Η διεθνής κεφαλαιοκρατική
και εν τέλει σιωνοκρατούμενη τάξη θα αμφισβητηθεί έμπρακτα από τη Γερμανία κατά
τους δυο μεγάλους πολέμους του 20ου αιώνα, αλλά χωρίς επιτυχία.
Οπότε με την έναρξη της μεταπολεμικής περιόδου του Β΄ΠΠ, αρχίζουν πλέον και
παρατηρούνται φαινόμενα της διεθνούς ζωής που σηματοδοτούν την έναρξη μιας
αντίστροφης πορείας. Δηλαδή ο
αγγλοαμερικανοσιωνιστικός άξονας, αισθάνεται τόσο ισχυρός ώστε να θεωρεί ότι
δύναται να επιβάλλει πλήρη και απόλυτη κυριαρχία σε ολόκληρο τον πλανήτη,
κατακερματίζοντας τα εθνικά κράτη σε μικρές διοικητικές περιφέρειες. Θα
μπορούσε να πει κανείς σχηματικά, ότι ονειρεύονται την αναβίωση των 900
γερμανικών κρατιδίων, παράλληλα με τον κατακερματισμό και των υπολοίπων κρατών
του πλανήτη σε μικρές διοικητικές περιφέρειες, αλλά υπό τον δικό τους νεοταξίτικο
«αυτοκρατορικό» έλεγχο.
Έτσι, παρατηρείται μεταπολεμικά μια προσπάθεια
σταδιακής άρσης της εθνικής ετερότητας των κρατών, μια απομείωση δηλαδή της
ισχύος του κρατοκεντρικού παραδείγματος που εγκαινιάστηκε με τη συνθήκη της
Βεστφαλίας και μια στροφή προς ένα νέο
παράδειγμα Παγκόσμιας Κοινωνίας (Παγκοσμιοποίηση), της γνωστής σε όλους μας σήμερα
Νέας Τάξης Πραγμάτων. Κύριο μέσο για την «νομιμοποιημένη» σταδιακή μετάβαση στο
νέο μοντέλο, όχι σαν ένα άνωθεν επιβαλλόμενο σύστημα, αλλά σαν μια προοδευτική
κατάκτηση της ανθρωπότητας που πηγάζει αυθόρμητα από ορθολογικά -
δικαιοπλαστικά αιτήματα πανανθρώπινων αναγκών, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών. Βασικά
του εργαλεία, το Διεθνές Δίκαιο και ο Κομμουνισμός.