Το τελευταίο διάστημα μια έντονη διαμάχη μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης και του Πατριαρχείου της Μόσχας για την ανεξαρτησία της Ουκρανικής Εκκλησίας έχει οδηγήσει σε ρήξη τις σχέσεις των δυο ορθόδοξων οντοτήτων.
Αφορμή στην ρήξη των σχέσεων στάθηκε η απόφαση του Πατριάρχη Βαρθολομαίου να παραχωρήσει στην Ουκρανική Εκκλησία του Κιέβου καθεστώς αυτοκέφαλης ορθόδοξης εκκλησίας, αποκόπτοντας την από την εξουσία του Πατριαρχείου της Μόσχας.
Το Ρωσικό Πατριαρχείο αντέδρασε λαμβάνοντας το ακραίο βήμα της «αποκοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας» με το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, διακόπτοντας κάθε συμμετοχή σε πανορθόδοξες συναντήσεις στις οποίες θα παρίστανται εκπρόσωποι της Κωνσταντινούπολης.
Οι ειδήμονες περί τα εκκλησιαστικά ζητήματα ερμηνεύουν την πρόσφατη ρήξη μεταξύ των δυο Πατριαρχείων ως τον μεγαλύτερο διαχωρισμό της χριστιανοσύνης από τότε που επήλθε το σχίσμα ανάμεσα στην λατινική Δύση και την ορθόδοξη Ανατολή το 1054.
Η απόφαση του Βαρθολομαίου για
την παραχώρηση του «αυτοκέφαλου» στην Ουκρανική Εκκλησία έχει προφανώς πολιτική ερμηνεία και είναι αποτέλεσμα εμπλοκής των ΗΠΑ στα εκκλησιαστικά ζητήματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου και χειραγώγησης του ιδίου του Πατριάρχη.
Θυμίζουμε ότι η Μητρόπολη του Κιέβου από την ίδρυση της το 998 έως το 1687 παρέμενε υπό την κανονιστική εκκλησιαστική εποπτεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, μια κατάσταση που άλλαξε με την προσάρτηση της Ουκρανίας στην Τσαρική Αυτοκρατορία, οπότε τα Πατριαρχεία της Μόσχας και Κωνσταντινούπολης υπέγραψαν συμφωνία με την οποία μεταφέρθηκε στην Μόσχα η εκκλησιαστική εποπτεία της Μητρόπολης του Κιέβου, μια κατάσταση που δεν άλλαξε ούτε επί εποχής κομουνιστικής Ρωσίας.
Η προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 στην Ρωσική Ομοσπονδία και η συνεχιζόμενη κρίση στην Ανατολική Ουκρανία, όπου ο ρωσόφωνος πληθυσμός μετά το πραξικόπημα των νατοϊκών κύκλων στο Κίεβο αγωνίζεται για την ανεξαρτησία του και την ένωση με την Ρωσία, προφανώς και έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στην απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και στην επιτάχυνση των αντιρωσικών αντανακλαστικών του.
Εξ ίσου προφανής είναι και η ανάμειξη των ΗΠΑ που θέλουν πάση θυσία την απομάκρυνση του ορθόδοξου μη ρωσόφωνου ουκρανικού ποιμνίου από την εκκλησιαστική εξουσία της Μόσχας, εξ άλλου χαρακτηριστική είναι η δήλωση του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών με την οποία εξυμνεί την απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου για το αυτοκέφαλο (ανεξαρτησία) της Μητρόπολης του Κιέβου.
Μια άλλη παράμετρος της απόφασης του Βαρθολομαίου έχει σχέση με την τεράστια κτηματική περιουσία του Πατριαρχείου της Μόσχας στην Ουκρανία. Πάνω από το ήμισυ της ορθόδοξης εκκλησιαστικής περιουσίας στην Ουκρανία ανήκει στο Πατριαρχείο της Μόσχας. Εάν η φιλοαμερικανική πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου αποφασίσει να μεταφέρει όλη αυτή την κτηματική περιουσία (εκκλησίες, μοναστήρια, κτήματα, ακίνητα) σε μια άλλη αρμόδια αρχή, θα μπορούσε να το πράξει νόμιμα αφού πλέον η Εκκλησία της Ουκρανίας είναι αυτοκέφαλη και ουδεμία εκκλησιαστική ή άλλη δικαιοδοσία σε αυτήν έχει το Πατριαρχείο Μόσχας.
Επωάζονται ήδη κοινοβουλευτικά νομοσχέδια που περιορίζουν την ιδιοκτησία και τα πολιτικά δικαιώματα οποιουδήποτε θρησκευτικού οργανισμού με έδρα εκτός Ουκρανίας, είναι προφανής ο στόχος μιας τέτοιας νομοθεσίας.
Εν ολίγοις η ενέργεια του Οικουμενικού Πατριαρχείου να αναγνωρίσει το αυτοκέφαλο της Ουκρανικής Εκκλησίας είναι μια συνειδητή αντιρωσική δράση, μια ενέργεια που επηρεάζει ευεργετικά την πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου, μια ενέργεια που ανταποκρίνεται θετικά στα συμφέροντα των ΗΠΑ, μια ενέργεια που διευκολύνει τα νατοϊκά και σιωνιστικά σχέδια στην Ανατολική Ευρώπη.
Η απόφαση του Οικουμενικού Πατριάρχη είναι σαφώς πολιτικοποιημένη, αφού ο ουκρανικός λαός (ρωσόφωνοι και μη) ουδεμία ανάμιξη είχε στο θέμα της ανεξαρτησίας της εκκλησίας του. Δια της απόφασης του Βαρθολομαίου επιδεινώνεται η ήδη δυσάρεστη σχέση μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Δυστυχώς η πολιτική του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης εξακολουθεί να διαπνέεται από τον λεγόμενο «βυζαντινισμό», τουτέστιν από ανίερες και περιστασιακές συμμαχίες οι οποίες τις τελευταίες δεκαετίες αποδεδειγμένα ουδέποτε έχουν βοηθήσει τον Ελληνισμό αλλά και εν γένει το ορθόδοξο ποίμνιο.
Αλήθεια που ήταν οι Αμερικανοί σύμμαχοι του Πατριαρχείου την νύκτα της 6ης Σεπτεμβρίου στην Πόλη; Μήπως εκείνο το βράδυ το Πατριαρχείο της Μόσχας, αν και υπό κομμουνιστικό έλεγχο, ήταν εκείνο που με την παρέμβαση του βοήθησε τους Ρωμιούς να σωθούν από την «τελική λύση» που είχαν σχεδιάσει οι Τούρκοι;
Μεσολάβησε το Πατριαρχείο στους Αμερικανούς συμμάχους του για να σωθούν οι ορθόδοξοι το θρήσκευμα Σύριοι όταν τους έσφαζαν μαζικά οι τζιχαντιστές και αν ναι πιο ήταν το αποτέλεσμα;
Γιατί ο προκαθήμενος της Ορθόδοξης Εκκλησίας έχει πάρει σαφή θέση υπέρ της πολυπολιτισμικότητας στην Ευρώπη, κάτι που προφανώς θα είναι ο νεκροθάφτης του Χριστιανισμού στην ήπειρο;
Μήπως έτσι εξυπηρετούνται τα σχέδια των Αμερικανοσιωνιστών και της Νέας Παγκόσμιας Τάξης;
Γ. ΛΙΝΑΡΔΗΣ