Η καθημερινά αυξανόμενη ένταση
της τουρκικής επιθετικότητας συνιστά προφανώς ένα δυσάρεστο δεδομένο, έχει
ωστόσο και τη θετική της πλευρά: Κανένας πλέον δεν τολμάει να αμφισβητήσει τον
βρώμικο - πειρατικό ρόλο της Τουρκίας και την εκτός διεθνούς δικαίου
συμπεριφορά της.
Κανένας, εκτός φυσικά
από τα ιδεολογικά (στις περισσότερες δε περιπτώσεις και φυσικά) έκγονα εκείνων
που πανηγύρισαν για την ήττα των «αστικοτσιφλικάδικων
συμφερόντων» το ’22. Αυτούς που κατά τη δική τους ομολογία: « όχι μόνο χάρηκαν για εκείνη την ήττα αλλά
την επιδίωξαν κιόλας». «Αν δεν
νικιόμασταν στη Μικρασία, η Τουρκία θα ήταν σήμερα πεθαμένη και ’μεις μεγάλη
Ελλάδα!! Αυτό εμείς δεν το δεχόμαστε», είχε διαλαλήσει τότε με περισσή
κομμουνιστική αμετροέπεια ο εξαιρετικά «συνειδητοποιημένος» ιστορικός ηγέτης
της αριστεράς, Νίκος Ζαχαριάδης. Και η παραδοχή αυτή είναι σε σημαντικό βαθμό
αποκαλυπτική και των πραγματικών αιτίων της σημερινής εξαθλίωσης του
Ελληνισμού, που κατά κύριο λόγο είναι αποτέλεσμα έλλειψης εθνικής ομοψυχίας και
εθνικού προσανατολισμού με υπαιτιότητα κυρίως της αριστεράς, συμπληρωμένης από
το υπόλοιπο «συνταγματικό τόξο».
Σε κάθε περίπτωση
πάντως υπάρχει ένα αξιοσημείωτο ιστορικό δεδομένο, καθοριστικό της διαχρονικά
βάρβαρης συμπεριφοράς των Τούρκων, το οποίο δεν πρέπει να αγνοούμε αφού και
σήμερα παραμένει ενεργό: Ότι από τον 11ο
αιώνα που εισέβαλαν στη Μικρά Ασία, οι εκ των μογγολικών υψιπέδων προερχόμενοι
αυτοί θρασύτατοι εισβολείς, δεν υπέστησαν ποτέ γενοκτονία. Υπέστησαν αρκετές
στρατιωτικές ήττες αλλά πάντοτε στο πεδίο τη μάχης, ποτέ γενοκτονία.
Αντιθέτως αυτοί
προκάλεσαν επανειλημμένα γενοκτονίες στους λαούς που βρέθηκαν κάτω από το ζυγό
τους, με πιο πρόσφατες αυτές του Ποντιακού και Μικρασιατικού Ελληνισμού, των
Αρμενίων και των Κούρδων. Αν και η εν γένει παρουσία τους στο χώρο της τέως
οθωμανικής αυτοκρατορίας, είχε ούτως ή άλλως έναν μόνιμα γενοκτονικό χαρακτήρα
σε βάρος όλων των αυτοχθόνων λαών, οι οποίοι υπέστησαν τα πάνδεινα από την
τουρκική βαρβαρότητα.
Η επινόηση από το λαό
της γνωστής φράσης: «έγινε Τούρκος», για να περιγραφεί η κτηνώδης συμπεριφορά
κάποιου, δεν είναι τυχαία. Σημαίνει ότι στη συνείδηση του λαού η λέξη Τούρκος
είναι συνώνυμο του εξαιρετικά απολίτιστου και βίαιου ανθρώπου. Όπως δεν είναι
τυχαίος και ο θρηνητικός χαρακτήρας των ηπειρώτικων τραγουδιών, που αποπνέει
τον βουβό πόνο των Ελλήνων αυτής της περιοχής, αποτέλεσμα αυτής τη
βαρβαρότητας. Ενώ από την άλλη ο Θούριος του Ρήγα αποτελεί μνημειώδη μαρτυρία
της γενοκτονικής φρίκης - τυραννίας που βίωσαν οι λαοί της Βαλκανικής επί σειρά
αιώνων από τους όψιμους καταπατητές των πατρογονικών τους εδαφών.
Το γεγονός όμως ότι
στο υποσυνείδητο του τουρκικού λαού δεν υπάρχουν καταγεγραμμένες οδύνες,
τραυματικές εμπειρίες και ιστορικοί εθισμοί που να οφείλονται σε παθήματα από
γενοκτονίες, ανάλογες με εκείνες που όλοι οι λαοί της περιοχής έχουν υποστεί
στην ιστορική τους διαδρομή από αυτούς, τους κάνει ιδιαίτερα αμετροεπείς και
θρασείς. Αν επομένως θέλουμε να μιλάμε για ειρηνική συνύπαρξη με αυτούς τους
ανθρώπους δεν θα πρέπει να αγνοούμε την ιδιότυπη αυτή παράμετρο της τουρκικής
ψυχοσύνθεσης.
Η θεωρία λοιπόν του
πολιτικού ρεαλισμού λέει ότι για να υπάρξουν πραγματικές προοπτικές ειρήνης
ανάμεσα σε δυο αντιμαχόμενες πλευρές πρέπει πρώτα να υπάρξει ισορροπία ισχύος.
Εν προκειμένω όμως αυτό δεν είναι αρκετό, γιατί όταν μιλάμε για στρατιωτική,
οικονομική, πληθυσμιακή και όποια άλλη μορφή ισχύος μπορεί να φαντασθεί
κάποιος, στον ψυχολογικό τομέα δεν μπορεί να υπάρξει ισορροπία αν δεν έχει
υπάρξει πρώτα ισοδύναμο τετελεσμένο. Όταν
αυτοί επί τόσους αιώνες έχουν συνηθίσει να σφάζουν, να καίνε, να λεηλατούν και
να βιάζουν ατιμώρητοι, κάθε προσπάθεια λογικής διαπραγμάτευσης μαζί τους
μοιάζει καλαμπούρι.
Υπάρχει άραγε κάποιος
που θα αμφισβητούσε το πνεύμα σύνεσης και συνεργασίας, στα πλαίσια του
«πολιτικά εφικτού», που θα επιδείκνυε η Τουρκία στις διαπραγματεύσεις σήμερα αν
τους ανταποδίδονταν υπό την μορφή του ισοδύναμου τετελεσμένου οι γενοκτονίες
που αυτοί έχουν διαπράξει σε βάρος των άλλων; Ή τέλος πάντων αν όχι
γενοκτονίες, κάτι από την γεύση που τους άφησε το σπαθί του Κολοκοτρώνη στην
απελευθέρωση της Τριπολιτσάς; Θα ρωτήσει ίσως κάποιος: Και πως θα μπορούσε να
γίνει αυτό σήμερα σε μια πανίσχυρη Τουρκία;
Την απάντηση έχουν ήδη οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι: Ο Θεός είναι
μεγάλος!
ΑΚ