Σύμφωνα με την ιστορική παιδεία που
λαμβάνουν οι Έλληνες από τη μεταπολίτευση και μετά, η παρουσία του ελληνικού Έθνους
στο προσκήνιο της ιστορίας τοποθετείται
την ίδια περίπου χρονική περίοδο με αυτή που λαμβάνουν χώρα τα ομηρικά έπη,
δηλαδή ο τρωικός πόλεμος. Στον οποίο σύμφωνα με την αριστερή οπτική (κυρίαρχου
στοιχείου της μεταπολίτευσης), οι Έλληνες ενωμένοι επιτέθηκαν και κατέκτησαν…. «ιμπεριαλιστικά»
έναν ξένο τόπο που δεν τους ανήκε.
Η στρεβλή και επιστημονικά έωλη αυτή
εικόνα και ως προς το χρόνο και ως προς τον τρόπο της παρουσίας των Ελλήνων στη
Μικρά Ασία σαν κατακτητών-εισβολέων, ενισχύεται συνειρμικά από τη γνωστή θεωρία
των δυο μεγάλων αποικισμών, λόγω του αρνητικού νοηματικού φορτίου που κομίζει η
λέξη αποικισμός-αποικία.
Δημιουργείται δηλαδή η εσφαλμένη
εντύπωση, ότι οι αποικίες που δημιουργήθηκαν κατά την αρχαιότητα από
μετακινήσεις πληθυσμών μεγάλων πόλεων της ελληνικής χερσονήσου (της σημερινής
Ελλάδας) στη Μικρά Ασία, έγιναν σε τόπους όπου κατοικούσαν άλλες φυλές με
άλλους πολιτισμούς, τις οποίες οι Έλληνες καθυπέταξαν, εκτόπισαν ή αφομοίωσαν
βιαίως. Κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτό που έκαναν οι άποικοι των μεγάλων
ευρωπαϊκών χωρών στους ιθαγενείς της … αφρικανικής και αμερικανικής ηπείρου,
αλλά και σε άλλα μέρη του πλανήτη, την εποχή των μεγάλων ανακαλύψεων και γενικά
της αποικιοκρατίας που ακολούθησε.
Η ιστορική αλήθεια βέβαια δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά,
τα
οποία πρέπει να θεωρούνται και εν δυνάμει ύποπτα. Αφού σε τέτοιες θεωρίες στηρίζεται η ανθελληνική υστερία και προπαγάνδα
κάποιων κέντρων του εξωτερικού, τα οποία μεθοδεύουν ποικιλοτρόπως τη
συρρίκνωση και την εξαφάνιση του Ελληνισμού, προωθώντας συστηματικά την
δαιμονοποίησή του.
Η παρουσία των Πρωτοελλήνων τόσο στην
περιοχή της σημερινής Ελλάδας, όσο και στην Μ. Ασία είναι ταυτόχρονη. Σταδιακά
με κέντρο το Αιγαίο, μορφοποιείται και στις δύο πλευρές του ο ίδιος
ανθρωπολογικός τύπος προερχόμενος από φύλα της Άριας Ομοφυλίας. Ευρήματα αυτής
της περιόδου (αγγεία και εργαλεία πανομοιότυπα σε όλους τους οικισμούς)
δείχνουν ότι οι κοινής φυλετικής προέλευσης κάτοικοι αυτών των περιοχών εισήλθαν
στη νεολιθική εποχή, ενώ μετά την περίοδο περί το 5.000 π. Χ, η καλλιέργεια της
γης και η κοινωνική οργάνωσή τους είναι
αλματώδης, με προοδευτική ενσωμάτωση από το 2.500 π. Χ και ένθεν της χρήσης του
χαλκού στην καθημερινότητα.
Η πραγματικότητα δηλαδή είναι ότι όταν
ξεσπά ο τρωικός πόλεμος και οι δυο πλευρές του Αιγαίου κατοικούνται από Έλληνες
ή και αμέσους συγγενείς τους. Ο τρωικός πόλεμος επομένως πρέπει να θεωρείται ως
ο «πρώτος ελληνικός εμφύλιος». Ήταν ένας πόλεμος ανάμεσα στα ελληνικά φύλα της
ελληνικής χερσονήσου που συνέκλιναν στην εθνική ολοκλήρωση, εναντίον των
ελληνικών φύλων της Μικράς Ασίας, που αντιδρούσαν στην υπέρβαση της αρχαίας
οργάνωσης της κοινωνικής συμβίωσης.
Είναι σαφής η πεποίθηση στα ομηρικά
έπη ότι πρόκειται για έναν εμφύλιο πόλεμο στον οποίον ο τρωικός κόσμος της Μ.
Ασίας υπερτερεί μεν ηθικά από τον αχαϊκό, ο οποίος όμως υπερέχει πολεμικά.
Το όνομα Ασία άλλωστε, προέρχεται από το ομηρικό: «Άσιον». Που είναι
λειμώνας της Μαιονίας, δηλαδή της κεντρικής-δυτικής Μ. Ασίας. «Ασίω εν λειμώνι
Καϋστρίου αμφί ρέεθρα» (στ’ Άσιο
λιβάδι, ολόγυρα στις ροές του -ποταμού- Κάϋστρου) αναφέρει στους
στίχους της Β΄ Ραψωδίας της Ιλιάδας, ο Όμηρος. Για να υιοθετηθεί σταδιακά η
ονομασία αυτή για ολόκληρη την Ασία.
Από τα αρμενικά υψίπεδα ως το Τυρρηνικό
πέλαγος, η ενιαία αυτή ομοφυλία , εμφανίζεται με πλήθος συγγενών λαών: Φρύγες,
Λυδοί, Λύκιοι, Τρώες, Κήτειοι, Μυσοί, Κίλικες, Δολίονες, Μαριανδυνοί, Βέβρυκες,
Θύνοι, Βιθυνοί, Αμαζόνες, Αλιζώνες, Χάλυβες, Μόσχοι, Τιβαρηνοί, Μάκρωνες,
Μοσσυνοί, Κατάονες κλπ.
Λαοί που προήλθαν από τα ινδοευρωπαϊκά
φύλα των Λουβίων και των Χετταίων, τα οποία μετακινήθηκαν από τη Θράκη προς τη
Μ. Ασία την ίδια εποχή που οι συγγενείς ελληνικοί πληθυσμοί πλημμύριζαν
κλιμακωτά την ελληνική χερσόνησο. Οι Αιολείς, είχαν ήδη φθάσει. Και οι μεν
Λούβιοι εγκαθίστανται στην βορειοδυτική Μ. Ασία δίνοντας το όνομα στον Άσιο
λειμώνα του Ομήρου, οι δε Χετταίοι (ή Χιττίτες) εγκαθίστανται στην Κεντρική Μ.
Ασία. Πλήθος κοινών πολιτισμικών
στοιχείων, που επιβεβαιώνονται από μεγάλο αριθμό αρχαιολογικών ευρημάτων,
ενισχύουν τη ύπαρξη φυλετικής συγγένειας μεταξύ αυτών των λαών. Είναι όμως
εξαιρετικά ανεπαρκής ο χώρος μιας επιφυλλίδας, έστω και για την πιο σύντομη
αναφορά σε αυτά.
Σημαντική θα παραμείνει η παρουσία των
Λουβίων τόσο στην περιοχή της Λυκίας (Lukka στα χιττιτικά), όσο και δυτικά της Λυκίας με
πρωτεύουσα την «Απάσα», τη γνωστή ιωνική πόλη Έφεσο. Έγκριτοι ιστορικοί
επισημαίνουν πως το όνομα Καππαδοκία είναι ιρανική μετάφραση του ονόματος
Λυκία. Οι Κίλικες της Ν. και ΝΑ Μικράς Ασίας αναφέρονται και ως Υπαχαιοί
(Ηρόδοτος Ζ΄91). Στην Κιλικία τοποθετείται αρχικά και το φύλο των Δαναών.
Στο τέλος της πρώιμης χαλκοκρατίας,
περί το 2.000 π. Χ, με τη βίαιη κάθοδο και άλλων συγγενικών φύλων από τη Β.
Βαλκανική, σχηματίζεται μια προδρομική μορφή του ελληνικού έθνους. Ο
μεσοκυκλαδικός πολιτισμός διαδέχεται τον πρωτοκυκλαδικό, ο μεσοτρωικός τον
πρωτοτρωικό, ο μεσοελλαδικός τον πρωτοελλαδικό, ο παλαιοανακτορικός τον
προανακτορικό της Κρήτης.
Από αρχαιολογικά ευρήματα
αποδεικνύεται ότι στα μέσα της 3ης χιλιετίας, αφίχθηκαν φύλα από την
ΝΔ Μικρά Ασία στην Κρήτη από την Καρία και τη Λυκία, δίνοντας ώθηση στην ανάπτυξη
του μινωικού πολιτισμού. Με τον μινωικό πολιτισμό στη συνέχεια να απλώνεται στο Αιγαίο και να επιστρέφει
πίσω στα μικρασιατικά παράλια ιδρύοντας πολλές πόλεις. Οι παλαιές μικρασιατικές
πόλεις, μόνες σε όλο τον πρωτοελλαδικό κόσμο θα αντισταθούν αργότερα στη
μυκηναϊκή επέκταση, «νομιμόφρονες» στο μινωικό πολιτισμό και την παράδοσή του.
Στο τέλος του 12ου π. Χ
αιώνα οι Χετταίοι κατανικώνται και εκδιώκονται ή αφομοιώνονται από το
μακεδονικό φύλο των Φρυγών. Οι Φρύγες ζούσαν τη 2η χιλιετία προ
Χριστού στη Μακεδονία γνωστοί και ως Βρύγες. Η μακεδονική παραλλαγή του φ σε β
είναι συνήθης : Βέλιππος αντί Φίλιππος, Βερενίκη αντί Φερενίκη κλπ. Οι Φρύγες
συντάσσονται με τους Τρώες ελέγχοντας τον Εύξεινο Πόντο. «Φρυγών άστυ»
ονομάζουν οι Έλληνες συγγραφείς το Ίλιον. Κάνουν μαζί με τους Τρώες επιδρομές
στη Θράκη, τη Μακεδονία τη Θεσσαλία και την Ήπειρο.
Αυτό δημιουργεί κίνδυνο για τα
συμφέροντα των Μυκηναίων-Αχαιών και ξεσπά ο πρώτος ελληνικός εμφύλιος, που ήταν
η «απάντηση» των Αχαιών στις επιδρομές, αλλά και επιβεβλημένος λόγω της
διακύβευσης των συμφερόντων στο πέρασμα του Ελλησπόντου. Η κατάληψη όμως του
Ιλίου από τους Αχαιούς θα είναι προσωρινή. Γιατί στα μυκηναϊκά κέντρα ξέσπασαν
επαναστάσεις και η κάθοδος των Δωριέων επέφερε σε αυτούς το μοιραίο πλήγμα σε
αυτούς.
Το εξελικτικά εκλεκτότερο απάνθισμα
της ελληνικής ομοφυλίας, οι Ίωνες, που οι ρίζες τους φύονται στην ΒΔ Θεσσαλία,
εγκαθίστανται στο κέντρο των δυτικών παραλίων της Μ. Ασίας και ιδρύουν πλήθος
σημαντικών πόλεων, οι περισσότερες των οποίων υπάρχουν και σήμερα. Ο μεγάλος
πολιτισμός της Ιωνίας που συγκεφαλαιώνει ολόκληρο τον ελληνικό πολιτισμό της Μ.
Ασίας, αποτελεί σφαιρική και ισόρροπη ανάπτυξη όλων των κλάδων της πνευματικής
ζωής, με τέλεια εσωτερική ενότητα.
Η εμπορική δραστηριότητα της Μιλήτου
σε όλη την Μεσόγειο και τον Εύξεινο Πόντο την καθιστά στις αρχές του 6ου
αιώνα την πρώτη εμπορική ελληνική δύναμη. Είναι η πόλη που γέννησε τον
θεμελιωτή της παγκόσμιας φιλοσοφίας, το Θαλή. Στην πόλη Πριήνη της Ιωνίας
βρέθηκε η επιγραφή με το γνωστό τιμητικό ψήφισμα: «Ουδέν μείζον εστιν
ανθρώποις Έλλησιν της ελευθερίας». Ο
ποιητής που απεικόνισε με τον αυθεντικότερο τρόπο το Ελληνικό «Είναι», ο θείος
Όμηρος, γεννιέται στην Ιωνία. Ενώ ο
Ησίοδος με τη Θεογονία του αποτυπώνει τη διαχρονική πίστη των Ελλήνων ότι: «εν
αρχή ην η Ύπαρξις». Ο Αναξίμανδρος θα σχεδιάσει τον πρώτο επιστημονικό χάρτη,
με τη γη να έχει κυκλικό σχήμα, ανακαλύπτοντας την ισημερία, τα ηλιοστάσια και
τον γνώμονα. Ο Ηράκλειτος θα μιλήσει για τον «ξυνό
(κοινό) λόγο» που κάνει τον άνθρωπο λογικό, οδηγώντας τον σε πράξεις που
συμβαδίζουν με τον τρόπο «της του παντός Διοικήσεως».
Ο μικρασιατικός ελληνισμός μαζί με όλα
τα άλλα θα δώσει δυο από τα επτά θαύματα του κόσμου, το Μαυσωλείο της
Αλικαρνασσού και τον Ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο και θα έχει
καθοριστική συμβολή στην επίτευξη των υπολοίπων.
Σώζονται πάνω από
ενενήντα ονόματα ολυμπιονικών με καταγωγή από όλες τις περιοχές της Μικράς
Ασίας. Γεγονός που αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας την αποδοχή της
ελληνικότητας των μικρασιατικών φύλων στην αρχαιότητα. Ενδεικτικά στην 23η
Ολυμπιάδα, το έτος 688 π. Χ, ο Ονόμαστος ο Σμυρναίος στο αγώνισμα της Πυγμής.
Στην 46η, το 596 π. Χ, ο Πολυμνήστωρ ο Μιλήσιος στο αγώνισμα Στάδιο Παίδων. Στην 153η, το 168
π. Χ, ο Αμύντας ο Εφέσιος στο Παγκράτιο. Στην 198η, το 13 μ. Χ., ο
Διοφάνης ο Προυσαεύς στο Στάδιο κλπ
Η εκστρατεία του μεγάλου
Αλεξάνδρου και οι ελληνιστικοί χρόνοι που θα ακολουθήσουν τον πρόωρο θάνατό
του, θα εντάξουν εκτός από τους λαούς των παραλίων και όλους τους υπόλοιπους
λαούς της Άριας μικρασιανής ομοφυλίας στην ελληνική εθνογένεση.
Η ελληνιστική εποχή
ενοποίησε πολιτιστικά την Μ. Ασία και την Ανατολική Μεσόγειο σε τέτοιο βαθμό,
που ακόμη και όταν χάθηκε η πολιτική ελευθερία και ο Ελληνισμός περιήλθε υπό
ρωμαϊκή κατοχή, ο εθνικός χαρακτήρας των χωρών της Ανατολής θα μείνει άθικτος.
Σε μεγάλο βαθμό μάλιστα ο κατακτητής θα αφομοιωθεί.
Οι προσωπικότητες των
γραμμάτων και των τεχνών που θα αναδειχθούν τη συγκεκριμένη περίοδο είναι
κυριολεκτικά εκατοντάδες. Οι ελληνιστικές πόλεις που γνωρίζουν περίοδο
εξαιρετικής ακμής, είναι επίσης αναρίθμητες.
Η δολοφονία του αυτοκράτορα Κόμμοδου
και οι εμφύλιοι πόλεμοι που ακολούθησαν αποτελούν το προοίμιο της μεγάλης
κρίσης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας κατά τον 3ο μ. Χ. αιώνα. Ήδη όμως
στη Μ. Ασία έχει συντελεστεί μια κοσμογονικά αλλαγή. Ο χριστιανισμός έχει
κυριαρχήσει σχεδόν παντού. Η Μ. Ασία υπήρξε πρωτοπόρος στον εκχριστιανισμό του
ελληνικού έθνους. Το οποίο με χιλιάδες μαρτύρων, οσίων και αγίων θα στηρίξει
από τον πρώτο μέχρι τον εικοστό αιώνα την Εκκλησία, η οποία θα αποδειχθεί
κιβωτός διάσωσης του Ελληνισμού κατά την τουρκοκρατία. Τα χώματα της Μικράς
Ασίας αγιάστηκαν και έγινε το λίκνο της ορθοδοξίας, ενάντια κόντρα στη
βαρβαρότητα Αράβων και Τούρκων.
Το 324 ο Μέγας Κωνσταντίνος, πενήντα
ημέρες μετά τη νίκη του επί του Λικίνιου, όρισε τη θέση του αρχαίου Βυζάντιου ως
θέση ανοικοδόμησης της νέας του πρωτεύουσας της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η
δύναμη και η παρουσία του ελληνικού στοιχείου είναι τέτοια που σύντομα η
αυτοκρατορία θα μετατραπεί εκ των έσω σε ελληνική.
Ελληνισμός και χριστιανισμός θα δώσουν
το δικό τους περιφανές και περιώνυμο «σύμβολο», το ανάλογο με τον Παρθενώνα, το
ναό της του Θεού Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη.
Το 1204 και 1453 είναι χρονολογίες
ορόσημα για το πολιτισμικό ξεστράτισμα και την έναρξη εκβαρβαρισμού ολόκληρης
της ανθρωπότητας. Η βαρβαρότητα θα κυριαρχήσει στη Μικρά Ασία και ο Ελληνισμός
θα εισέλθει σε μια σκοτεινή σήραγγα, από την οποία έκτοτε αγωνίζεται να βγει
και να αναπνεύσει ξανά τον αέρα της λευτεριάς. Το αγαθό αυτό που σύμφωνα με το
πανάρχαιο ψήφισμα της Πριήνης, είναι «μείζον»
για «τους ανθρώπους που λέγονται Έλληνες».
Ελλάδα χωρίς Κωνσταντινούπολη (δηλαδή χωρίς Μικρά Ασία), είναι
Αγγλία χωρίς Λονδίνο και Γαλλία χωρίς Παρίσι. Και καμιά βαρβαρότητα δεν μπορεί
να άρει τα ιστορικά δικαιώματα του Ελληνισμού από τη Μικρά Ασία και τους βιαίως
εξισλαμισθέντες κατοίκους της.
Τα παρακάτω λόγια ενός ξένου τα λένε
όλα:
«Κανένας λαός δεν είχε
για τη γη του μεγαλύτερους τίτλους ιδιοκτησίας από αυτούς που έχουν οι Έλληνες
για τη δυτική Μικρά Ασία. Ακόμη και γεωγραφικά και γεωλογικά είναι γη ελληνική,
λίκνο και κέντρο ακτινοβολίας του Ελληνισμού, φρουρός και οχυρό του πολιτισμού
του» (Φελίξ Σαρτιώ, « Η Ελληνική Μικρά Ασία»).
A.K.