Όσο απόλυτη και τονισμένη στον
υπέρτατο βαθμό κι αν φαντάζεται κανείς την
υποταγή των κρατούντων την πολιτική εξουσία σήμερα στην Ελλάδα σε ξένα
κέντρα αποφάσεων, η πραγματικότητα ξεπερνάει κάθε φαντασία. Οι
άνθρωποι αυτοί δεν είναι απλά υποταγμένοι στη θέληση των ξένων, είναι σαν να
κυβερνούν οι ίδιοι οι ξένοι φορώντας το δικό τους προσωπείο. Το προσωπείο των
ελληνώνυμων πολιτικών.
Διότι
η έννοια της υποταγής, θα προϋπέθετε την ύπαρξη από ελληνικής πλευράς μιας
διαφορετικής αρχικής βούλησης, η οποία μέσα από μια σειρά πιεστικών και
εκβιαστικών διλλημάτων θα υπέκυπτε τελικά μπροστά σε υπέρτερες δυνάμεις στα
πλαίσια της λογικής του: «πολιτικά εφικτού». Όχι φυσικά ότι η λογική αυτή
είναι σωστή και αποδεκτή, αλλά στην περίπτωση της Ελλάδος ….. δεν συμβαίνει
ούτε καν αυτό! Ποτέ δεν υπήρξε
εκφρασμένη ελληνική βούληση - διεκδίκηση ή συγκεκριμένο σχέδιο για κανένα ζήτημα.
Για τις κυβερνήσεις
που προέκυπταν από τα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου», πάντοτε στο τραπέζι των
διαπραγματεύσεων υπήρχε μόνο μια πρόταση, αυτή των ξένων. Και πάντοτε οι
διαβουλεύσεις απέβλεπαν σε έναν και μόνο
σκοπό: Στο να πεισθούν οι Έλληνες πολίτες ότι τα «συμφωνηθέντα» (δηλαδή τα
έξωθεν επιβληθέντα), είναι αποτέλεσμα
εργώδους προσπάθειας και συγκερασμού των απόψεων και των δυο πλευρών, και ότι
υπό τις παρούσες δυσμενείς συνθήκες, τα «συμφωνηθέντα» είναι μονόδρομος.
Ο
μέσος άνθρωπος λοιπόν, λογικά σκεπτόμενος αλλά μονόπλευρα πληροφορημένος από τα
ΜΜΕ, θεωρεί ότι το «παιχνίδι» των ταγών της κεντρικής πολιτικής σκηνής (του
«δημοκρατικού» τόξου εν προκειμένω), είναι η εναγώνια αναζήτηση ενός κοινού
τόπου ανάμεσα στα συμφέροντα που προωθούνται από τα ξένα κέντρα εξουσίας και τα
συμφέροντα του ελληνικού κράτους. Λόγω όμως της υποτιθέμενης ελληνικής
αδυναμίας, οι κυβερνώντες σύρονται «ακουσίως» από τους ξένους σε λύσεις που οι
ίδιοι δεν επιθυμούν.
Ουδέν ψευδέστερον ! Η ευρύτατης αποδοχής αυτή γνωσιοθεωρητική αφετηρία στην πολιτική ανάλυση
των πραγμάτων, έχει ελάχιστη έως καθόλου σχέση με την πραγματικότητα. Διότι τα
λάθη που γίνονται σε πλείστες των περιπτώσεων, προϋποθέτουν τέτοιο βαθμό
ανικανότητας ή αυταπατών εκ μέρους των κυβερνώντων, που αντικειμενικά δεν
συνάδουν με την προσωπικότητα των ατόμων που στελεχώνουν συνήθως αυτές τις
θέσεις. Εκτός φυσικά από εξαιρετικές και σπουδαίες περιπτώσεις (όπως πχ ο …. Τζέφρυ
Παπανδρέου). Και τα παραδείγματα είναι
πολλά.
Είναι εξαιρετικά
αποκαλυπτική της επικρατούσας κατάστασης, η προαναγγελία του ελληνικού ΥΠΕΞ
πριν ένα μήνα, της επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Ιόνιο στα 12
ναυτικά μίλια, για να το ανακαλέσει αμέσως μετά τις τουρκικές απειλές για casus belli.
Να μην γνώριζαν άραγε
οι «ντοκτοράτοι» διπλωμάτες και οι πολυσπουδαγμένοι μυστικοσύμβουλοι του εν
λόγω υπουργείου, αλλά ούτε και οι «χαρισματικοί» τους προϊστάμενοι που «έλυσαν»
το σκοπιανό στο άψε σβήσε, ότι τέτοιες
εξαγγελίες τις κάνεις μόνον όταν τις εννοείς πραγματικά και μόνον όταν είσαι σε
θέση να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε αντίδραση του επίβουλου – κακόβουλου γείτονά
σου;
Δεν αντιλαμβάνονται
ότι οι παλινωδίες σε τέτοια θέματα παρέχουν αναίμακτες νίκες στον αντίπαλο και
«γκριζάρουν» τα κυριαρχικά μας δικαιώματα; Γιατί το έκαναν;
Και φυσικά δεν είναι
μόνον αυτό. Στο τελευταίο περιστατικό της εν ψυχρώ δολοφονίας του ήρωα
Βορειοηπειρώτη Κωνσταντίνου Κατσίφα, γιατί δεν απαντά το ελληνικό κράτος στην αλβανική ιταμότητα; Γιατί
είναι τόσο δύσκολο για παράδειγμα δυο ελληνικά F-16 να «χάσουν» το δρόμο τους από
«σφάλμα» του συστήματος ναυτιλίας και να περάσουν με υπερηχητική ταχύτητα σε
χαμηλό ύψος πάνω από μερικές πόλεις της Αλβανίας; Μπορεί να σπάσουν μερικά
τζάμια αλλά το όφελος για τη διατήρηση της ειρήνης θα είναι τεράστιο.
Διότι αυτοί οι
άνθρωποι (οι Αλβανοί), με τη στάση της κυβέρνησης της Ελλάδος είναι λογικό να
υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους.. Είναι λογικό να μην αντιλαμβάνονται τη
διαφορά ισχύος μεταξύ των δυο κρατών και τη δυσμενή θέση στην οποία θα βρεθούν
αν κάποια στιγμή αποδεσμευτούν οι «κανόνες εμπλοκής» από ελληνικής πλευράς.
Είναι λογικό να παρερμηνεύουν
ως αδυναμία τους χαμηλούς τόνους και την υποχωρητικότητα των Ελλήνων πολιτών,
οι οποίοι εν καιρώ ειρήνης δεν επιθυμούν να εμπλέκονται σε φασαρίες και
αιματηρές συμπλοκές, σε αντίθεση με αυτούς που το κάνουν.
Που ήταν όμως οι ….. τσαμπουκάδες
πρόγονοί τους όταν ο ελληνικός στρατός το 1940, «σβάρνισε», εκτός από τους Ιταλούς εισβολείς και τους τραγελαφικούς
πατεράδες τους (συνεργάτες των Ιταλών); Αυτή η έλλειψη αίσθησης της
πραγματικότητα και η άγνοια της ιστορίας από πλευράς Αλβανών είναι πολύ
επικίνδυνη !
Γιατί άραγε η ελληνική πλευρά ενισχύει την αλαζονεία τους με την
παθητική της στάση και δεν φροντίζει για την προστασία της εθνικής μας
μειονότητας και τη διατήρηση της ειρήνης στην περιοχή αποκαθιστώντας εντελώς
αναίμακτα αυτά που απορρέουν από την ισορροπία ισχύος μεταξύ των δυο
κρατών;
Για να μην
αναφερθούμε στις ατελείωτες αθλιότητες του σκοπιανού. Αθλιότητες απολύτως
αδικαιολόγητες, χωρίς αρχή και τέλος.
Το ερώτημα λοιπόν που
προβάλλει για τον κάθε Έλληνα σήμερα, είναι αμείλικτο και επιτακτικό:
Είναι τόσο ανίκανοι όσο δείχνουν οι πράξεις τους ή μήπως συμβαίνει
κάτι άλλο;
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ