Είναι
αρκετά κοινότυπο πλέον να αναφέρεται κάποιος στον πάγια αντεθνικό – ανθελληνικό
χαρακτήρα των θέσεων της αριστεράς, τον οποίο αυτή επιχειρεί να αποχαρακτηρίσει
ως τέτοιο, παρουσιάζοντας τα εθνικά θέματα σαν μέρος των επιδιώξεων του
ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου τις οποίες υποτίθεται ότι αντιμάχεται. Επειδή ωστόσο τελευταία υπάρχει
μια τάση να διαχωρίζεται από κάποιους η «παλιά καλή - πατριωτική αριστερά» από
την αριστερά που σήμερα διαχειρίζεται την κρατική εξουσία έχοντας δήθεν
πουλήσει τις γνήσιες αρχές του μαρξισμού – λενινισμού, αξίζει να δούμε ένα αποκαλυπτικό για τη φύση της
αριστεράς ιστορικό ντοκουμέντο, το οποίο καμία αριστερά δεν έχει καταδικάσει.
Ούτε η «καλή παλιά», ούτε η «νέα ξεπουλημένη».
Το
1931 λοιπόν, η 4η Ολομέλεια της Κ.Ε του ΚΚΕ, στην πολιτική της
απόφαση, αναφέρει: «Η Ελλάδα είναι κράτος ιμπεριαλιστικό, που κατέκτησε δια της βίας
ολόκληρες περιφέρειες κατοικημένες από άλλες εθνότητες (Μακεδονία και Θράκη)
... Το Κ.Κ της Ελλάδας διακηρύττει εν
ονόματι των βασικών αρχών του μπολσεβικισμού, για τη Μακεδονία και τη Θράκη το
σύνθημα του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης μέχρι πλήρους αποχωρισμού από το
ελληνικό κράτος, του δικαιώματος για μια ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη και υποστηρίζει
δραστήρια την επαναστατική πάλη του πληθυσμού των περιφερειών αυτών για την
εθνική τους απελευθέρωση …» («Το ΚΚΕ,
Επίσημα κείμενα», τόμος 3ος, 1929 - 1933, Πολιτικές και
Λογοτεχνικές εκδόσεις 1966, σελ. 326 - 327).
Το
ντοκουμέντο αυτό εκφράζει αυθεντικά και με απόλυτη συνέπεια την ουσία της
αριστερής σκέψης, αφού ο ίδιος ο Λένιν χαρακτήριζε ιμπεριαλιστικό κάθε πόλεμο
που γίνεται υπό την ηγεσία της αστικής τάξης. Έτσι, η μη καταδίκη του από
«καμιά» αριστερά, αποκαλύπτει με εντυπωσιακό τρόπο την παρανόηση που έχει
κυριαρχήσει (όχι τυχαία) στην ερμηνεία του τι είναι η αριστερά. Μια παρανόηση
που θεμελιώνεται σε μεγάλο βαθμό στην στρεβλή αντίληψη ότι ο μαρξισμός είναι
απλά μια ανατρεπτική οικονομική θεωρία που αρχίζει και τελειώνει με την ιδέα ότι
όλα τα μέσα παραγωγής πρέπει να ελέγχονται από το κράτος, ώστε να εξασφαλίζεται
η δικαιότερη κατανομή του παραγόμενου πλούτου και να μην υπάρχει εκμετάλλευση
ανθρώπου από άνθρωπο. Παραβλέπει ωστόσο αυτή η αντίληψη το κυριότερο: Ότι για
τον μαρξισμό, η ιδέα της διοίκησης του αστικού κράτους (έτσι ονομάζει η
αριστερά το έθνος κράτος) από το προλεταριάτο δεν συνιστά έναν τελικό στόχο.
Διότι για την αριστερά αν και «εργαλείο» το έθνος κράτος δεν είναι ένα ουδέτερο
εργαλείο, αλλά ένα αστικό εργαλείο.
Το
κράτος επομένως που οραματίζεται η αριστερά δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να
ταυτιστεί θεσμικά και λειτουργικά με το έθνος κράτος, το οποίο ούτως ή άλλως
θεωρεί παθογένεια της ανθρώπινης ιστορίας. Το κράτος της αριστεράς βασίζεται
στον εκ θεμελίων μετασχηματισμό της κοινωνίας με την κατάρριψη όλων των δομικών
στοιχείων του έθνους κράτους (όμαιμον, ομότροπον, ομόθρησκον ομόγλωσσον), στη
βάση της λογικής του ιστορικού υλισμού. Αυτή, και όχι ο «οικονομισμός», είναι η πεμπτουσία στην κοσμοθεωρία της
αριστερής σκέψης, επί της οποίας τόσο «οι παλιοί καλοί», όσο και «οι νέοι
ξεπουλημένοι» αριστεροί, συμπίπτουν απολύτως. Η μόνη τους διαφορά είναι ίσως
ότι η νέα αριστερά συνεργάζεται απροκάλυπτα με τους εκπροσώπους του
καπιταλισμού και του κεφαλαίου, ενώ η παλιά το έκανε πιο συγκαλυμμένα.
Με
τη λογική λοιπόν αυτή η επιθυμία ανάληψης της εξουσίας ενός αστικού κράτους από
την αριστερά, ένα μόνο κίνητρο μπορεί να έχει: Την χρήση των θεσμών του ίδιου
του κράτους για την κατάργησή του. Εκεί πρέπει να αναζητηθεί και η ανοχή που
δείχνουν σήμερα οι κρατικοί θεσμοί και οι λειτουργοί τους στα διάφορα «άσυλα»,
τους πάσης φύσεως αντιεξουσιαστές, τις «Λαϊκές Συνελεύσεις» των δήμων, τις
δολοφονίες τύπου ΜΑΡΦΙΝ και στελεχών της Χρυσής Αυγής, στο όργιο των ΜΚΟ, στη
λαθρομετανάστευση.
Αριστερά
στο τιμόνι του «αστικού κράτους» πρακτικά σημαίνει ανοχή αν όχι προτροπή με
κρατική στήριξη στην «καλή βία» που στρέφεται κατά του «φασισμού». Σημαίνει «τάϊσμα»
κομμάτι – κομμάτι της ιστορικής σάρκας του Ελληνισμού στον Μινώταυρο του
καπιταλισμού, όπως στην περίπτωση της Μακεδονίας μας και όχι κυνήγι της
μαρξιστικής οικονομικής ουτοπίας, όπως προσχηματικά διατείνονται κάποιοι
αριστεροί.
Φυσικά
οι αταξικές και
α-εθνικές θέσεις της αριστεράς, συμπίπτουν και εξυπηρετούν απόλυτα την
διεθνοποιητική τάση του καπιταλισμού. Ενώ το σύνταγμα που επαφίεται στον
πατριωτισμό των Ελλήνων και απαγορεύει την παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, έχει
καταστεί με τη διακομματική συμφωνία του «δημοκρατικού τόξου» κουρελόχαρτο. Άλλωστε το
«τόξο» αυτό είναι φανερό ότι δεν μπορεί να ακολουθήσει εθνική πολιτική, υπάρχει
μόνο για να την αποτρέπει. Υπάρχει για να ξεριζώσει από την ψυχή των Ελλήνων
την πανάρχαια ελληνική αντίληψη ότι ο πολίτης είναι κατ’ αρχήν οπλίτης.
Η
έννοια της ψευτοδημοκρατίας όπως την ανέδειξε το «δημοκρατικό τόξο» είναι ένα άδειο πουκάμισο.
Είναι η φετιχιστική
ιδεολογικοποίηση των παράλληλων βίων αριστεράς και καπιταλισμού, δηλαδή η
συσπείρωση των εμπόρων, των ξεριζωμένων και των γραφειοκρατών.
Είναι το
εξαμβλωματικό αποκύημα της σύζευξης του χρησιμοθηρικού ορθολογισμού με τον
χρηματιστηριακό ολοκληρωτισμό.
Είναι μια Ύβρις που
δεν μπορεί πλέον να γίνει άλλο ανεκτή.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ