Julius Evola – 1928
«Είναι δυνατή η απελευθέρωση και η ανανέωση
αυτού του κόσμου, στο λυκόφως του;
Υπάρχει ακόμα αρκετή δύναμη στην Ευρώπη για να
μπορέσει να αναλάβει την ενάργεια και τη βούληση για μια τέτοια αποστολή;
Δεν εξαπατώμεθα: Μόνον αφού καταλάβουμε το
μέγεθος της αποστολής, θα μπορέσουμε να δράσουμε. Πρέπει να αναγνωριστεί η
απειλητική πραγματικότητα μιας καταστρεπτικής πνευματικής διαδικασίας. Οι ρίζες
της χρονολογούνται σχεδόν στην αρχή της προϊστορίας, ενώ οι κορυφαίες φάσεις της
συμπίπτουν με εκείνες που οι σύγχρονοι άνθρωποι
εξυμνούν ως αξίες ουσιώδεις για τον πολιτισμό, και οι επιρροές της
εκδηλώνονται τώρα σε όλους τους τομείς σκέψης και δράσης.
Δεν είναι ένα θέμα συμβιβασμών ή προσαρμογών. Είναι
απαραίτητη η δύναμη ενός νέου Μεσαίωνα. Απαιτείται μια αλλαγή βαρβαρικής
αγνότητας, τόσο εσωτερική όσο και εξωτερική. Φιλοσοφία, "πολιτισμός",
καθημερινή πολιτική : τίποτα περισσότερο από όλα αυτά πλέον. Δεν είναι θέμα
μετατόπισης στην άλλη πλευρά αυτού του κρεβατιού του πόνου. Το θέμα είναι
τελικά να ξυπνάς και να στέκεσαι στα πόδια σου.
Εδώ και εκεί, εξακολουθούν να υπάρχουν άνδρες,
έχοντες επίγνωση της αρχαίας αριστοκρατίας, οι οποίοι τώρα, ως άτομα,
παρατηρούν την απαράδεκτη ταλαιπωρία και αισθάνονται την ανάγκη να αντιδράσουν, μερικές φορές σε έναν
πολιτιστικό τομέα, άλλοτε σε έναν άλλο. Πριν είναι πολύ αργά, ο δρόμος προς τις
κορυφές πρέπει να επανέλθει στη συνείδηση αυτών των διασπάρτων ανδρών, πέρα από
όλα τα όρια και τα ιδιωτικά συμφέροντα που σήμερα φθείρουν τη δύναμή τους. Η
αδυσώπητη δράση πρέπει να εξασφαλίσει ότι η αγνότερη δύναμή τους θα καταφέρει
να αποκαλυφθεί, ως κάτι ανίκητο, έτοιμη να καταστρέψει την κρούστα της
ρητορικής, του συναισθηματισμού, της ηθικολογίας και της υποκριτικής
θρησκευτικότητας με την οποία η Δύση εκάλυψε τα πάντα και τους προσέδωσε
ανθρώπινα χαρακτηριστικά .
Όποιος εισέρχεται στο ναό - έστω και αν είναι
βάρβαρος - έχει το αναμφισβήτητο καθήκον να εκδιώξει ως διαφθορείς όλους όσους
δημιούργησαν ένα μονοπώλιο του «Πνεύματος», του Καλού και του Κακού, της Επιστήμης
και του Θεϊκού στην «πολιτισμένη» Ευρώπη, και επωφελήθηκαν ανακηρύσσοντας τους
εαυτούς τους ως υποστηρικτές αυτών, ενώ, αληθινά, γνωρίζουν μόνο το θέμα και ότι
προσέθεσαν επάνω του οι λέξεις, ο φόβος και η ανθρώπινη δεισιδαιμονία.
Σε όλα αυτά, ας πούμε: "Αρκετά!",
Έτσι ώστε μερικοί άνδρες να μπορέσουν να επιστρέψουν στα μακρά έτη των
ταξιδιών, του κινδύνου, της οξύνοιας και της σιωπής. Έτσι ώστε να μπορέσει να πνεύσει
ξανά ο αέρας της ανοιχτής θάλασσας - ο άνεμος της Βόρειας αρχέγονης παράδοσης -
και να αφυπνίσει τους υπναράδες της Δύσης.
Η αντι-φιλοσοφία, ο αντι-ανθρωπισμός, η
αντι-λογοτεχνία, η αντι-«θρησκεία», αυτή είναι η προϋπόθεση. Πρέπει να πούμε
"Αρκετά!" στους αισθητισμούς και τους ιδεαλισμούς.
"Αρκετά!" στη δίψα της ψυχής που δημιουργεί για τον εαυτό της έναν
Σημιτικό Θεό για να λατρεύει και να ικετεύει. Αρκετά στην «ανάγκη» που συνδέει
τους ζητιάνους με κοινούς δεσμούς, ώστε να τους δώσουν, στο όνομα της αμοιβαίας
εξάρτησης, εκείνο τον ουσιαστικό χαρακτήρα που ο καθένας τους στερείται.
Πρέπει να περάσουμε επάνω και πέρα από όλα
αυτά, με αγνή δύναμη. Στη συνέχεια, θα θέσουμε εμπρός σε εκείνους τους σκόρπιους άνδρες μιαν
αποστολή που ξεπερνά την «πολιτική», που ξεπερνά τις κοινωνικές προκαταλήψεις,
που αγνοεί την εντυπωσιακή χειρονομία και την επιφανειακή ηχώ και που είναι
τέτοια ώστε η οποιαδήποτε ρωμαλέα φυσική δύναμη επί προσώπων και πραγμάτων δεν μπορεί πλέον να
είναι χρήσιμη για τίποτε.
Σιωπηρά, με σκληρή πειθαρχία, αυτοκυριαρχία
και αυτοϋπέρβαση, με επιμονή και ανυπόμονη ατομική προσπάθεια, πρέπει να
δημιουργήσουμε μιαν ελίτ στην οποία αναβιώνει η «ηλιακή» Σοφία: Εκείνη η αρετή
που είναι ανεξάντλητη, που υψώνεται από τα βάθη των αισθήσεων και της ψυχής και
δεν αποδεικνύεται από επιχειρήματα και βιβλία, αλλά από δημιουργικές πράξεις.
Πρέπει να επαναφυπνισθούμε σε μιαν ανανεωμένη,
πνευματική και λιτή αίσθηση του κόσμου, όχι ως φιλοσοφικής έννοιας αλλά ως κάτι
που δονείται στο ίδιο μας το αίμα : στην αίσθηση του κόσμου ως δύναμης, στην
αίσθηση του κόσμου ως ρυθμού, στην αίσθηση του κόσμου ως θυσιαστικής πράξης.
Αυτή η αίσθηση θα δημιουργήσει ισχυρούς, σκληρούς και ενεργητικούς χαρακτήρες,
όντα κατασκευασμένα από δύναμη και μόνο δύναμη, ανοικτά σε αυτή την αίσθηση
ελευθερίας και ευγένειας, σε εκείνη την κοσμική αναπνοή για την οποία οι "νεκροί" στην Ευρώπη έχουν πει πολλές
ασυναρτησίες, όμως δεν αισθάνθηκαν καν
την πνοή της.
Ενάντια στη κοσμική, δημοκρατική και υλική
επιστήμη, πάντοτε σχετική και προσαρμοσμένη, δούλα σε φαινόμενα και
ακατανόητους νόμους, κωφή στην βαθύτερη πραγματικότητα του ανθρώπου, πρέπει να
αναζωπυρώσουμε - σε αυτή την ελίτ - την ιερή, εσωτερική, μυστική και
δημιουργική επιστήμη, της αυτοπραγμάτωσης και της «αυτοκαταξίωσης», της
επιστήμης που οδηγεί στις κρυμμένες δυνάμεις οι οποίες κυβερνούν τον οργανισμό
μας και είναι ενωμένες με τις αόρατες ρίζες της φυλής και των ίδιων των
πραγμάτων και η οποία δημιουργεί την κυριαρχία επ’ αυτών των δυνάμεων. Έτσι
ώστε, όχι ως μύθος, αλλά ως η θετικότερη πραγματικότητα, μερικοί άνθρωποι
ξαναγεννιούνται, ως όντα που δεν ανήκουν πλέον στη «ζωή» αλλά στο «περισσότερο
από τη ζωή» και είναι ικανά για υπερβατική δράση.
Στη συνέχεια θα υπάρξουν Ηγέτες, μια φυλή Ηγετών.
Αόρατοι Ηγέτες που δεν μιλούν και δεν επιδεικνύονται, αλλά των οποίων η δράση
δεν βρίσκει αντίσταση και η οποία μπορεί να κάνει τα πάντα. Στη συνέχεια, ένα
κέντρο θα υπάρξει και πάλι στη Δύση - στη Δύση χωρίς κέντρο.
Είναι απολύτως λάθος να πιστεύουμε ότι
μπορούμε να επιτύχουμε την ανανέωση εάν δεν αποκατασταθεί μια ιεραρχία, δηλαδή
αν δεν τοποθετήσουμε πάνω από τις κατώτερες μορφές - που συνδέονται με τη γη
και την ύλη, με τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα – έναν ανώτερο νόμο, ένα
ανώτερο δίκαιο, μιαν ανώτερη τάξη, που μπορούν να βρουν επιβεβαίωση μόνο στη
ζωντανή πραγματικότητα των Ηγετών.
Είναι απολύτως λάθος να πιστεύουμε ότι το
κράτος μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από μια «civitas diaboli» (πολιτεία του διαβόλου) εάν δεν αναζωπυρωθεί
ξανά ως Αυτοκρατορία. Είναι επίσης λάθος να προσπαθήσουμε να οικοδομήσουμε την Αυτοκρατορία
με βάση τις οικονομικές, ή ακόμα και "ιδεατούς" ή εθνικιστικούς
παράγοντες. Η Αυτοκρατορία, σύμφωνα με την πρωταρχική σύλληψή της που βασίζεται
στην Παράδοση, είναι κάτι υπερβατικό και μπορεί να επιτευχθεί μόνον από
εκείνους που έχουν τη δύναμη να ξεπεράσουν τις ασήμαντες ζωές των ασήμαντων
ανδρών με τις ορέξεις τους, τους συναισθηματισμούς τους, τις στενές εθνικές
τους υπερηφάνειες, τις “αξίες", τις "μη αξίες" και τους Θεούς
τους.
Οι Αρχαίοι το κατάλαβαν όταν, στην κορύφωση της ιεραρχίας τους, τιμούσαν
όντα που ενοποίησαν τη βασιλική φύση με την ιερατική, στην οποία η παροδική
εξουσία διαπερνάτο από την πνευματική εξουσία φύσεων «όχι πλέον ανθρωπίνων»,
φορέων μιας μυστικής και ανίκητης δύναμης της "νίκης" και της
"επιτυχίας". Όταν είχαν εμπειρία ενός είδους «ιερού πολέμου» που
υπήρξε σε κάθε πόλεμο, κάτι παγκόσμιο, κάτι αφανιστικό, που προσανατόλισε και
διέταξε τα πάντα - με την αγνότητα και το πεπρωμένο των μεγάλων δυνάμεων της
φύσης.
Θα το καταλάβουν αυτό εκείνοι που εξακολουθούν να μπορούν ή να επιθυμούν να
προβάλλουν αντίσταση; Θα καταλάβουν ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση; Ότι
δεν υπάρχει κανένα άλλο πνεύμα το οποίο - έστω και σε άλλες μορφές και σχήματα
- πρέπει να αναζωπυρωθεί;
Θα καταλάβουν ότι αυτή είναι η προϋπόθεση ώστε η οποιαδήποτε
"επανάσταση" δεν θα είναι απλώς μια ασήμαντη ενδεχόμενη εκδήλωση σε
ένα μόνο έθνος, αλλά θα μπορέσει να γίνει μια καθολική έννοια, μια πρώτη ακτίνα
φωτός στην πυκνή ομίχλη της "σκοτεινής εποχής", του kali-yuga * της Δύσης; Θα καταλάβουν ότι αυτή είναι η
αρχή της πραγματικής αποκατάστασης, της μόνης πιθανής ανάκαμψης;»
* Μια συνομιλία του σοφού μάντη – σαμάνου (rishi) Μαρκαντέγια στην
Μαχαμπαράτα προσδιορίζει μερικές από τις ιδιότητες της Κάλι Γιούγκα : «Σε σχέση
με τους κυβερνήτες - οι κυβερνήτες θα γίνουν παράλογοι και θα επιβάλουν φόρους
άδικα. Δεν θα βλέπουν πλέον ως καθήκον τους να προωθούν την πνευματικότητα, ή
να προστατεύουν τους υπηκόους τους, θα καταστούν απειλή γιά τον κόσμο. Οι
άνθρωποι θ’ αρχίσουν να μεταναστεύουν, αναζητώντας χώρες όπου το στάρι και το
κριθάρι αποτελούν τη βασική πηγή τροφής. Στις ανθρώπινες σχέσεις - η πλεονεξία,
η φιλαργυρία, ο θυμός κι’ η οργή θάναι συνηθισμένα. Οι άνθρωποι θα επιδείξουν
ανοιχτά έχθρα ο ένας προς τον άλλον. Θα εμφανιστεί άγνοια του καθήκοντος του
δικαίου (dharma). Οι άνθρωποι
θάχουν σκέψεις αναίτιας δολοφονίας και δεν θα βλέπουν τίποτα σφαλερό σ’ αυτή
τους τη νοοτροπία. Η ακολασία θ’ αντιμετωπισθεί ως κοινωνικά αποδεκτή κι’ η
σεξουαλική επαφή θα θεωρείται ως η κεντρική απαίτηση της ζωής, μ’ αποτέλεσμα
ακόμη και 13-16 χρονών κορίτσια να εγκυμονούν. Η αμαρτία θ’ αυξηθεί εκθετικά,
ενώ η αρετή θα εξασθενίσει και θα πάψει ν’ ακμάζει. Οι άνθρωποι θα παίρνουν
όρκους μονάχα για να τους σπάσουν κατόπιν πολύ σύντομα. Θα εθιστούν σε τοξικά
ποτά και φάρμακα. Οι άνθρωποι θα βρίσκουν τις εργασίες τους αγχωτικές και θ’
αποτραβιούνται γιά να ξεφύγουν από την εργασία. Οι σκιαλύτες δάσκαλοι (Gurus) δεν θάναι πια
σεβαστοί κι’ οι μαθητές τους θα προσπαθούν να τους θίξουν. Οι διδασκαλίες τους
θα υβρισθούν κι’ οι οπαδοί της σεξουαλικής επιθυμίας και ικανοποίησης θ’
αποσπάσουν τον έλεγχο του νου απ’ όλα τ’ ανθρώπινα όντα. Οι Βραχμάνοι δεν θάναι
σοφοί και τιμημένοι, οι πολεμιστές (Kshatriyas) δεν θάναι
γενναίοι, οι κτηνοτρόφοι κι’ έμποροι (Vaishyas) δεν θάναι
ακριβοδίκαιοι στις συναλλαγές και οι εργατοτεχνίτες κι’ αγρότες (Shudras) δεν θάναι τίμιοι
κι απαλλαγμένοι έπαρσης στα καθήκοντά τους, αλλά και προς τις άλλες κάστες.»