Είναι διάχυτη σε όλους τους Έλληνες σήμερα η αίσθηση ότι κάτι επίβουλο περισφίγγει τη ζωή μας κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Το βλέπεις στο χαμένο βλέμμα των ανθρώπων, τις χαμηλόφωνες κουβέντες, τις
αιφνίδιες εντάσεις, τις συνομωτικές ακροάσεις των μέσων ενημέρωσης, τον
εντεινόμενο αναβρασμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όλα αποπνέουν μια έντονη ανησυχία ότι
κάτι πολύ κακό θα συμβεί !
Η ατμόσφαιρα γίνεται συνεχώς όλο και πιο βαριά, με τις
δυσοίωνες προβλέψεις να γεννούν διχογνωμίες και το οικονομικό αδιέξοδο
απελπισία. Τα παλιά πάθη αναρριπίζουν νέες
αντιπαλότητες, ο θυμός συσκοτίζει τις κρίσεις και κανείς δεν
πιστεύει πια πως η κατάσταση αυτή μπορεί να έχει αίσιο τέλος.
Όμως αυτή η αίσθηση δεν είναι προνόμιο όλων.
Υπάρχει και το αξιολύπητο
συνονθύλευμα που οδηγεί στη λήθη και την υποταγή. Ένα συνονθύλευμα
«προσγειωμένων», «ελαστικών» και «ευέλικτων» που μασκαρεύουν τον αμοραλισμό
τους με ανθρωπισμό για να φαίνονται ευχάριστοι και αξιαγάπητοι. Που βρίσκουν
ανάπαυση σε μια διαρκή και αργόσυρτη ενασχόληση με το ασήμαντο και το ευτελές,
σε ό,τι σπαταλά το χρόνο. Που
επιβάλουν τη συνήθεια της κατοχής σαν κάτι φυσικό, προαιώνιο. Που ξεπερνούν τα
περασμένα με ένα σήκωμα των ώμων, ένα απλανές (έως βλακώδες) χαμόγελο. Αυτή
είναι η ζωή που μας επιφυλάσσουν αν συνθηκολογήσουμε και υποταχθούμε. Αυτός
είναι ο «πετυχημένος» ανθρωπολογικός τύπος της εποχής μας η οποία «εκσυγχρονίζεται»
ταχύτατα.
Ποια σχέση όμως μπορούμε να
έχουμε εμείς με αυτούς τους ψωραλέους ή με τους άλλους που ζουν από τους τόκους
καταθέσεων των αρχαίων; Με όσους έχουν μάτια τσιμπλιασμένα και δεν μπορούν
να δουν πόσο ξεπέσανε; Με αυτούς που αν και ξυλιασμένοι από το κρύο δεν πάνε να
κόψουν ξύλα για να ζεσταθούν; Αν και πεινασμένοι δεν οργώνουν τη γη τους, αλλά περιμένουν
το έκτακτο επίδομα ή δανείζονται για να τρώνε, όντας οι καλύτεροι πελάτες των
επαγγελματιών της πολιτικής;
Ποια σχέση μπορούμε να έχουμε με αυτόν τον ανεγκέφαλο,
που προπαγανδίζει από την τηλεόραση ταυτόχρονα τον Μαρξισμό και τη νέα θρησκεία
της αγοράς;
Ποια σχέση μπορούν να έχουν με τον παπά του κρυφού
σχολειού ή με τον Παπαφλέσσα κάποιοι ιερωμένοι που σήμερα φροντίζουν για να τα
πεινασμένα παιδιά της Μαδαγασκάρης, όταν τα ελληνόπουλα λιποθυμούν στα σχολεία
από πείνα, έχοντας κάνει το ράσο τους «κιβωτό» των ΜΚΟ; Όταν αντί να υπηρετούν σαν άλλοτε το γένος
και μέσω αυτού την οικουμένη όλη, υπηρετούν την νέα τάξη πραγμάτων που τόσα
εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας έχει διαπράξει και συνεχίζει να διαπράττει;
Θα είχε ενδιαφέρον να μπορούσε να ακούσει κανείς μια
από τις συζητήσεις που έγιναν (και γίνονται) τελευταία σε ένα από τα πολλά καφενεία
της ελληνικής επαρχίας, με τους θαμώνες με τα ρικνά πρόσωπα και τις σεβαστικές
ερωτήσεις που ξύνουν το παλίμψηστο και δίνουν ζωή στα περασμένα. Κουβέντα με
επίκεντρο το κόκκινο απόστημα και
όλους αυτούς τους «δεξιούς» που το έφεραν κάποτε στο προσκήνιο, κατ’ εντολήν
του βρόμικου νησιού που παριστάνει ακόμη την αυτοκρατορία, για να διαλύσουν την Ελλάδα. Τελικά υπάρχουν πολλοί που αντιλαμβάνονται το τι γίνεται και αυτό
γεννάει ελπίδες.
«Αυτοί μόνο μια γλώσσα
καταλαβαίνουν», ψιθύρισε ένας μεθυσμένος με αρειμάνιο μουστάκι,
καθισμένος για ώρα αμίλητος σε μια γωνιά. Τα κόκκινα μάτια του που πετούσαν
σπίθες έπειθαν πως δεν ήταν λόγια της στιγμής ή του ποτηριού μα συσσώρευση
αγανάκτησης ζωής ολόκληρης και πάθη αιώνων. Λόγια που υπονοούν πράξεις εξίσου
ένοχες με τη σιωπή ή την αδιαφορία, όσων έκλειναν τα μάτια στις προβλέψιμες
συνέπειες. Παραλείψεις που είναι πλέον αδύνατο να διορθωθούν, γιατί όπως όλα
δείχνουν: «ο κύβος ερρίφθη». Πες ότι
είναι ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, που επειδή κάποιοι γνωρίζουμε το αποτέλεσμα,
αισθανόμαστε ότι το βλέπουμε από μαγνητοσκόπηση.
Και το αποτέλεσμα θα είναι ότι: Έρχεται ξάφνου μια
μέρα που το γελοίο, που πέρναγε απαρατήρητο, χτυπάει στα μάτια. Οι πρόγονοι που συνωθούνται στη μνήμη
ζητούν επίμονα και επώδυνα να εκφραστούν. Και τότε είναι αδύνατο να
αντέξεις τα μεγάλα λόγια για ήρωες όσων είναι ανίκανοι όχι για πράξη ηρωική
αλλά ούτε για τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Αυτούς που εξαπολύουν για την ανθρωπιά
δεκάρικους χωρίς να έχουν αποτολμήσει ποτέ την ελάχιστη θυσία.
Είναι αδύνατο να αντέξεις
μιαν «ελληνικότητα» που την έχουν καταντήσει φαρσοκωμωδία. Κανείς δεν μπορεί
ατιμώρητα να είναι κάτι άλλο από αυτό που ο δικός του κόσμος του επιβάλλει να
είναι !
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ