Πόσες
φορές στη ζωή μας έχουμε ακούσει να λέγεται, ότι οι Έλληνες, όταν ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό διαπρέπουν, ενώ στον
τόπο τους οι ίδιοι άνθρωποι δεν μπορούν να επιτύχουν ούτε κατ’ ελάχιστο τα ίδια
αποτελέσματα;
Γιατί
όμως συμβαίνει αυτό; Ποια είναι η θεμελιώδης διαφορά που τροποποιεί τόσο
καταλυτικά την απόδοση και την αποτελεσματικότητα των ίδιων ανθρώπων, εδώ και
εκεί;
Από
έγκυρες επιστημονικές έρευνες που έχουν γίνει αναφορικά με τις συνθήκες που
επηρεάζουν την απόδοση των εργαζομένων γενικά, έχει προκύψει ένα πολύ
ενδιαφέρον συμπέρασμα, το οποίο σχηματικά λέει το εξής:
Αν
δεχτούμε ότι οι εργαζόμενοι μιας επιχείρησης παράγουν ο καθένας ατομικά, έργο
που ισούται με πέντε μονάδες (μιας κάποιας μονάδας μέτρησης), το έργο που
μπορούν να παράγουν δέκα εργαζόμενοι μαζί μπορεί να κυμανθεί από διακόσια το
μέγιστο, μέχρι μηδέν το ελάχιστο.
Διακόσια
μπορεί να γίνει το παραγόμενο έργο αν οι δυνατότητες των εργαζομένων
συνδυασμένες κατάλληλα λειτουργήσουν ως πολλαπλασιαστής
ισχύος, παράγοντας ένα αποτέλεσμα πολλαπλάσιο του αθροίσματος των ατομικών τους
επιδόσεων, επιβεβαιώνοντας το γνωστό ρητό: «η ισχύς εν τη ενώσει». Και
μηδέν μπορεί να γίνει αν το έργο του ενός αναιρείται από το έργο του άλλου.
Σαν
να βρίσκονται δηλαδή δέκα κωπηλάτες πάνω σε μια βάρκα και οι πέντε να
κωπηλατούν προς τη μια κατεύθυνση, ενώ οι άλλοι πέντε να κωπηλατούν προς την
ακριβώς αντίθετη. Η βάρκα θα μένει στάσιμη, παρόλο που όλοι καταβάλουν τη
μέγιστη προσπάθεια για να την μετακινήσουν.
Με ψευτοδιλήμματα και
ιδεοληψίες, που χρόνια τώρα καλλιεργούν έντεχνα μέσα στη χώρα μας οι ξένοι
δυνάστες και οι ντόπιοι συνεργάτες τους, οι Έλληνες, έχοντας χάσει την αίσθηση τους εθνικού τους
προσανατολισμού, κωπηλατούν ανερμάτιστα και χωρίς πυξίδα σε αλληλοαναιρούμενες
κατευθύνσεις. Αυτός είναι ο λόγος που οι ίδιοι άνθρωποι στην Ελλάδα
αποτυγχάνουν και στο εξωτερικό διαπρέπουν.
Το
σταθερό περιβάλλον που συναντούν όταν πηγαίνουν στο εξωτερικό, παρότι δεν
συνάδει με τα ελληνικά πρότυπα, είναι αρκετό για να αναδείξουν την ποιότητα και
την υπεροχή τους. Φτάνει που κάποιος δεν αναιρεί και δεν αντιμάχεται την
προσπάθειά τους. Κάτι που δεν μπορούν να έχουν στην Ελλάδα και αυτό φυσικά δεν
είναι τυχαίο.
Είναι
πράγματι πολύ δύσκολο να ομονοήσουν σήμερα οι Έλληνες και να κωπηλατήσουν όλοι
μαζί προς μια κατεύθυνση γιατί σε μεγάλο βαθμό έχουν «μολυνθεί» από δυο κοινής
προέλευσης, «θανατηφόρους» για την εθνική ομοψυχία «ιούς»: τον «ιό» της
αριστερής σκέψης και τον «ιό» του καταναλωτισμού.
Ο
Έλληνας αισθάνεται (και όχι άδικα), ότι το κράτος είναι απολύτως ανέντιμο
απέναντί του, για αυτό όταν του δίνεται η ευκαιρία το κλέβει χωρίς να νοιώθει
τύψεις. Η κρατική όμως αυτή αναλγησία και ανεντιμότητα, που ενεργοποιεί τα
αρνητικά αντανακλαστικά των πολιτών στη βάση της αρχής: δράση – αντίδραση, δεν
είναι τυχαία, οφείλεται ξεκάθαρα στο γεγονός ότι το κράτος όχι μόνον δεν υπηρετεί το έθνος, αλλά προσπαθεί να το
αφανίσει. Είναι πολύ απλά ανθελληνικό.
Και
είναι ανθελληνικό, γιατί στην πολιτική ζωή της χώρας με τη βοήθεια πολλών
κατάπτυστων ΜΜΕ, έχει επιβληθεί με δήθεν δημοκρατικές διαδικασίες, ένα πολιτικό
σύστημα απαρτιζόμενο στο σύνολό του (πλην της Χρυσής Αυγής), από κόμματα της
αριστεράς και του νεοφιλελευθερισμού, που δυναμιτίζουν την ενότητα του ελληνικού
λαού στην από κοινού διεκδίκηση των εθνικών συμφερόντων, εγκλωβίζοντάς τον σε
ψευτοδιλήμματα.
Μπορεί
κανείς να φυλακιστεί σ’ ένα δωμάτιο με ξεκλείδωτη πόρτα, αν τυχόν η πόρτα
ανοίγει προς τα μέσα και δεν του περάσει απ’ το μυαλό να τραβήξει αντί να
σπρώξει. Αυτό ακριβώς έχουν συμβεί στην Ελλάδα και για να ξεμπλοκάρει η
κατάσταση πρέπει να προχωρήσουμε στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που
μας υποδεικνύουν οι βιαστές της πατρίδας.
Κάποτε
λοιπόν οι Έλληνες μπορεί να διαφωνούσαν μεταξύ τους και μάλιστα με έντονο ακόμη
και συγκρουσιακό τρόπο για το ποιος είναι ο καλύτερος δρόμος για να φθάσουν στο
στόχο, αλλά όλοι τουλάχιστον συμφωνούσαν στο ποιος είναι ο στόχος. Ο οποίος
ασφαλώς δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από αυτόν που υπαγορεύει το εθνικό
συμφέρον.
Από
τη στιγμή που εμφανίζονται στο προσκήνιο της ιστορίας ο μαρξισμός και ο
καπιταλισμός, η συνεννόηση μεταξύ των Ελλήνων καθίσταται αδύνατη. Δεν υπάρχει
πλέον κοινή γλώσσα επικοινωνίας. Για
τους ανθρώπους αυτούς (αριστερούς και νεοφιλελεύθερους) η εναντίωση στο εθνικό
συμφέρον θεωρείται πράξη ανθρωπιστικής μεγαλοσύνης που συμβάλλει στο όραμα της ......παγκόσμιας
ειρήνης και στην .....εξάλειψη της φτώχειας.
Πραγματική
παράνοια δηλαδή, όταν εκ του αποτελέσματος γνωρίζουμε, ότι όσο οι δυνάμεις
αυτές κερδίζουν έδαφος στον κόσμο, τόσο οι πόλεμοι εντείνονται και η φτώχεια
και η εξαθλίωση παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις.
Άλλοτε λοιπόν
«αντίπαλοι» και άλλοτε συνεταίροι, αριστεροί και νεοφιλελεύθεροι δυναμιτίζουν
με συστηματικό τρόπο κάθε προσπάθεια εθνικής στόχευσης, που θα μπορούσε να
συσπειρώσει όλους τους Έλληνες σε μια εθνική πορεία πραγματικής διεξόδου από τα
δεσμά της δουλείας.
Και για τις «υπηρεσίες» που προσφέρουν στα οικονομικά «διευθυντήρια», τους
επιτρέπεται να συμμετέχουν στο ξεκοκάλισμα του εθνικού πλούτου της Ελλάδος,
παρέα με τους ξένους προστάτες τους, εν ονόματι της παγκόσμιας ειρήνης που
υποτίθεται θα επικρατήσει, όταν εξαλειφθεί ο «επάρατος» Εθνικισμός.
Η περίοδος της
μεταπολίτευσης με την κατασπατάληση-διασπάθιση ενός πακτωλού χρημάτων είναι
ιδιαίτερα αποκαλυπτική για το προφίλ των δυο χώρων. Με τους νεοφιλελεύθερους
στην κυβέρνηση και την αριστερά να εξουσιάζει τη συνδικαλιστική φενάκη, το
έγκλημα που συντελέστηκε είναι ασύλληπτο.
Κανένα
έργο υποδομής, παρά μόνο παροχές για εξαγορά ψήφων, συντήρηση και διεύρυνση του
«πελατειακού» κράτους, διαπλοκή κομματανθρώπων με φαύλους εργολήπτες,
διεφθαρμένοι προμηθευτές του δημοσίου και εθισμός της ελληνικής κοινωνίας στον
βουλιμικό καταναλωτισμό με κλοπιμαίο πλούτο. Αυτή είναι η «συνταγή» του δόλιου
υπερδανεισμού που είναι αδύνατον πλέον να αποπληρωθεί.
Έτσι, αφού έριξαν τη
χώρα σκόπιμα στα βράχια της οικονομικής υποδούλωσης, άρχισαν να πριονίζουν κάθε
πυλώνα που στηρίζει την ελληνική κοινωνία και το κράτος ως εθνική οντότητα.
Εθνική
ασφάλεια, εθνική παιδεία, εθνικό σύστημα υγείας, δημογραφικό, μεταναστευτικό,
εθνική οικονομία και τόσα άλλα, πήραν μια πορεία στο τέλος της οποίας υπάρχει η
πλήρης διάλυση του έθνους κράτους, μέσω
της σταδιακής συρρίκνωσης μέχρις εξαλείψεως του γηγενούς πληθυσμού και την
τελική ολοκληρωτική αντικατάστασή του από άλλες εθνότητες.
Κωπηλάτες χωρίς
πηδαλιούχο λοιπόν οι Έλληνες, σε μια βάρκα που ταξιδεύει χωρίς εθνικό
προορισμό, όπου ο καθένας κωπηλατεί κατά το δοκούν.
Ας μην αυταπατώνται όμως
τα βοσκηματώδη έκγονα του ιστορικού υλισμού. Δεν νίκησαν, ούτε θα νικήσουν. Στην Επανάσταση του ’21, που δυστυχώς
δεν ολοκληρώθηκε γιατί οι ήρωες της θέλησαν να σεβαστούν ακόμη και τους
προδότες, επιδιώκοντας μια πανεθνική ενότητα που όμως δεν ήταν δυνατόν να
επιτευχθεί, έφτασε μια δράκα «ξεβράκωτων» και ένας μεγάλος ηγέτης για να
αλλάξουν τον ρου της ιστορίας.
Οι Έλληνες Εθνικιστές
είμαστε έτοιμοι να δράξουμε τη σκυτάλη της ιστορίας και να ολοκληρώσουμε αυτό
που οι ένδοξοι πρόγονοί μας ξεκίνησαν.
Και μάλιστα αυτή τη φορά
χωρίς αφελή λάθη και παραλείψεις!
Α.Κ.