Αν θέλαμε να δώσουμε έναν ορισμό του τι εννοούμε με
τις λέξεις ιστορία και πολιτισμός, θα μπορούσαμε επιγραμματικά
να πούμε ότι: ιστορία είναι η αλληλουχία
των εξελικτικών διαμορφώσεων στη ζωή ενός έθνους, ενώ πολιτισμός είναι η
ετερότητα της ιστορίας του από τα υπόλοιπα έθνη. Πράγμα που
σημαίνει ότι τόσο ο πολιτισμός, όσο και η ιστορία προϋποθέτουν την ύπαρξη εθνών
!
Πατώντας πάνω σε αυτό το δεδομένο οι Fukuyama και Huntington, προφητεύουν ότι αφού από
την (κατά τη γνώμη τους) επερχόμενη σύγκρουση πολιτισμών θα επικρατήσει ένας
και μοναδικός πολιτισμός σε ολόκληρο τον κόσμο, μοιραία θα έχουμε και το «τέλος
της ιστορίας».
Αυτό είναι το «λαμπρό» πρότυπο της Δύσης που οδηγεί
έναν ολόκληρο κόσμο προς τον νεοβαρβαρισμό, ακόμη κι αν κατάφερνε να οδηγήσει
τις εξελίξεις σε ένα ενδοκοσμικό τέλος πέραν του οποίου θα απλωνόταν η
παραδείσια κατάσταση που ευαγγελίζεται. Ξεχνώντας ότι το νόημα της ιστορίας δεν
είναι το νόημα μιας πλειοψηφίας και ότι το «καθολικό» νόημα για να είναι τέτοιο
πρέπει να είναι και προσωπικό νόημα του καθενός.
Όμως ο πολιτισμός κάθε έθνους (που ο νεοβαρβαρισμός
επιχειρεί να εξαφανίσει) στηρίζεται σε μια συλλογική αναφορά, σε μια θεμελιώδη
πίστη που δίνει περιεχόμενο στην ιστορία του και νόημα στη ζωή και την ύπαρξη
όλων των ανθρώπων που ανήκουν σε αυτό. Η πίστη αυτή αποτελεί την συνισταμένη
των συνολικών τους ενδιαφερόντων και δράσεων. Δηλαδή της καλλιτεχνικής τους δημιουργίας, της πολιτικής
πράξης, της επαγγελματικής άσκησης και της καθημερινής τους γλώσσας.
Για τους Έλληνες, η θεμελιώδης αυτή πίστη
νοηματοδοτήθηκε διαχρονικά από την αναζήτηση του αληθούς. Το να ζουν δηλαδή τη ζωή τους με τρόπο συμβατό με το σκοπό της
δημιουργίας του κόσμου. Η αναζήτηση αυτή τους οδήγησε σε έναν τρόπο ζωής
απορριπτικό του ατομοκεντρισμού και της ιδιοτέλειας και στη χρήση της
ικανότητας του νου όχι για την ανακάλυψη του σκοπού της δημιουργίας μέσα από
νοησιαρχικές αναλύσεις αλλά για τον λογικό συντονισμό των ατομικών τους
εμπειριών, μέσα από τις οποίες ο σκοπός αυτός αποκαλύπτεται. Οι αποδεικτικές
τεχνικές, οι μέθοδοι, η γλώσσα και οι εν γένει κώδικες επικοινωνίας, σύμφωνα με
το ελληνικό πολιτιστικό παράδειγμα, υπηρετούν ακριβώς αυτόν τον λογικό
συντονισμό. Η ελευθερία και η καθαρή
συνείδηση του ωραίου (μέτρο και αρμονία) αποτελούν την πεμπτουσία αυτού του παραδείγματος.
Όμως την θεμελιώδη αυτή πίστη του Ελληνισμού το
κομματικό σύστημα δεν την υπηρέτησε ποτέ. Αντίθετα, υπονόμευσε κάθε σχέση με
αυτή γιατί ήταν εμπόδιο στην εδραίωσή του και στην εξαπάτηση των πολιτών.
Κανείς όμως δεν μπορεί να εξαπατά τους πάντες για πάντα. Και τώρα έρχεται η ώρα
του λογαριασμού. Γιατί κανείς πλέον δεν μπορεί να αμφισβητήσει τα «δώρα» της
κομματοκρατίας στον πολιτισμό μας: Το ξεχείλισμα της διαφθοράς, την ηθική σήψη, την παντελή έλλειψη
σθένους, τον άκοπο πλουτισμό, τον αριβισμό, την μανία της κοινωνικής επίδειξης.
Φθάσαμε λοιπόν στο σημείο όπου οι δικαιολογίες του
αξιοθρήνητου «συνταγματικού τόξου» δεν μπορούν πλέον να πείσουν κανέναν για την
ηθική και αισθητική κατάπτωση (κάτι που συνέβαινε την εποχή της επίπλαστης
αφθονίας). Φθάσαμε δηλαδή στο σημείο όπου είναι ανάγκη κάθε ατομική θέληση να ταχθεί στην υπηρεσία ενός σκοπού που
υπερβαίνει τον κομματικό διαμελισμό!
Και ο μόνος σκοπός που μπορεί να διαθέτει ιστορική
νομιμοποίηση για κάτι τέτοιο είναι η ενότητα της ατομικής με τη συλλογική θέληση με τον μοναδικό τρόπο που
οι Έλληνες κόμισαν στην ανθρώπινη ιστορία: τον Εθνικισμό ! Δηλαδή τη θεμελιώδη εκείνη δύναμη που διαχρονικά δίνει όραμα ζωής στο Έθνος
των Ελλήνων, διασφαλίζοντας την ιστορική τους επιβίωση και την πολιτισμική τους
μοναδικότητα. Τον Ελληνικό Εθνικισμό που συνιστά ένωση ατομικής και γενικής
θέλησης με τρόπο που δεν περιορίζει την ελευθερία των πολιτών αλλά την
αυθαιρεσία. Που οδηγεί στην υπέρβαση τόσο
της μηδενιστικής απάθειας, όσο και της προπολιτικής βαρβαρότητας.
Όπως έδειξαν και τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία,
αργά ή γρήγορα θα έρθει αυτή η ενότητα των
Ελλήνων, που πάντοτε βρίσκουν τον τρόπο να ανασηκώνονται από το βούρκο της
γήινης καθημερινότητας ακόμη και σε εποχές που ο ολοκληρωτισμός της ύλης θριαμβεύει,
όπως στη σημερινή εποχή.
Θα έρθει η θετική απόκριση που πρέπει να δώσει κάθε Έλληνας στους μυριάδες Εθνικιστές που πέρασαν
και τον περιμένουν τώρα στην Άλλη Όχθη, «…για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούρια
γέννα. Π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινά για να ’ρθει …».
Μπορεί να είναι χειμώνας όταν θα έρθει, με τις
νιφάδες του χιονιού να στροβιλίζονται έξω από τα θαμπά μας παράθυρα. Μπορεί να
είναι απομεσήμερο καλοκαιριού κάτω από τον ίσκιο μιας γέρικης ελιάς.
Μπορεί να συνοδεύεται από τους ήχους κάποιας παλιάς
λησμονημένης ψαλμωδίας ή από νότες του μεσοπολέμου. Μπορεί να έχει κάτι από τον
ρομαντισμό του «Τριστάνου και της Ιζόλδης» ή το απαράμιλλο στυλ της δεκαετίας
του ’30.
Κάτι από τη μυρωδιά των κιτρινισμένων
βιβλίων του πατέρα, τις χαμένες λάμψεις κάποιου μυστικού βωμού που σιγοκαίει,
αλλά και την αιωνιότητα ερώτων που αρνήθηκαν με καρτερία το θάνατο, πεθαίνοντας
κάθε μέρα από το θανατερό εναγκαλισμό της εισαγόμενης «δημοκρατίας» μας.
Όμως θάρθει, σίγουρα θάρθει
!
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ