Φαντάζει
απίστευτο, αλλά είναι αληθινό, ότι τα ίδια ερωτήματα που απασχολούσαν τον
άνθρωπο από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας, συνεχίζουν και σήμερα να τον
απασχολούν με τον ίδιο βασανιστικό τρόπο.
Πως και γιατί δημιουργήθηκε αυτός ο
κόσμος; Ποιο είναι το νόημα και ο σκοπός ύπαρξης ζωής;
Ερωτήματα
των οποίων οι απαντήσεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες και απόλυτα καθοριστικές
του αξιακού κώδικα και της στάσης ζωής ενός εκάστου.
Η εναγώνια αυτή αναζήτηση, τον
οδήγησε τελικά σε κάποιες αλληλοσυγκρουόμενες απαντήσεις, στις οποίες έφθασε
ξεκινώντας από δυο διαμετρικά αντίθετες εκδοχές νοήματος του «υπάρχειν».
Η πρώτη συνιστά τη μεταφυσική αντίληψη
που υποστηρίζει ότι η δημιουργία του κόσμου έγινε από το Θεό («που πάντοτε
υπήρχε») και η δεύτερη συνιστά την υλιστική αντίληψη, που υποστηρίζει ότι η φύση δεν έχει ανάγκη από γεννήτορα και ότι η ύλη («που πάντοτε
υπήρχε») διαθέτει ….. από μόνη της τη δυνατότητα να αυτοπραγματώνεται.
Η πρώτη περίπτωση εκφράζεται
χαρακτηριστικά μέσα από τη γνωστή περιγραφή της Βίβλου. Όπου στο πρώτο κεφάλαιο
του βιβλίου της «Γέννησης», υπάρχει μια συμβολική-ποιητική περιγραφή της
δημιουργίας του κόσμου.
Ωστόσο, την περιγραφή αυτή, κάποιοι
φανατικοί υποστηρικτές της έφθασαν στο σημείο να την θεωρήσουν όχι σαν ένα
ποίημα που δίνει μια συμβολική-εικονολογική ερμηνεία της δημιουργίας του
κόσμου, αλλά σαν μια κλασική περιγραφή ιστορικών
γεγονότων. Φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να ψάχνουν πάνω στη γη να εντοπίσουν
γεωγραφικά το σημείο που υπήρξε ο ….. Παράδεισος των πρωτοπλάστων.
Αποπειράθηκαν δηλαδή να επιβεβαιώσουν την εγκυρότητα της περιγραφής με τον
τρόπο που οι αρχαιολόγοι πιστοποιούν ιστορικά γεγονότα μέσω ανασκαφών και
αρχαιολογικών ευρημάτων.
Η προφανής αυτή παρερμηνεία που
προέκυψε από την ιστορικοποίηση, της ποιητικής-εικονολογικής αφήγησης της
«Γέννησης», οδήγησε στην οργισμένη απόρριψή της από εκείνους που διαφωνούσαν
και στην αναζήτηση μιας πιο έγκυρης ερμηνείας, μέσω της επιστημονικής οδού.
Στο δυτικό κόσμο όπου
γεννήθηκε αυτή η αντίδραση, υπήρχε, κυρίως στο 19ο αιώνα, μια
κορύφωση της απόρριψης απέναντι στη δογματική μεταφυσική παράδοση του
παρελθόντος της Ευρώπης. Οι δυτικές κοινωνίες είχαν υποστεί πολλά δεινά από την
έμπρακτη μεταφυσική που είναι η θρησκευτική παράδοση του μεσαίωνα και
αναζητούσαν ένα απελευθερωτικό κίνημα
ενάντια στην αυθεντία των ιεροποιημένων παραγόντων, που ήταν υπεύθυνοι
για αυτό.
Αναζητούσαν μια θεωρία που
θα απέρριπτε τις δογματικές βεβαιότητες, οι οποίες είχαν γεννήσει θεσμούς
τυραννικούς μέσα στη Δύση. Μια θεωρία η οποία θα μπορούσε να απαλλάξει τον
άνθρωπο από τους απριορισμούς που του καταδυνάστευαν τη ζωή, γεμίζοντάς τον με
ενοχές.
Επομένως, μια θεωρία που
θα υποστήριζε την άποψη, ότι δεν υπάρχει κάποιος άρχοντας του κόσμου και της
πραγματικότητας, ο οποίος αποτελεί την αιτιώδη αρχή των πάντων, θα εύρισκε
σίγουρα γόνιμο έδαφος.
Αυτή η λογική και αυτή η
αντίδραση, θεώρησε ότι βρήκε μέσα από την θεωρία του Δαρβίνου για την εξέλιξη
των ειδών, μια καλή βάση για την απόρριψη της μεταφυσικής.
Θεώρησε ότι ο Δαρβίνος
πρόσφερε τη θεωρία και την ευκαιρία που αναζητούσε ο υλισμός. Ένα ακλόνητο
επιστημονικό επιχείρημα που υποτίθεται ότι αποδείκνυε την αυτοδυναμία και
αυτονομία του «γίγνεσθαι» της φυσικής πραγματικότητας. Μια θεωρία που εξηγεί το
πώς προέκυψαν οι διάφορες μορφές ζωής πάνω στη γη, συμπεριλαμβανομένου και του
ανθρώπου, καταρρίπτοντας επιστημονικά τα ποικίλα «μυθεύματα» .
Χρησιμοποιώντας δηλαδή τη
θεωρία του Δαρβίνου που μιλάει για τη επιλεκτική δυνατότητα προσαρμογής των
ειδών στο περιβάλλον, οι οπαδοί του υλισμού σκέφτηκαν, ότι θα μπορούσαν να
στηρίξουν την άποψη, ότι μέσα από πολλές διαδοχικές προσαρμογές, οι οποίες
συντελούνται σε χρονικές περιόδους της τάξεως των εκατομμυρίων ετών θα μπορούσε
να προκύψει μετάβαση από ένα είδος σε ένα άλλο. Να προκύψουν δηλαδή τα πτηνά
από τα ερπετά, τα αμφίβια από τα ψάρια κλπ.
Όμως την εποχή που ο Δαρβίνος διατύπωνε τη θεωρία του για την εξέλιξη των ειδών
δεν ήταν ακόμη γνωστοί όλοι οι μηχανισμοί της κληρονομικότητας. Σήμερα είμαστε
σε θέση να γνωρίζουμε, ότι αυτό που μεταβιβάζει ένας οργανισμός στους απογόνους
του μέσω της αναπαραγωγής, είναι γονίδια, δηλαδή κωδικοποιημένες εντολές, πακέτα
πληροφοριών.
Η ανάγκη προσαρμογής στο
περιβάλλον, μπορεί να οδηγήσει τα άτομα ενός είδους όχι στο να δημιουργήσουν
μια καινούργια πληροφορία, αλλά στο να χάσουν μια υπάρχουσα γενετική
πληροφορία, η οποία να μην υπάρχει πια στους απογόνους.
Για παράδειγμα: Ένας
πληθυσμός φυτών έχει έναν αριθμό γονιδίων που καθορίζουν το μέγεθος των ριζών
τους. Αν για μακρό χρονικό διάστημα τα φυτά βρεθούν σε περιβάλλον ξηρασίας, θα
επιβιώσουν όσα από αυτά έχουν μακρύτερες ρίζες που τους επιτρέπουν να απορροφούν
νερό και θρεπτικά συστατικά από μεγαλύτερο βάθος. Έτσι τα γονίδια που
ευθύνονται για μικρότερες ρίζες έχουν λιγότερες πιθανότητες να επιβιώσουν και
να κληρονομηθούν. Σε κάποιο χρονικό
διάστημα κανένα από τα φυτά του συγκεκριμένου πληθυσμού δεν θα έχει γονίδια για
κοντές ρίζες, αφού θα έχουν επιβιώσει μόνο τα φυτά με ρίζες μακριές. Όσα φυτά
έγιναν ικανά να επιβιώνουν σε περιβάλλον ξηρασίας απέβαλλαν ένα μέρος της
γενετικής πληροφορίας που είχαν τα προγονικά άτομα αυτού του είδους. Δηλαδή το
τίμημα για την προσαρμογή είναι η οριστική απώλεια πληροφορίας (κοντών ριζών)
για αυτά τα φυτά.
Αν το περιβάλλον τους
ξαναγίνει υγρό και οι μικρότερες ρίζες απαραίτητες για την επιβίωση οι
γενετικές πληροφορίες (γονίδια) για μικρότερες ρίζες δεν θα επανεμφανιστούν και ο συγκεκριμένος οργανισμός δεν θα
μπορέσει να προσαρμοσθεί στην καινούργια συνθήκη, με καταληκτικό αποτέλεσμα την
εξάλειψή του.
Συνεπώς η εύλογη δαρβινική
θεωρία περί εξελίξεως των ειδών δεν προσφέρει το επιστημονικό υπόβαθρο που
αναζητούσε φρενήρως ο ιστορικός υλισμός για να αποδείξει τις θέσεις του. Γιατί
πολύ απλά η ανάγκη προσαρμογής στο περιβάλλον, μπορεί να οδηγήσει τα άτομα ενός
είδους όχι στο να δημιουργούν
καινούργιες πληροφορίες, άρα και νέα είδη, αλλά στο να χάνουν υπάρχουσες
γενετικές πληροφορίες. Πράγμα που μπορεί να οδηγήσει απλά στον περιορισμό των
ιδιοτήτων των υπαρχόντων ειδών, τα οποία όμως συνεχίζουν να ανήκουν στο ίδιο
είδος. Σε καμιά περίπτωση δεν δημιουργεί ένα πράγματι «νέο είδος» ζωής.
Η πιθανότητα μετάβασης από
ένα είδος σε ένα άλλο, προϋποθέτει ασύλληπτα
μεγάλο αριθμό συγχρονισμένα εξειδικευμένων αλλαγών στα γονίδια. Πιο
συγκεκριμένα για να δημιουργηθεί ένας νέος οργανισμός, πρέπει να γίνουν κάποιες
τυχαίες αλλαγές των επί μέρους στοιχείων που συγκροτούν τον γενετικό κώδικα (DNA), τα οποία (στοιχεία)
είναι αριθμητικά της τάξεως του 1010.
Επιπλέον, οι αλλαγές αυτές
πρέπει να είναι τυχαίες γιατί μόνο αυτές δημιουργούν καινούργιο κώδικα, που
προσδιορίζει νέα κληρονομικά χαρακτηριστικά. Οι επίκτητες ιδιότητες δεν κληρονομούνται. Αν κάποιο ζώο για
παράδειγμα χάσει το ένα μάτι δεν πρόκειται κάποιος απόγονός του να γεννηθεί
μονόφθαλμος.
Αν τώρα υπολογίσουμε πόσοι
τέτοιοι τυχαίοι κώδικες DNA, πρέπει να επιτευχθούν μέσω της φυσικής επιλογής, ώστε να φθάσει
η ζωή εξελικτικά από μονοκύτταρους οργανισμούς να δημιουργήσει ανθρώπινα όντα,
θα διαπιστώσουμε ότι ακόμη και τα δεκαπέντε δισεκατομμύρια χρόνια της ηλικίας
του σύμπαντος δεν επαρκούν.
Στην πραγματικότητα
δηλαδή, το αποτυχημένο εγχείρημα των υλιστών να αποδείξουν τάχα «επιστημονικά»
την αυτονομία του «γίγνεσθαι» της φυσικής πραγματικότητας, στηριγμένοι σε μια
παραφρασμένη και στρεβλά επιλεκτική ανάγνωση της εξελικτκής θεωρίας, απέδειξε και
μάλιστα ...... επιστημονικά (!), το ακριβώς αντίθετο από αυτό που υποστηρίζει ο
αμετροεπής υλισμός και οι οπαδοί του.
Κι όμως, αυτή την
αποδεδειγμένα πλέον λανθασμένη θεωρία
της μηχανιστικής αιτιοκρατίας, στην οποία μετέτρεψαν (με παραθεώρηση της εξλικτικής θεωρίας) οι χυδαίοι υλιστές την κατά γενική ομολογία λίαν αξιόλογη συνεισφορά
του Καρόλου Δαρβίνου στην επιστημονική έρευνα, οι οπαδοί του ιστορικού υλισμού
(μπολσεβίκοι αριστεροί και καπιταλιστές αστοφιλελεύθεροι) επεξέτειναν δολίως από
το φυσικό και στο ιστορικό γίγνεσθαι.
Έτσι, με την ίδια απάνθρωπη
και αντιφυσική μηχανιστική λογική (των εκτρωτικών δαρβινιστών και όχι βεβαίως του
Δαρβίνου), ο ιστορικός υλισμός, εκφρασμένος από την αριστερή σκέψη
«αποκρυπτογράφησε» δήθεν οριστικά και τελεσίδικα τις αρχές της ιστορικής
διαλεκτικής και ερμήνευσε με αυθεντία τα πάντα εκδίδοντας δογματικές «ντιρεχτίβες». Ενώ εκφρασμένος από την
καπιταλιστική-νεοφιλελεύθερη σκέψη, είναι έτοιμος «σώσει» τον κόσμο μέσα από
την παγκόσμια διακυβέρνηση, να θεραπεύσει όλες τις ασθένειες του ανθρώπου και
να ανακαλύψει το μυστικό της αθανασίας.
Τελευταία δε έχει απομονώσει
εργαστηριακά και το «σωματίδιο του Θεού», το οποίο πολύ σύντομα διατείνεται ότι
θα «αποκρυπτογραφήσει», καταρρίπτοντας με το φως της «επιστήμης» και τα
τελευταία ίχνη μεταφυσικής και «σκοταδισμού» που «ταλανίζουν» την ανθρωπότητα.
«Οψόμεθα εις Φιλίππους!».
A.K.