Η
έννοια του έθνους για τους Έλληνες είναι τόσο παλιά, όσο και η παρουσία του
Ελληνισμού στην ιστορική διαχρονία.
Είναι αλήθεια ότι η ελληνικότητα
ιστορικά, συνεπάγεται μια ετερότητα, με την οποία οι Έλληνες έκαναν αισθητή την
παρουσία τους στον κόσμο.
Η ετερότητα αυτή συνίσταται σε ένα
τρόπο υπάρξεως με τον οποίο οι Έλληνες νοηματοδότησαν καινοτόμα τον ανθρώπινο
βίο.
Για πρώτη φορά στην ιστορία της
ανθρωπότητας, στην πρώιμη ελληνική αρχαιότητα γεννιέται από τους Έλληνες η
κριτική σκέψη. Δηλαδή η ανάγκη να επαληθεύεται η γνώση και να διαχωρίζεται το
σωστό από το λάθος.
Και η επαλήθευση αυτή έρχεται μέσα από
την κοινωνία της εμπειρίας, τη μέθεξη στον κατ’ αλήθειαν βίο. Μπορούμε να πούμε
για κάτι ότι είναι αληθές, όταν «πάντες ομοδοξούσι και έκαστος επιμαρτυρεί»,
θα πει χαρακτηριστικά ο Δημόκριτος, συγκεφαλαιώνοντας την ουσία του
ελληνικού «τρόπου». Με αναφαίρετο φυσικά πάντοτε το ατομικό δικαίωμα στην ιδιωτεία, αλλά βιωμένη ως «έμπρακτο ψεύδος».
Έτσι γεννήθηκε η ελληνική πόλις, από
την οποία προέρχεται και η λέξη πολιτισμός.
Η πόλις
δεν είναι τίποτε περισσότερο από έναν τρόπο συνύπαρξης των ανθρώπων για να
επαληθεύεται η γνώση και ο ανθρώπινος βίος να αληθεύει, δηλαδή να αποτελεί
μέρος της αθάνατης αρμονίας και κοσμιότητας του σύμπαντος. Και αυτό για τους
Έλληνες συνιστά καρπό της ελευθερίας που μπορεί να πετύχει ο άνθρωπος
κατανικώντας τις αναγκαιότητες που δυναστεύουν τη φύση του. Έτσι, ως ελληνικός
πολιτισμός, άρα και Ελληνικότητα, πρέπει να λογίζεται η αποστασιοποιημένη από τις ενστικτώδεις ενορμήσεις πραγμάτωση
του ανθρώπινου βίου.
Όταν όμως μιλάμε για Ελληνικότητα δεν
πρέπει να παγιδευόμαστε σε ιδεολογήματα, θεωρώντας Έλληνα όποιον απλώς έχει
αποδεχτεί τον ελληνικό πολιτισμό, δηλαδή τον ελληνικό τρόπο του κατ’ αλήθειαν ζην. Πρέπει να έχουμε πάντα στο
μυαλό μας, ότι τον πολιτισμό αυτό
δημιούργησαν άνθρωποι εκ καταγωγής, δηλαδή φυλετικά Έλληνες και όχι
ελληνίζοντες.
Φυσικά τον πολιτισμό αυτόν οι Έλληνες
δεν τον κράτησαν αποκλειστικά για τον εαυτό τους, αλλά τον δώρισαν στην
ανθρωπότητα. Επέτρεψαν να γίνει κτήμα όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως
εθνικότητας. Αυτό βέβαια δεν μετέτρεψε τους ανθρώπους όλου του κόσμου σε
Έλληνες.
Άλλωστε αυτόν τον πολιτισμό οι
πρόγονοί μας τον δημιούργησαν με αυστηρή
περιχαράκωση της πόλεως από τους βαρβάρους. Έχοντας απόλυτη αίσθηση της ετερότητας του ελληνικού
έθνους την οποία και προσπαθούσαν να διαφυλάξουν, σαν «κόρη οφθαλμού».
Αυτή η αίσθηση ετερότητας των εκ
καταγωγής Ελλήνων που δεν επέτρεψε την ανάμειξή τους με αλλοφύλους και οδήγησε
στη δημιουργία αυτού του θαυμαστού πολιτισμού, είναι ο ελληνικός Eθνικισμός. Δηλαδή η μήτρα που γέννησε
τον ελληνικό πολιτισμό, είναι ο ελληνικός Eθνικισμός.
Σε κείμενο που
έγραψε ο Ισοκράτης με αφορμή τους εκατοστούς Ολυμπιακούς Αγώνες και το οποίο
απέστειλε για ανάγνωση στην Ολυμπία, διαβάζουμε: «Κατοικούμε σ’ αυτήν την χώρα, χωρίς να έχουμε εκδιώξει άλλους από εδώ,
ούτε την καταλάβαμε βρίσκοντάς την έρημη, ούτε είμαστε μιγάδες ανακατεμένοι από
διάφορα έθνη ανθρώπων, αλλά υπάρχουμε καλώς και γνησίως, διότι κατέχουμε την
χώρα στην οποία γεννηθήκαμε και ζούμε καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας μας…»(Πανηγυρικός, εδάφιο 24).
Είναι επίσης γνωστό ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες,
συμμετείχαν μόνον όσοι ήταν Έλληνες και την ευθύνη της εξακρίβωσης της
καταγωγής των αθλητών, επιφορτίζονταν οι γνωστοί Ελλανοδίκες, ή Ελληνοδίκες
(Έλλην+δίκη).
Ο Ηρόδοτος αναφέρει
μάλιστα, ότι απ’ αυτόν τον έλεγχο πέρασε και ο βασιλιάς των Μακεδόνων
Αλέξανδρος ο Α’ κι αφού πρώτα απέδειξε την ελληνική του καταγωγή, μόνον τότε του επετράπη να συμμετάσχει στους αγώνες.
Με άλλα λόγια το έθνος ως έννοια, ορίσθηκε από τους
Έλληνες, ως μια σύνθεση υλικών και πνευματικών ιδιοτήτων της φυλής, ως μια
αρχέγονη ζωτική ορμή, που θεμελιώνεται στον έμφυτο πατριωτισμό και
στοιχειοθετεί δικαίωμα αυτοδιάθεσης.
Η σύνθεση αυτή ενεργητικά
εκφράστηκε από τον ελληνικό εθνικισμό. Τον ελληνικό εθνικισμό που συνιστά εν
προκειμένω το «πρώτο κινούν» στη διαδικασία δημιουργίας του θαυμαστού ελληνικού
πολιτισμού, δηλαδή της Ελληνικότητας.
Δεν μπορεί όμως να
ακολουθηθεί η αντίστροφη πορεία. Δεν μπορείς δηλαδή με απλή γνώση και αποδοχή
της Ελληνικότητας να γίνεις Έλληνας. Άλλος ο ρόλος του «εκμαγείου» (ελληνικός
εθνικισμός), άλλος του «αγάλματος» (ελληνικός πολιτισμός-Ελληνικότητα).
Η αποδοχή και συμμετοχή στον ελληνικό πολιτισμό, είναι πράγμα
θεμιτό και ευπρόσδεκτο για όλους τους πολίτες του κόσμου, αλλά είναι κάτι που
σε κάνει ελληνίζοντα και όχι Έλληνα. Γιατί Έλληνας γεννιέσαι δεν γίνεσαι.
Αν δηλαδή η φυλετική ιδιαιτερότητα των
Ελλήνων δεν είχε διαφυλαχθεί από τον
αρχαιοελληνικό εθνικισμό, η ανάμειξη των διάφορων φυλών της εποχής εκείνης με
τους Έλληνες θα επέφερε μοιραία την επιμιξία και τον πολιτισμικό συγκρητισμό.
Έτσι σήμερα δεν θα υπήρχαν ούτε Έλληνες, ούτε ελληνικός πολιτισμός, όπως τον
έχουμε γνωρίσει. Η ανθρωπότητα θα είχε οδηγηθεί κατ’ ευθείαν στη σημερινή
κατάσταση βαρβαρότητας που την έχει οδηγήσει η παγκόσμια επικράτηση του
Ιστορικού Υλισμού, χωρίς προηγουμένως να έχει γνωρίσει το ελληνικό πολιτιστικό
παράδειγμα. Άρα και χωρίς να υπάρχει καμιά ελπίδα επιστροφής της στην αληθινή
ζωή. Ειδικά τώρα που η βαρβαρότητα του
Ιστορικού Υλισμού την έχει οδηγήσει στα σημερινά τραγικά αδιέξοδα.
Η
επανάκαμψη λοιπόν του ελληνικού πολιτισμού είναι μονόδρομος για τη σωτηρία της
ανθρωπότητας και ο
ελληνικός Eθνικισμός
που γέννησε αυτόν τον πολιτισμό κάποτε, είναι η μόνη δύναμη που μπορεί σήμερα
να τον ξαναζωντανέψει.
Για αυτό προσπαθούν να «σπάσουν το
καλούπι» (τον ελληνικό Eθνικισμό)
που μπορεί να τον αναπαράγει ξανά. Αυτός είναι ο λόγος που παρότι νεκρωμένος
πολιτισμικά σήμερα ο Ελληνισμός, συνεχίζουν να πυροβολούν με τέτοια λύσσα τον
ελληνικό Eθνικισμό.
Αυτό εξυπηρετεί η συστηματικά
επιδιωκόμενη (κατ’ εντολή των ξένων προς τους κυβερνώντες) δημογραφική
συρρίκνωση των Ελλήνων και το πρόγραμμα μεταφοράς πληθυσμών αλλοφύλων στην
πατρίδα μας.
Έτσι
εξηγείται το πογκρόμ διώξεων και η εξαιρετικά «ιδιαίτερη αντιμετώπιση» των
Ελλήνων Εθνικιστών από το ανθελληνικό κράτος. Πογκρόμ ανάλογο των
«Σεπτεμβριανών» με τα οποία το τουρκικό παρακράτος εκδίωξε τους Ρωμιούς από την
Πόλη.
Η
επανεμφάνιση στο προσκήνιο της ιστορίας του ελληνικού Eθνικισμού, πανικοβάλει το «Κτήνος» και
τους απανταχού εκπροσώπους του.
Αυτούς που με τον
γεωπολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό τους ιμπεριαλισμό, επιχειρούν να
ισοπεδώσουν τις εθνικές ταυτότητες και τις εθνικές αξίες.
Αυτούς που ρίχνουν
εθνικούς πολιτισμούς και φυλετικά χαρίσματα στο χωνευτήρι ενός οικουμενικού
«πολιτισμού», θυσιάζοντας διαφορές και ιδιαιτερότητες τάχα στο όνομα της
οικουμενικής ενότητας.
Στην
επιπολάζουσα προδοτική βλακεία και ανθελληνική-αντεθνική δολιότητα του
«συνταγματικού τόξου» που διαφεντεύει την Ελλάδα σήμερα κατ’ εντολή των ξένων, ίσως τα γαλήνια αλλά προφητικά λόγια
του ποιητή έχουν κάτι να πουν:
Εδώ, στο χώμα
ρίζωσε μια στέρνα
μονιά κρυφού νερού
που θησαυρίζει.
Σκεπή της βήματα
ηχερά. Τ' αστέρια
δε σμίγουν την
καρδιά της. Κάθε μέρα
... πληθαίνει,
ανοιγοκλεί, δεν την αγγίζει.
Α.Κ.