Απο το βιβλίο του Κωνσταντίνου Αλεξανδράκη:
"Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ"
«Τι δουλειά έχουμε, άραγε, να εστιάζουμε στην παγκόσμια εξωτερική πολιτική
την ίδια ώρα που στην Πατρίδα μας συντελείται μία άνευ προηγουμένου καταστροφή;
Την ίδια ώρα που έχουμε χιλιάδες αυτοκτονίες, μαζική εισβολή αφροασιανών
λαθρομεταναστών και εκατομμύρια
απελπισμένους Έλληνες, εμείς επιλέγουμε – έστω και στα πλαίσια ενός βιβλίου –
να αποστρέψουμε το βλέμμα μας, καταδυόμενοι στην ρυπαρή άβυσσο της εξωτερικής
πολιτικής και των διεθνών σχέσεων. Την ίδια ώρα που η κοινωνική διαστρωμάτωση
της Πατρίδος μας κυριολεκτικά ισοπεδώνεται, γυρνώντας στις εποχές της
φεουδαρχίας, εμείς αντί να ασχοληθούμε με αυτό το νέο, ρευστό πολιτικό τοπίο,
επιλέγουμε να στραφούμε προς τα έξω, να αφήσουμε το εθνικό επίπεδο και να
εστιάσουμε στην παγκόσμια εικόνα.
(…..) Μπορεί ο Ελληνικός Λαός υπό το βάρος των Εθνικών προβλημάτων, των
χιλιάδων αυτοκτονιών, των εκατομμύρια απελπισμένων και των εκατοντάδων χιλιάδων
νέων που μεταναστεύουν στο εξωτερικό, προκειμένου να αποκτήσουν ελπίδα
επιβίωσης, να θεωρούν ότι είναι ήσσονος σημασίας η αναφορά στην θεωρία που
διέπει τα παγκόσμια δρώμενα, όμως η πραγματικότητα είναι ότι η Ελληνική Κρίση
πέρα από απότοκος της χρόνιας κυριαρχίας διεφθαρμένων πολιτικάντηδων και της
καταστροφικής πολιτικής τους, αποτελεί συνάμα και εύλογη συνέπεια των διεθνών
εξελίξεων, οικονομικών, γεωπολιτικών, αλλά και βαθύτατα ιδεολογικών. Η αλήθεια
είναι ότι η ουκρανική κρίση, οι ανακατατάξεις στην Μέση Ανατολή, η Ευρωπαϊκή
οικονομική κρίση και τα πολιτικά γεγονότα στην Τουρκία είναι γεγονότα άρρηκτα
συνδεδεμένα μεταξύ τους.
Στην ουσία πρόκειται για τον επιθανάτιο ρόγχο ενός παγκοσμίου συστήματος,
το οποίο ασχέτως των εξελίξεων διανύει τις τελευταίες ιστορικές του στιγμές.
Διατρέχοντας εν συντομία την ιστορία των τελευταίων αιώνων πρόκειται για μία
ακόμη ιστορική συγκυρία κατά την οποία το φιλελεύθερο σύστημα διακυβέρνησης
έρχεται αντιμέτωπο με έναν ιδεολογικό αντίπαλο. Η Γαλλική Επανάσταση σήμανε την
απαρχή του καπιταλιστικού συστήματος και του κοινοβουλευτισμού, ενώ η μετέπειτα
ιστορία του πλανήτη ήταν ουσιαστικά η επέκταση του καπιταλιστικού αυτού
μοντέλου έναντι των φεουδαρχικών συστημάτων που κατέρρεαν. Μία από αυτές τις
ιστορίες ήταν και η ιστορία του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Κατά τη διάρκεια
του Δευτέρου Μεγάλου Πολέμου, ο φιλελευθερισμός ήρθε για πρώτη φορά αντιμέτωπος
με ιδεολογικούς αντιπάλους του, και οι εξελίξεις οδήγησαν στον Ψυχρό Πόλεμο. Η
κατάρρευση της Σοβιετικής Ενώσεως σήμανε την εποχή των «Φιλελεύθερων Καισάρων».
Σήμερα το φιλελεύθερο μοντέλο βρίσκεται ενώπιον δύο πολύ σημαντικών
αντιπάλων. Από την μία μεριά προσπαθεί να αντισταθεί στην επέκταση του μοντέλου
των οικονομικών (και όχι μόνο) εθνικισμών. Από την άλλη μεριά βρίσκεται
αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό, αφού διέρχεται μία εποχή σφοδρών αλλαγών
από τον κοινοβουλευτισμό στις ομάδες πιέσεων και από την δημοκρατία (με ή χωρίς
εισαγωγικά) στην μαζική δημοκρατία ή «μαζοδημοκρατία». Οικονομικώς, το
φιλελεύθερο μοντέλο καταρρέει, αφού το παρασιτικό κεφάλαιο τείνει ως μία
ιδιάζουσα οικονομική «μαύρη τρύπα» να απορροφήσει όλη την παραγωγική διαδικασία
και νέοι οικονομικοί οργανισμοί όπως τα «αντισταθμιστικά αμοιβαία κεφάλαια
υψηλού κινδύνου» (hedge funds), οι οίκοι αξιολόγησης και οι τράπεζες έχουν – πλέον – πολύ περισσότερη
εξουσία από όση θα έπρεπε να τους αναλογεί. Ουσιαστικά αυτοί οι οργανισμοί,
παρότι ουδέποτε εκλέχτηκαν από κάποιον λαό, ασκούν την οικονομική πολιτική των
Εθνών, ενώ αντιστοίχως ομάδες πιέσεως, think tanks και ΜΚΟ, επιβάλλουν την εσωτερική πολιτική των κρατών, παρότι επίσης
ουδέποτε έλαβαν κάποια δικαιοδοσία από τον – θεωρητικά – κυρίαρχο Λαό για να
δράσουν.
Η γνώση και χρήση της γεωπολιτικής θεωρίας θα μας βοηθήσουν να αντιληφθούμε
όχι μόνο το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η Ελλάδα αποτελεί έναν ανεκτίμητης αξίας
«κόμβο», αλλά και να υπολογίσουμε τις θυσίες στις οποίες είναι διατεθειμένοι,
οι ισχυροί γεωπολιτικοί παίκτες, να προβούν, προκειμένου να αποκτήσουν πρόσβαση
σε αυτόν τον κόμβο. Στις τελευταίες δεκαετίες η εξωτερική πολιτική της χώρας
μας χαράσσεται στηριγμένη φαινομενικώς σε συναισθηματικά τσιτάτα περί «δυτικών
συμμάχων» και ισχυρισμών ότι «η Ελλάδα ανήκει στην Δύση». Λέμε φαινομενικώς
διότι ο πραγματικός λόγος πρόσδεσης στο αμερικανικό άρμα ήταν οι προσωπικές
συνδιαλλαγές και τα συμφέροντα των κυβερνώντων, τα οποία ήταν άρρηκτα
συνδεδεμένα με τον αμερικανικό παράγοντα. Αυτό ισχύει και για τους τέως
«επαναστατικούς αντιπολιτευόμενους», και μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι
γραμμές, «συμβιβασίες κυβερνώντες» του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν γίνεται να χαράσσεις ή να
προτείνεις εξωτερική πολιτική όταν είσαι μέτοχος της JP Morgan, της Goldman Sachs και άλλων τραπεζικών κολοσσών, οι οποίοι έχουν υπό καθεστώς εξάρτησης τον
αμερικανικό παράγοντα, όντας πλέον όχι μόνον οικονομικοί κολοσσοί, αλλά
καθορίζοντας ολόκληρο το ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο της Νέας Τάξης
Πραγμάτων……
Η Ελλάς από καταβολής του νεωτέρου κράτους μας κατέστη προτεκτοράτο των
μεγάλων ναυτικών δυνάμεων. Η σύναψη αυτών τούτων των πρώτων τοκογλυφικών
δανείων του αγώνα κατέστησαν βέβαιο ότι η χώρα θα βρίσκεται στην σφαίρα
επιρροής αυτών των δυνάμεων ες αεί. Σήμερα βρισκόμαστε στο τέλος ενός ιστορικού
κύκλου που ξεκινά, συμβολικά, με την δίκη του Κολοκοτρώνη και καταλήγει σήμερα
στην δίκη της Χρυσής Αυγής. Η ιστορία έχει διαγράψει πλέον έναν ολόκληρο κύκλο
(ή μιαν εκπτυσσόμενη ελικοειδώς σπείρα) και σήμερα υπάρχει η ιστορική ευκαιρία
για αλλαγή πορείας. Σήμερα οι εγχώριες και διεθνείς συνθήκες είναι «παραλλήλως
ευθυγραμμισμένες» γεγονός που καθιστά δυνατή την απαγκίστρωση από μία πολιτική
διαχρονικώς καταστροφική, τόσο για την Πατρίδα, όσο και για το Έθνος.
….. Στοχεύοντας προς έναν νέο Ελληνικό Πολιτισμό που θα λάμψει σ’ ένα νέο
Εθνικό – Λαϊκό Κράτος το οποίο δεν θα
αποτελεί μαριονέτα στα χέρια των διεθνών μεγάλων παικτών, αλλά μία περιφερειακή
(για αρχή…) δύναμη, κάτοχο και πομπό
ισχύος, που θα αποπνέει σεβασμό στους συμμάχους της και φόβο στους εχθρούς της.
Έναν νέο Ελληνικό Πολιτισμό που θα ενσαρκώσει τα όνειρα, τα οράματα και τους
πόθους των Ελλήνων και θα λάμψει στο νέο Κράτος το οποίο θα λειτουργεί
υπηρετώντας και πραγματώνοντας τις επιταγές αυτού του Πολιτισμού. «Ποιος είναι
των εθνών ο σκοπός ο τελικός, πες τον προορισμό, πες τον αποστολή, πες τον
ανάγκη; Ο πολιτισμός!», όπως γράφει ο μέγας Ίων Δραγούμης. (…)»