Η Συρία αλλά και άλλες χώρες όπως η Λιβύη, το Ιράκ ή η
Υεμένη είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα καταστροφής χωρών που αμφισβήτησαν τις
ηγεμονικές βλέψεις ισχυρών κρατών και τόλμησαν να ακυρώσουν ή να βλάψουν τα
σχέδια κρυφών και υποχθόνιων δυνάμεων.
Πριν από το ξέσπασμα του συμμοριτοπολέμου στην Συρία το
2011, ένας πόλεμος που όλοι πλέον παραδέχονται ότι ήταν ξενοκίνητος, η χώρα
αυτή ήταν από τις πλέον ευημερούσες της Μέσης
Ανατολής. Το κυβερνών κόμμα των Μπάαθ είχε λάβει σημαντικά μέτρα για να
βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο του συριακού λαού, χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι
από το 1970 έως το 2009 το προσδόκιμο ζωής των Συρίων αυξήθηκε κατά 17 χρόνια,
ενώ το ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας μειώθηκε εκθετικά. Επίσημα στοιχεία της
Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου των ΗΠΑ αναφέρουν ότι ενώ το 1980 το 42% του ενήλικου
πληθυσμού ήταν αναλφάβητο, το 1991 ο αναλφαβητισμός είχε εξαλειφθεί μέσω μιας
εκστρατείας μαζικής εκπαίδευσης. Με την βοήθεια της Κίνας και της Ρωσίας έγιναν
στην χώρα την περίοδο πριν τον συμμοριτοπόλεμο τεράστια έργα υποδομών όπως το
φράγμα Τάμπκα στον Ευφράτη, καθώς και έργα εκσυγχρονισμού στις υποδομές
πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Όμως μετά τον συμμοριτοπόλεμο που οργανώθηκε από τις
δυτικές δυνάμεις και έγινε στο όνομα της «δημοκρατίας» και «ελευθερίας» (βλ.
«αραβική άνοιξη»), η Συρία σήμερα είναι μια κατεστραμμένη οικονομικά χώρα. Εκατομμύρια
Συρίων έχουν εγκαταλείψει την χώρα τους ως πρόσφυγες (δεν αναφερόμαστε σε
αυτούς που λιποτάκτησαν ή συμμάχησαν με τους ισλαμοσυμμορίτες προδίδοντας την
πατρίδα τους) και πάνω από μισό εκατομμύριο είναι οι νεκροί. Σύμφωνα με
διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οίκους για την ανοικοδόμηση της χώρας απαιτούνται
κεφάλαια που υπερβαίνουν τα 250 δισεκατομμύρια δολάρια, ποσό για το οποίο
συμφωνεί και η Κεντρική Τράπεζα της Ρωσίας.
Το ερώτημα που προκύπτει από το παράδειγμα της Συρίας και
άλλων χωρών είναι: Γιατί οι δυτικές δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία
και άλλες είναι τόσο αποφασισμένες να καταστρέφουν χώρες, να προκαλούν
αναταραχές και να αμφισβητούν την εδαφική ακεραιότητα χωρών οι οποίες ουδόλως
τις έχουν απειλήσει; Τι κίνητρο έχουν; Παίρνουν
από κάποιους εντολές; Για να δοθεί απάντηση πρέπει να ανατρέξουμε στην πρόσφατη
ιστορία.
Πριν την αλματώδη οικονομική άνοδο της Κίνας και της
Ρωσίας προς το τέλος του 20ου αιώνα, ο σιωνιστικός-δυτικός
καπιταλισμός και οι χώρες που τον εκπροσωπούσαν κατείχαν το παγκόσμιο μονοπώλιο
και η δυτικής κοπής αποικιοκρατία ήταν σύνηθες φαινόμενο. Η άνοδος της Ρωσίας
και της Κίνας εισήγαγε τον ανταγωνισμό στην παγκόσμια αγορά και η Wall Street και το City του Λονδίνου έπαψαν να κινούν τα νήματα άνευ αντιπάλου στο παγκόσμιο
χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η Ρωσία κατασκεύασε αγωγούς με τους οποίους
προμηθεύει πετρέλαιο και φυσικό αέριο την δυτική Ευρώπη, η Κίνα κατασκευάζει το
μεγαλεπήβολο έργο «One Belt One Road» (νέος «δρόμος του μεταξιού») δια του οποίου θα συνδέσει
εμπορικά και οικονομικά την Ασία με την Ευρώπη και Αφρική. Ισχυρές οικονομίες
αναδύονται στην ευρασιατική ήπειρο, ενώ είναι διάχυτη η δημιουργία πλούτου και
δυναμισμού σε χώρες που έως σήμερα ήταν υποχείρια του δυτικού καπιταλισμού.
Η Wall Street και το City (γνωρίζουμε ποιοι είναι τα
αφεντικά εκεί) θα ήθελαν η παγκόσμια αγορά να αντλεί τα αγαθά, τα προϊόντα και
την ενέργεια της από ελεγχόμενες από τους Σιωνιστές εταιρίες, αντί της
αναπτυσσόμενης Κίνας και Ρωσίας, δυο μεγάλων οικονομιών που ελέγχονται βασικά από
το κράτος. Το πρόβλημα όμως για τους Σιωνιστές δεν σταματά εδώ, καθώς Ρωσία και
Κίνα βοηθούν και πολλές άλλες αναπτυσσόμενες χώρες στον κόσμο να απαγκιστρωθούν από την
κυριαρχία της Wall Street και του City. Όλα αυτά σημαίνουν ότι
πολλές αναπτυσσόμενες χώρες δεν θα εξαρτώνται πλέον από τον δυτικό
καπιταλιστικό κόσμο και τις σιωνιστικές εταιρίες, θα παράγουν ανεμπόδιστα τα
δικά τους προϊόντα και θα έχουν τον κεντρικό έλεγχο της οικονομίας τους, καθώς
ο κεντρικός σχεδιασμός του κράτους είναι ζωτικής σημασίας για να διασφαλιστεί
ότι τα δυτικά-σιωνιστικά μονοπώλια δεν θα καταστρέψουν τις εγχώριες εταιρίες
(βλ. Ελλάδα).
Το χάος, η αμφισβήτηση εθνικής κυριαρχίας, οι αναταραχές,
η επιβολή μέσω στρατιωτικής εισβολής και μισθοφορικών στρατευμάτων της «δημοκρατίας»
και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» είναι λοιπόν η ελπίδα των Σιωνιστών (Wall Street, City Λονδίνου) για την διατήρηση του παγκόσμιου μονοπωλίου και βέβαια των
σχεδίων για Παγκοσμιοποίηση. Πολύ απλά: Για να παραμείνουν πλούσιοι οι
Σιωνιστές και τα τσιράκια τους πρέπει να σπέρνουν την αναταραχή, τον θάνατο,
την βία, τον πόλεμο (βλ. Συρία, Λιβύη, Αφγανιστάν, Υεμένη, Ιράκ και άλλες
χώρες).
Αντίπαλοι τους είναι η Ρωσία και η Κίνα που
αντιπροσωπεύουν μια διαφορετική ιδεολογία. Στην πολιτική και διπλωματία αυτών
των δυο δυνάμεων υπάρχει ο όρος «κερδοφόρα συνεργασία» και «κοινή ευημερία».
Ρωσία και Κίνα μιλούν για έναν κόσμο με κεντρικά ελεγχόμενες οικονομίες, για
έναν κόσμο που θα συνδέεται με το εμπόριο, για έναν κόσμο στον οποίο οι χώρες
θα έχουν ουσιαστικό συμφέρον όχι για να πολεμούν αλλά να φροντίζουν για την
κοινή ευημερία.
Στην παγκόσμια γεωπολιτική σκηνή συγκρούονται ο
σιωνιστικός καπιταλισμός που εμπεριέχει την Παγκοσμιοποίηση και το μοντέλο της
Ρωσίας και Κίνας για μια οικονομία που σχεδιάζεται ορθολογικά από το κράτος,
χωρίς ίχνος οικονομικού φιλελευθερισμού που επιτρέπει την μονοπωλιακή ηγεμονία.
Το επόμενο διάστημα ο αγώνας επικράτησης που κλιμακώνεται μεταξύ των δυο πόλων
μπορεί να οδηγήσει σε παγκόσμιο πόλεμο.
Γ. Λιναρδής