Η πανάθλια
κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όσο και οι προηγούμενες ανίκανες μνημονιακές κυβερνήσεις είναι
γεγονός ότι εφαρμόζοντας πιστά τις επιταγές των διεθνών τοκογλύφων έχουν κάνει
τεράστιες περικοπές στις αμυντικές
δαπάνες, επιβάλλοντας άγριες περικοπές
στους εξοπλισμούς και στα
μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα των στρατιωτικών.
Παράλληλα τα
συμφέροντα της ευρωπαϊκής και αμερικανικής αμυντικής βιομηχανίας, που είναι
προνομιακοί αποδέκτες των παραγγελιών
όπλων από τις «συνταγματικές» κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, εκφράζονται
με τρεις τρόπους. Αφενός δεν δέχονται, παρ’ όλη την ταμιακή δυσπραγία του
ελληνικού κράτους, διαπραγμάτευση για την μεταφορά του χρόνου αποπληρωμής των
δόσεων για τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά οπλικά συστήματα που ήδη έχουν
προμηθευτεί οι Ένοπλες Δυνάμεις μας, αφετέρου μπλοκάρεται με ποικίλους τρόπους
η είσοδος σύγχρονων ρωσικών ή κινεζικών οπλικών συστημάτων (που είναι φθηνότερα
από τα δυτικά), ενώ ταυτόχρονα διεκπεραιώνεται η διάλυση της εθνικής αμυντικής βιομηχανίας.
Ας
δούμε όμως ποια είναι η πραγματικότητα των τελευταίων 40 ετών περίπου στις
δαπάνες της Ελλάδας για εισαγωγές οπλικών συστημάτων.
Οι δαπάνες ισοδυναμούν με
σημερινές τιμές σε περίπου 100 δισεκατομμύρια ευρώ, υπενθυμίζουμε ότι αυτές οι
δαπάνες καλύφθηκαν αποκλειστικά με εξωτερικό δανεισμό. Πολλοί νομίζουν ότι τα
100 δις συνέβαλαν τα μέγιστα στην χρεωκοπία της χώρας. Δεν είναι όμως έτσι.
Στην χρεωκοπία της χώρας συνέβαλε ότι η
δαπάνη έγινε όχι για να ισχυροποιηθεί η άμυνα μας έναντι της Τουρκίας, όσο για
να είμαστε το «καλό παιδί» στα πλαίσια του NATO, όπως και η δαπάνη για τον παρανοϊκό εκσυγχρονισμό των μαχητικών
F-16 και των αεροσκαφών
ναυτικής συνεργασίας Orion P-3B γίνεται για να είμαστε
τα «goodfellas» των ΗΠΑ.
Η δαπάνη των 100 δις έγινε με πρωταρχικό σκοπό να διακινηθούν οι τεράστιες
μίζες από τις υπερτιμολογήσεις σε «συνταγματικά» κόμματα, πρωθυπουργούς, υπουργούς
Άμυνας και Οικονομικών και ανώτατα στελέχη αυτών των υπουργείων. Η δαπάνη αυτή
έγινε χωρίς να είναι υποχρεωτική η συμμετοχή της εθνικής αμυντικής βιομηχανίας,
αλλά για να είμαστε οι «ευεργέτες» των
αμυντικών βιομηχανιών των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ολλανδίας και
των μεσαζόντων τους.
Το
συμπέρασμα που συνάγεται είναι ότι οι αμυντικές δαπάνες έπρεπε και πρέπει να
γίνονται, αλλά έτσι ώστε να πιάνουν τόπο τα μεγάλα ποσά που απαιτούνται για την
ασφάλεια της χώρας μας, διότι καμία
εξοπλιστική δαπάνη δεν είναι άσκοπη όταν γίνεται για την αποτρεπτική ικανότητα
και την εθνική κυριαρχία της πατρίδας μας. Εάν λοιπόν τα 100 δις ευρώ είχαν
δαπανηθεί στοχευμένα για την άμυνα της χώρας έναντι της Τουρκίας, με την
συμμετοχή της εθνικής αμυντικής βιομηχανίας, χωρίς την διαμεσολάβηση
αρπακτικών-μεσαζόντων, τότε η χώρα μας δεν θα βρισκόταν στο ναδίρ από άποψη
εξοπλιστικής ικανότητας και αποτροπής.
Εάν ο
ελληνικός λαός συνεχίσει να σέρνει το κάρο πάνω στο οποίο πρωθυπουργοί,
υπουργοί Άμυνας και άλλοι πολιτικάντηδες παίζουν το μιζαδόρικο θέατρο τους,
τότε σίγουρα η Ελλάδα οδηγείται προς τον γκρεμό.
Γ.
ΛΙΝΑΡΔΗΣ