Αποτελεί
ευτύχημα από μια άποψη ότι την αντιμετώπιση του εθνικιστικού φαινομένου στη
χώρα μας, ανέλαβαν κάποιοι αξιοθρήνητοι
μεταπράτες της ανεθνικής ιντελιγκέντσιας που σέρνει την Ευρώπη στην πνευματική
εξαθλίωση και τον κόσμο ολόκληρο σε μια παγκοσμιοποιημένη χρηματιστηριακή
δικτατορία.
Και λέω
ευτύχημα γιατί η τόσο άγαρμπη, επιθετική, άδικη και αυθαίρετη καταφορά εναντίον του εθνικισμού,
αποκαλύπτει ξεκάθαρα την ένδεια των επιχειρημάτων, την φαυλότητα
της πολιτικής τους συμπεριφοράς και την κενότητα του πολιτικού τους λόγου.
Έτσι, όλο και πιο γρήγορα οι θέσεις και οι προβλέψεις των Ελλήνων Εθνικιστών
δικαιώνονται στη συνείδηση των ανθρώπων, όλο και πιο κοντά πλησιάζουμε στην
μεγάλη πολιτική αλλαγή που έχει ανάγκη ο τόπος.
Πίσω όμως
από την αντιεθνικιστική ρητορεία των «αξιοθρήνητων», κρύβεται επιμελώς μια
συμμαχία. Είναι μια σκοτεινή «ιερά συμμαχία» ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και την
αριστερά, που από κοινού πολεμούν τον εθνικισμό. Ο ιμπεριαλισμός γιατί επιθυμεί να χτυπήσει τη μοναδική ιδεολογία
που τον αντιμάχεται πραγματικά και η αριστερά γιατί θεωρεί ότι το έθνος είναι
μια ..... επινόηση του αστικού κράτους, η οποία στοχεύει στον κατακερματισμό του παγκόσμιου προλεταριάτου,
ώστε αυτό να μην μπορέσει να συνενώσει τις δυνάμεις του ενάντια στον κοινό
ταξικό εχθρό.
Αμφότεροι
ωστόσο παραβλέπουν, ότι την εθνική μας
ταυτότητα δεν τη δημιουργούμε μόνοι μας αλλά απλώς την συνειδητοποιούμε, την
κληρονομούμε.
Όπως ακριβώς δεν είμαστε αίτιοι της ύπαρξής μας, αφού δεν
επιλέξαμε μόνοι μας να υπάρχουμε γιατί αυτό είναι έξω από τη δική μας βούληση
και ενεργητική μας δυνατότητα, κατά την ίδια έννοια δεν μπορούμε και να
επιλέξουμε ή να τροποποιήσουμε κατά το δοκούν το Είναι της ύπαρξής μας.
Το πρόβλημα
του κοσμοπολιτισμού στο να το αντιληφθεί αυτό αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στην
πρόσφατη νομική ρύθμιση περί «έμφυλων ταυτοτήτων». Όπου εκεί φαίνεται ότι
κάποιοι θεωρούν ότι η ζωή και ο κόσμος μπορούν να καθορισθούν επί τη βάσει μιας
θεμελιώδους «δημοκρατικής» αρχής αυτής της «ιεράς συμμαχίας», η οποία εκφράζει
μια λογική του τύπου: «sic volo sic jubeo» - έτσι θέλω έτσι προστάζω, (όπως ακριβώς λεέι ο μέγας Δέκιμος Ιούνιος Γιουβενάλης στην έκτη
του «Σάτιρα»)
. Είναι μια λογική που γεννάει πολιτισμικούς «Φρανκενστάϊν», χαρακτηριστικό
γνώρισμα της νέας τάξης και του κοσμοπολιτισμού.
Αλλά «διό δει έπεσθαι τωι <ξυνώ>˙ του λόγου
δ’ εόντος ξυνού ζώουσιν οι πολλοί ως ιδίαν έχοντες φρόνησιν», αναφέρει ο
Ηράκλειτος. Που σημαίνει: «Γι’ αυτό οφείλουμε ν’ ακολουθούμε τον κοινό (λόγο)˙
όμως, παρότι ο Λόγος είναι κοινός, οι
πολλοί άνθρωποι ζούνε με τις δικές τους αντιλήψεις. Όταν δε οι Εφέσιοι (που
κατά τον Ηράκλειτο δεν ακολουθούσαν τον «κοινό Λόγο») του ζήτησαν να φτιάξει
νόμους για την πόλη τους, τους απάντησε ως εξής: «Άξιον Εφεσίοις ηβηδόν απάγξασθαι και τοις ανήβοις την πόλιν
καταλιπείν» (Αξίζει οι Εφέσιοι να
κρεμαστούν όλοι και να αφήσουν την πόλη στα παιδιά).
Δεν γνωρίζω
αν το ακραίο αυτό ρητορικό σχήμα του Ηράκλειτου (προφανώς λεχθέν για εμφατικούς
λόγους) μπορεί να σημαίνει κάτι και για εμάς σήμερα. Όμως το γνωστό επιχείρημα
του κοσμοπολιτισμού ότι οι ίδιοι άνθρωποι θα μπορούσαν να έχουν γεννηθεί, άρα
και να υπάρχουν ως ίδια άτομα, ίδιες προσωπικότητες σε κάποιο άλλο έθνος,
αποτελεί οπωσδήποτε μια κακή σοφιστεία. Γιατί Έθνος και Ιστορία συνιστούν υποστασιακά στοιχεία του ανθρώπου, είναι το
«καλούπι» του, δεν γίνεται να τα αλλάξουμε χωρίς να βγάλουμε ««Φρανκενστάϊν».
Το Είναι της ύπαρξής μας
μπορεί να γίνει κατανοητό μόνο ως αποτέλεσμα της αιτιώδους σχέσης με την
φυλετική μας προέλευση, τον τόπο και χρόνο που ερχόμαστε στη ζωή. Ή αλλιώς, όλοι
γεννιόμαστε σε μια Πατρίδα, στο φυσικό και πνευματικό σύμπαν ενός Έθνους.
Ουδείς φύεται «εν κενώ». Οπότε δεν
δημιουργούμε, αλλά συνειδητοποιούμε την εθνική μας ταυτότητα την οποία απλά
πρέπει να υπηρετήσουμε.
Είναι
ιδιαιτέρως αποκαλυπτικά αυτής της αιτιώδους σχέσης τα λόγια του Κύπριου ποιητή
Θεοδόση Πιερίδη στο παρακάτω απόσπασμα από το ποίημα «Λογαριάσατε
Λάθος», που το απευθύνει προς κάποιους επίβουλους οι οποίοι προσπαθούν να
αλώσουν και να αλλοτριώσουν την Κύπρο και τον Κυπριακό Ελληνισμό, άλλοτε με
αγχόνες, άλλοτε με Αττίλες και άλλοτε με κοσμοπολιτισμό:
Όχι εσάς δε σας θέλει τούτη γη, δε σας ξέρει
όλα εδώ είναι δικά μας, τι απ’ το κάθε λιθάρι
απ’ το χώμα το δέντρο το νερό και τ’ αγέρι
το κορμί μας μια στάλα για να γίνει έχει πάρει
η ψυχή μας επήρε μια πνοή απ’ το καθένα
όλα εδώ είναι δικά μας, μα για σας όλα ξένα
Γιατί εσείς είστε ξένοι κι
όσα βάγια αν κρατάτε
τούτη η γη δεν πουλιέται
δεν της γίνεστε φίλοι
η πατρίδα είναι μάνα έχει
μνήμη θυμάται
απ’ τον άγιο της κόρφο
ποια βυζάξανε χείλη
κι γλυκιά μας πατρίδα ήταν
είναι θα μένει
για τα τέκνα της μάνα μα για σας πάντα ξένη
Δυστυχώς η
αλήθεια για τους κοσμοπολίτες είναι πολύ σκληρή. Πίσω από τη γλυκανάλατη αγάπη
τους για όλους τους ανθρώπους, κρύβεται η αδιαφορία για τον διπλανό τους, για τους ανθρώπους της
οικογένειας, της πόλης, της πατρίδας τους. Αγαπάνε
μόνο τον εαυτό τους κι ας προσποιούνται τους φιλάνθρωπους και τους δημοκράτες.
Δεν θέλουν να έχουν υποχρεώσεις παρά μόνον δικαιώματα και δεν είναι τελικά ούτε
κοσμοπολίτες, ούτε πατριώτες.
Αν δεν αγαπάς την πατρίδα σου δεν αγαπάς ούτε και την ανθρωπότητα. Από το μέρος πάει κανείς
στο όλο. Από το όλον μόνο στο τίποτε μπορείς να πας. Αληθινός κοσμοπολιτισμός
χωρίς πατριωτισμό δεν μπορεί να υπάρξει.
Ο
κοσμοπολιτισμός είναι κορυφαία μορφή ύπουλου και δαιμονικού, κακόβουλου ρατσισμού,
αυτάρεσκος παλιμβαρβαρισμός, γιατί οδηγεί στην περιφρόνηση των συμπολιτών σου.
Είναι υποκρισία και ψευτοηθικισμός που
καλύπτει τον αμοραλισμό των υποστηρικτών του και την προτροπάδην φυγή τους από
την υπεράσπιση του Εθνικισμού έναντι του ολοκληρωτισμού.
Ο Άγγλος
πολιτικός φιλόσοφος Ουίλιαμ Γκόντγουϊν (1756-1836) αναρωτιέται: Αν
δυο άνθρωποι πνίγονται και ο ένας από αυτούς είναι συγγενής σου τότε αυτή η
συγγένεια δεν θα άλλαζε άραγε καθόλου την απόφασή σου σχετικά με το ποιον θα
προσπαθούσες να σώσεις πρώτον;
Οι προαγωγοί της παγκοσμιοποίησης διαβεβαιώνουν ότι στην εποχή μας
τα έθνη διαλύονται, τα κράτη χάνουν το ρόλο τους, οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις
(ΜΚΟ) είναι πλέον ισότιμα αν όχι και πιο έγκυρα υποκείμενα στο διεθνές
περιβάλλον από τα κράτη και ότι όλα
τέλος πάντων τα εξουσιάζει το χρήμα. Καθόλου νέα αυτή η θεωρία. Είναι η μόνιμη
επωδός κάθε ολοκληρωτικής θεωρίας, που διακηρυγμένη σε διάφορες εκδοχές ανάλογα
με την περίπτωση (ανθρωπιστική, ταξική, θρησκευτική) επιχειρεί να συγκαλύψει
τις φιλοδοξίες παγκόσμιας κυριαρχίας του εκάστοτε δόλιου επίβουλου. Όμως η
αυθεντική ιδεολογία για το Έθνος είναι ο πιο συνεπής αντίπαλος κάθε ιδεολογίας
που παραπέμπει σε ολοκληρωτισμό.
Και να που τα συνεχή εκλογικά αποτελέσματα σε όλες στις ευρωπαϊκές
χώρες και όχι μόνον, δείχνουν ότι τα
έθνη δεν πέθαναν και ότι η κατάρρευση των
σαθρών θεωριών των αξιοθρήνητων κοσμοπολιτών παίρνει μορφή χιονοστιβάδας
!
Α.Κ.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Εμπρός
Α.Κ.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Εμπρός