Θα ήταν τραγική αφέλεια να θεωρήσουμε οι σύγχρονοι
Έλληνες ότι με τη συμμετοχή μας σε διεθνείς οργανισμούς, το διεθνές σύστημα
ασφάλειας και με διακηρύξεις περί απαραβίαστου των συνόρων, εξασφαλίζεται το
μέλλον μας. Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται αυτόχρημα, ότι με όλα αυτά
δεν εξασφαλίζεται ούτε καν το παρόν,
αφού οι ίδιοι οι κορυφαίοι θεσμοί των Ηνωμένων Εθνών, ρίχνουν στον κάλαθο των
αχρήστων τα ίδια τα ψηφίσματά τους. Το Κυπριακό είναι η πιο χαρακτηριστική
περίπτωση, με τον Ελληνισμό να δέχεται πιέσεις για την αναγνώριση των
τετελεσμένων εισβολής και κατοχής, ενώ το σκοπιανό η πιο πρόσφατη περίπτωση
όπου ΝΑΤΟ και ΕΕ μας πιέζουν να εκχωρήσουμε τα ιερά και τα όσια του έθνους μας.
Θα πρέπει να τολμήσουμε να δούμε την αλήθεια: Δεν
υπάρχει διεθνής νομιμότητα, ο ισχυρότερος επιβάλλει το δίκαιό του. Όμως το αρνητικό διεθνές
περιβάλλον δεν πρέπει να αποτελεί άλλοθι για περαιτέρω υποχωρήσεις. Το
αντίθετο. Πρέπει να είναι αφορμή συνειδητοποίησης κινδύνων και ενότητας
αγωνιστικής πάνω σε σχέδιο εθνικό.
Αναδιφώντας
τα θεμέλια επί των οποίων οικοδομήθηκε το πνεύμα της Παλιγγενεσίας,
ανακαλύπτουμε θεμέλια - φάρους πάνω στα οποία μπορούν να οιστρηλατηθούν οι
δρόμοι συνέχισης της εθνικής μας ζωής κατά τον 21ο αιώνα. Το αιώνιο πνεύμα αντίστασης που χαρακτηρίζει τους Έλληνες
κατά τη μακρά τους ιστορία σε ό,τι επιχειρεί να τους αποστερήσει την ελευθερία,
είναι το πρώτο θεμέλιο.
Το δεύτερο θεμέλιο
είναι η εθνική αυτοπεποίθηση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η αντίστροφη μέτρηση για την απελευθέρωση
της πατρίδας μας άρχισε το 1821. Τη στιγμή δηλαδή που οι Έλληνες
συνειδητοποίησαν πως ό,τι κάνουν θα το κάνουν μόνοι τους. Τότε που αποφάσισαν
να οργανωθούν γύρω από τη Φιλική
Εταιρία, συντάσσοντας σχέδιο δράσης με πίστη στο Θεό και στις δυνάμεις
τους.
Το
αρχαίο έθνος που υπέκυψε το 1453 στη βαρβαρότητα των Μογγόλων επιδρομέων,
μπορεί να στερήθηκε την πολιτειακή οργάνωση και την πρωτογενή εξουσία που το
φυσικό δίκαιο αυτοδιάθεσης απαιτεί για κάθε έθνος, όμως οι Έλληνες παρέμειναν συντεταγμένη κοινωνία, με
ιστορική αυτοσυνειδησία, φυλετική ομοιογένεια και γνώση της αυτονομίας και της
ενότητάς τους. Όλα αυτά θωράκιζαν
την εθνική μνήμη του Έθνους, ενίσχυαν την αξιοθαύμαστη αντοχή, ενέπνεαν πράξεις
διαρκούς αντίστασης, διαμόρφωναν εν δυνάμει επαναστατική συνείδηση και μοιραία
η μεγάλη ώρα του ξεσηκωμού ήρθε.
Το
πνεύμα που νοηματοδότησε εκείνη την αντίσταση δεν είναι αδιάφορο προς τις
σημερινές προκλήσεις, δεν μπήκε στο μουσείο μετά την ίδρυση του ελληνικού
κράτους. Παραμένει ζωντανό και συνεχίζει να δονεί τις ψυχές των Ελλήνων. Οι περίεργες συγκλίσεις φαινομενικά ετερόκλητων
δυνάμεων της εσωτερικής πολιτικής μας σκηνής, προκειμένου να χτυπηθεί το εθνικό
κράτος, και οι θεωρίες περί πολυπολιτισμού, αποτελούν ακραία ασέβεια προς τους
αγωνιστές του Εικοσιένα. Γιατί ο αγώνας
εκείνος δεν πραγματοποιήθηκε για μια πολυπολιτισμική Ελλάδα, αλλά για ένα
ελεύθερο και εθνικά ομοιογενές κράτος. Ένα κράτος ενιαίο, θεματοφύλακα του
αρχαίου, του μεσαιωνικού, του σημερινού και του μελλοντικού Ελληνισμού.
Ακόμη
και αν υποθέσουμε ότι άλλαξαν οι ιστορικές συνθήκες, πότε ρωτήθηκε ο ελληνικός
λαός για να αποφανθεί δημοκρατικά αν θέλει το κράτος του να γίνει
πολυπολιτισμικό; Η αντίσταση σε αυτή τη νέα μορφή βίας
είναι ένα άμεσο καθήκον για τους σύγχρονους Έλληνες. Γιατί η βία δεν έρχεται μόνο
σιδερόφρακτη και πολεμική, έρχεται και μεταμφιεσμένη. Υποσχόμενη την
ευδαιμονία, με σκοπό να εξουδετερώσει χωρίς μάχη την αντίσταση της ψυχής πριν συνθλίψει το θύμα με την εξουσία της.
Οι Έλληνες κάποτε ήξεραν να διακρίνουν αυτή τη βία
και να αρνούνται τις προσφορές του χαμογελαστού της δόλου που δίνονται με μόνο
ένα αλλά πανάκριβο αντάλλαγμα: Την εκχώρηση της ελευθερίας.
Το Εικοσιένα ήταν το
πύρινο λουλούδι μιας μακραίωνης και επώδυνης δουλείας που σημάδεψε με καυτό
σίδερο τις ψυχές και το φρόνημα πολλών γενεών Ελλήνων. Η τιμή, η οικογένεια, η περιουσία, η ζωή, η
κοινότητα, το ίδιο το ΄Εθνος βρισκόταν στη διάθεση του ασιάτη βαρβάρου που μόνη
του συμβολή στην ιστορία είναι οι γενοκτονίες και η εξάλειψη πολιτισμών. Αυτού που σήμερα είναι το δεξί
χέρι του δυτικού βαρβάρου, που διαπράττει διαρκώς εγκλήματα κατά της
ανθρωπότητας σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, απειλώντας εσχάτως από κοινού και μαζί με τα
ενεργούμενά τους (Αλβανία και Σκόπια), την ιστορική μας συνέχεια!
Αν έγκαιρα δεν διακρίνουμε αυτή την
απειλή και δεν αντιδράσουμε συντονισμένα και με όλες μας τις δυνάμεις, σύντομα
θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε αυτή τη μοντέρνα δουλεία με ένα νέο
Εικοσιένα.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ