο λογίζεται η αναβάθμιση των  5 αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας ORION P-3B, το καθένα εξ αυτών έχει ηλικία μισού αιώνα. Η Τουρκία ήδη περιπολεί στο Αιγαίο με 2 υπερσύγχρονα ΑΦΝΣ του τύπου ATR-72, έως το 2020 θα έχει αποκτήσει άλλα 8, όλα κατασκευασμένα από την τουρκική αεροπορική βιομηχανία TAI. Συμπληρωματικά να διευκρινίσουμε ότι τα ρωσικά συστήματα S-300 που έχουν εγκατασταθεί στην Κρήτη από το 2000 (δυο πυροβολαρχίες με 12 εκτοξευτές), επειδή η Άγκυρα προέβαλε βέτο για την τοποθέτηση τους στην Κύπρο, είναι τα μόνα που μπορούν να αντιμετωπίσουν πιθανή επίθεση των Τούρκων με βαλλιστικούς πυραύλους. Όμως αυτά τα αντιβαλλιστικά συστήματα ουσιαστικά είναι ανενεργά, καθώς το όριο ζωής των 96 βλημάτων τους έχει λήξει από το 2010. Τα ραντάρ και γενικά ο ηλεκτρονικός εξοπλισμός αυτών των S-300 τίθενται σε λειτουργία μόνο όταν θέλει να πραγματοποιήσει ασκήσεις η ισραηλινή πολεμική αεροπορία, σύμμαχος γαρ, καθώς τα ίδια συστήματα διαθέτει το Ιράν και η Συρία. Την γύμνια της πολιτικο-στρατιωτικής ηγεσίας δείχνει και το γεγονός ότι τα ελληνικά άρματα μάχης που σε περίπτωση σύρραξης θα αντιμετωπίσουν στο Έβρο διπλάσιο αριθμό τουρκικών αρμάτων, διαθέτουν πυρομαχικά μόνο για 4-5 ημέρες μάχης.

Εκείνο που διδάχθηκαν οι Τούρκοι από τα Ίμια είναι ότι η επόμενη πολεμική τους ενέργεια θα πρέπει να είναι μαζική, τουτέστιν πολύ πιο αποτελεσματική, μεγαλύτερης έντασης και σε πολλαπλά ταυτόχρονα μέτωπα, κάτι που θα είναι πρακτικά αδύνατο να αντιμετωπισθεί υπό τις παρούσες συνθήκες από τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Δυστυχώς η Ελλάδα δεν διδάχθηκε τίποτε από τα Ίμια, οι πολιτικοί της δεν ενδιαφέρονται να αντιμετωπίσουν την τουρκική απειλή, να την αποφύγουν θέλουν εκλιπαρώντας γονυπετείς ΝΑΤΟ και ΗΠΑ,  ενίοτε δε να την χρησιμοποιήσουν για εσωτερική κατανάλωση.

Η Ελλάδα υπό την καθοδήγηση του «δημοκρατικού τόξου», ελεγχόμενη από ξένες δυνάμεις και χωρίς corpus κρατικής ιδεολογίας και στρατηγικής σκέψης, οδεύει μετά την Κύπρο και προς «ταξίμ» του Αιγαίου. Άνευ σημασίας αν αυτό θα είναι αποτέλεσμα πολέμου, αναγκαστικής διαπραγμάτευσης ή και τα δύο. Αν ο ελληνικός λαός δεν ξυπνήσει από τον λήθαργο του, η ιστορία θα είναι πολύ εκδικητική για τα ελληνικά συμφέροντα.

Γ. ΛΙΝΑΡΔΗΣ