Αν ο
Έλληνας κατάφερε να νοηματοδοτήσει τον παγκόσμιο πολιτισμό με τρόπο μοναδικό κι
αν έπαψε να αποτελεί μέλος μιας αγέλης λαών καταφέρνοντας να γράψει τη δική του
ιστορία, το κατόρθωσε γιατί αποδέχτηκε όλους τους κινδύνους που συνεπάγεται η
επιλογή του να ζει ελεύθερος και με αξιοπρέπεια.
Το κατόρθωσε χάρη στην τόλμη
και την έμφυτη ροπή του προς την εξερεύνηση του αγνώστου ακόμη και όταν αυτό
σήμαινε ένα υψηλό ρίσκο για τη ζωή του. Το κατόρθωσε γιατί επέλεξε να μην είναι
οπαδός αλλά να πραγματώνει την ατομική του ύπαρξη με τον δικό του ξεχωριστό
τρόπο.
Η
παρατήρηση του αειμνήστου Παναγιώτη Κονδύλη ότι: «σήμερα βρισκόμαστε οι Έλληνες
σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας», υπογραμμίζει ένα πραγματικό
έγκλημα που έχει συντελεστεί και για το οποίο υπάρχει και ηθικός και φυσικός
αυτουργός.
Έγκλημα που συνεχίζει να διαπράττεται με την μεθοδευμένη αλλοίωση
των εθνικών χαρακτηριστικών της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτισμού της και
την καταβύθιση του ψυχισμού μας σε έναν ιστορικό βυθό απ’ όπου δεν θα υπάρχει
ανάδυση.
Εμβληματικές
φιγούρες στη διάπραξη αυτού του εγκλήματος οι εξουσιαστές του «δημοκρατικού
τόξου» που σήμερα ωμά και χυδαία μας λένε: «Να στερηθείτε, να πεινάσετε, γιατί
σε όλη τη μεταπολίτευση ανεχθήκατε να σας κλέβουμε». Είναι οι φιγούρες της
αριστεράς που επί των ημερών τους η Ελλάδα γνώρισε τον συνεπέστερο καπιταλισμό
και της δεξιάς που καλλιέργησε στον τόπο την προκλητικότερη αρνησιπατρία.
Αυτή η
συντεχνία της Αριστεράς σύσσωμης με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά, δυναστεύουν μεταπολιτευτικά τη ζωή μας,
οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν είναι στα πράγματα. Ελέγχει τα πανεπιστήμια, τον
χώρο της δημοσιογραφίας και της τηλεόρασης, κυριαρχεί εξουσιαστικά στη σχολική
εκπαίδευση, στοιχειώδη και μέση, ακόμη και στα νηπιαγωγεία.
Και είναι
πραγματικά συγκλονιστικό να συνειδητοποιεί κανείς ότι ενώ για τα θεμελιώδη του
συλλογικού μας βίου αποφασίζουν
παράγοντες και κέντρα αποφάσεων ανεξέλεγκτα από την πολιτική βούληση του λαού,
ότι ενώ τα θελήματά τους επιβάλλονται με μηχανισμούς προπαγάνδας κυριολεκτικά
παντοδύναμους, το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων σε σημαντικό τουλάχιστον ποσοστό
δεν κάμπτεται.
Το 63% υπέρ
του «ΟΧΙ» στο τελευταίο δημοψήφισμα, ο πανικός των κυβερνώντων απέναντι στη
συντριπτική απάντηση που γνωρίζουν ότι θα λάβουν σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα για
το σκοπιανό, η αποτυχημένη προσπάθεια μείωσης της επιρροής της εκκλησίας και η
συνεχής άνοδος του Λαϊκού Συνδέσμου μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς συνομωσίας,
δείχνουν ότι υπάρχει μεγάλο τμήμα του ελληνικού έθνους που παραμένει ακόμη
ζωντανό. Αυτό που πρέπει τώρα είναι να γίνει και ενεργό, και αυτό είναι το
χρέος μας.
Δεν ζητάμε
από τις συντεχνίες των εξουσιολάγνων επαγγελματιών της πολιτικής και των
ξιπασμένων «διανοουμένων», τάχα κοσμοπολιτών, να αρνηθούν τα «πιστεύω» ή τους
ρόλους τους, απαιτούμε μόνο να μην αποφασίζουν για θέματα εδαφικής ακεραιότητας
και ιστορικού μέλλοντος της χώρας χωρίς δημοψηφισματική απόφανση του λαϊκού
σώματος. Ζητάμε την τήρηση του συντάγματος.
Κάθε μέρα
που περνάει και όσο πλησιάζουμε το σημείο «θραύσεως», γίνεται όλο και πιο
κατανοητό ότι δική μας είναι η επιλογή αν θα ζήσουμε απλώς τον θάνατο του
έθνους μας σαν παρατηρητές ή θα γίνουμε συντελεστές μιας απροσδόκητης
αναγέννησης.
Μιας νέας
Παλιγγενεσίας από μια γενιά ξεχωριστή. Και ξεχωριστός είναι εκείνος που δεν
σύρεται από την οργή ή από το φόβο. Εκείνος που πιστεύει αλλά δεν μισεί. Που
περιφρονεί αλλά δεν μνησικακεί. Που αναζητεί καταστάσεις που επιβάλλουν σαφείς
και έντιμες συμπεριφορές. Που εγκαταλείπει πρόθυμα την ευτυχία της άνεσης. Που
τοποθετεί το καθήκον πριν από τα συμφέροντα και τα πάθη του.
Η γενιά αυτή
δεν θα συνασπιστεί για να θορυβήσει όπως κάνουν οι διάφοροι «ελληναράδες». Θα
αισθάνεται δέος για τη στράτευσή της και δεν θα έχει χρόνο για σώου τηλεοπτικά. Θα της αρκεί η στράτευσή της
στο όνειρο. Αυτή θα τη θερμαίνει και θα την ενθουσιάζει. Η ελληνική ζωή με μια
τέτοια γενιά θα αποκτήσει ξανά ένα νόημα και ένα σκοπό: Τον αγώνα για την
αποφυγή της «ιστορικής ευθανασίας» και για δικαίωση.
Και μπορεί
σε μια μάχη να μη νικήσεις, συχνά όμως φτάνει να ξέρεις πως υπήρξες πολεμιστής.
Αρκεί που έβγαλες το κεφάλι από το δύσοσμο βόθρο της μεταπολίτευσης και
ανάσανες ελεύθερα. Ανταμοιβή μεγαλύτερη δεν υπάρχει.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΙΣΚΟΣ