Η διεθνής κεφαλαιοκρατική
και εν τέλει σιωνοκρατούμενη τάξη θα αμφισβητηθεί έμπρακτα από τη Γερμανία κατά
τους δυο μεγάλους πολέμους του 20ου αιώνα, αλλά χωρίς επιτυχία.
Οπότε με την έναρξη της μεταπολεμικής περιόδου του Β΄ΠΠ, αρχίζουν πλέον και
παρατηρούνται φαινόμενα της διεθνούς ζωής που σηματοδοτούν την έναρξη μιας
αντίστροφης πορείας. Δηλαδή ο
αγγλοαμερικανοσιωνιστικός άξονας, αισθάνεται τόσο ισχυρός ώστε να θεωρεί ότι
δύναται να επιβάλλει πλήρη και απόλυτη κυριαρχία σε ολόκληρο τον πλανήτη,
κατακερματίζοντας τα εθνικά κράτη σε μικρές διοικητικές περιφέρειες. Θα
μπορούσε να πει κανείς σχηματικά, ότι ονειρεύονται την αναβίωση των 900
γερμανικών κρατιδίων, παράλληλα με τον κατακερματισμό και των υπολοίπων κρατών
του πλανήτη σε μικρές διοικητικές περιφέρειες, αλλά υπό τον δικό τους νεοταξίτικο
«αυτοκρατορικό» έλεγχο.
Έτσι, παρατηρείται μεταπολεμικά μια προσπάθεια
σταδιακής άρσης της εθνικής ετερότητας των κρατών, μια απομείωση δηλαδή της
ισχύος του κρατοκεντρικού παραδείγματος που εγκαινιάστηκε με τη συνθήκη της
Βεστφαλίας και μια στροφή προς ένα νέο
παράδειγμα Παγκόσμιας Κοινωνίας (Παγκοσμιοποίηση), της γνωστής σε όλους μας σήμερα
Νέας Τάξης Πραγμάτων. Κύριο μέσο για την «νομιμοποιημένη» σταδιακή μετάβαση στο
νέο μοντέλο, όχι σαν ένα άνωθεν επιβαλλόμενο σύστημα, αλλά σαν μια προοδευτική
κατάκτηση της ανθρωπότητας που πηγάζει αυθόρμητα από ορθολογικά -
δικαιοπλαστικά αιτήματα πανανθρώπινων αναγκών, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών. Βασικά
του εργαλεία, το Διεθνές Δίκαιο και ο Κομμουνισμός.
Σύμφωνα με την αριστερή
οπτική, ο βασικός «διεθνής δρων» είναι η «κοινωνική τάξη» και όχι το κράτος. Τα
κράτη αποτελούν πιστή αντανάκλαση της ταξικής διάρθρωσης της κοινωνίας και των
συμφερόντων που αυτή υπαγορεύει. Η ταξική πάλη, που αποτελεί συνέπεια των
οικονομικών συνθηκών – σχέσεων του σύγχρονου διεθνούς τρόπου παραγωγής – και
συγκεκριμένα οι συνθήκες ταξικής πάλης που έχουν διαμορφωθεί στη σημερινή φάση
του μονοπωλιακού καπιταλισμού/ιμπεριαλισμού, αποτελούν την βασική αιτία της
μορφής των σύγχρονων διεθνών σχέσεων. Άρα η σημερινή φάση των διεθνών σχέσεων
έχει εξ’ ορισμού μεταβατικό χαρακτήρα, εφόσον το σημερινό διεθνές σύστημα,
ακολουθώντας αναπόδραστα την ιστορική νομοτέλεια, θα καταργηθεί, καθώς η
διεθνής κοινωνία θα εξελίσσεται προς ανώτερες μορφές κοινωνικής ζωής.
Έρχεται τώρα ο ΟΗΕ, με
τους επίσημα διακηρυγμένους στόχους τους, να υποστηρίξει αυτές τις «ανώτερες
μορφές κοινωνικής ζωής», που σύμφωνα με το ισχύον καταστατικό του είναι: Η
προάσπιση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας, η προαγωγή της διεθνούς
συνεργασίας στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα και η προστασία των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων.
Για την επίτευξη αυτών των
στόχων, σύμφωνα με σταθερά επαναλαμβανόμενες αναφορές όλων των Γενικών
Γραμματέων του Οργανισμού, πρέπει να αναληφθούν οι ανάλογες δράσεις, οι
οποίες να στοχεύουν στην «απονομιμοποίηση
κάθε ακραίας συμπεριφοράς, κάθε εθνικιστικού και ρατσιστικού λόγου, καθώς και
στην αποκατάσταση της πολιτικής ομαλότητας». Πάντοτε βέβαια «ξεχνούν»
να ορίσουν το ακριβές περιεχόμενο των όρων: ακραία συμπεριφορά, εθνικιστικός
και ρατσιστικός λόγος και πολιτική ομαλότητα. Γιατί έτσι μπορούν να ερμηνεύουν
και να χρησιμοποιούν αυτούς τους όρους κατά περίσταση, για την απονομιμοποίηση
των δυνάμεων που αντιτίθενται στα ιδιοτελή συμφέροντα των ιδρυτών του
Οργανισμού.
Για την ιστορία να
υπενθυμίσουμε, ότι όλες αυτές οι «καλοπροαίρετες πρόνοιες για το καλό της
ανθρωπότητας και της δημοκρατίας», ετέθησαν για πρώτη φορά κατά τη συνάντηση
του Αμερικανού Προέδρου Ρούσβελτ με τον Βρετανό Πρωθυπουργό Τσώρτσιλ σε ένα
πλοίο στον Ατλαντικό ωκεανό τον Απρίλιο του ’41, η οποία κατέληξε στη Διακήρυξη
του Χάρτη του Ατλαντικού. Με βάση αυτόν τον Χάρτη, τον Ιούνιο του 1945 τέθηκε
σε ισχύ ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), με τη σύμφωνη γνώμη της Μ.
Βρετανίας, της ΕΣΣΔ, των ΗΠΑ και της Κίνας.
Με βάση αυτόν το Χάρτη
αποδόθηκε δικαιοσύνη στις δίκες της Νυρεμβέργης
του Τόκιο, της Γιουγκοσλαβίας κλπ, αλλά μόνο για τα εγκλήματα πολέμου
των ηττημένων. Τα εγκλήματα πολέμου των νικητών και τα άτομα που τα
διέπραξαν, ουδέποτε τιμωρήθηκαν, ούτε καν κατονομάσθηκαν. Το σπουδαιότερο
όμως είναι, ότι ακόμη κι αν κάποιοι από αυτούς τιμωρούνταν για να ριχτεί
«στάχτη στα μάτια», η ζημιά ήδη έχει γίνει. Γιατί τα πολιτικά αποτελέσματα που
παρήγαγαν οι εγκληματίες του στρατοπέδου των
νικητών, συνιστούν την επικρατούσα σημερινή «πολιτική ομαλότητα». Αυτή
που σύμφωνα με τον ΓΓ του ΟΗΕ, πρέπει να διαφυλάξουμε, ώστε να φθάσουμε στις
«ανώτερες μορφές ζωής», που ανέφερα παραπάνω.
Στο όνομα αυτής της
ομαλότητας, πλήθος εγκλημάτων πολέμου και ολοκληρωτικών καθεστώτων στην
μεταπολεμική εποχή καθαγιάστηκαν, ενώ πλήθος ηρωικών πράξεων υπεράσπισης της
εθνικής ανεξαρτησίας και διαφύλαξης της εθνικής αξιοπρέπειας και
ιδιοπροσωπείας, δαιμονοποιήθηκαν, ως ακραίες, εθνικιστικές και ρατσιστικές,
προϋποθέτοντας εξ’ ορισμού τον εθνικισμό, σαν ιδεολογία έκνομη και
καταδικαστέα.
Ηθικός αυτουργός της
τεράστιας αυτής εκτροπής στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο
αγγλοαμερικανοσιωνιστικός άξονας.
«Όραμά» του, το «όραμα» του αδηφάγου σιωνισμού για παγκόσμια κυριαρχία.
Με την αγγλική διπλωματία αποδυναμωμένη μεν σε σχέση με το παρελθόν αλλά υπαρκτή
και υποταγμένη στο σιωνισμό. Την αμερικανική ισχύ να δρα με την βιαιότητα και
την «ευφυία» γεωλογικού γεγονότος για λογαριασμό επίσης του σιωνισμού. Την αριστερή
ιδεολογία, γέννημα καθ’ ολοκληρίαν του σιωνισμού, να λειτουργεί ως «δούρειος
ίππος» του ιμπεριαλισμού για την εσωτερική αποδόμηση των πολιτικών του
αντιπάλων και τον ΟΗΕ να βαφτίζει τις αθλιότητες του αγγλοαμερικανοσιωνιστικού
«άξονα», διεθνές δίκαιο, ο κόσμος σήμερα έχει φτάσει σε ένα οριακό σημείο.
Ίσως ποτέ στην ιστορία της
ανθρωπότητας το αίτημα για την επιστροφή του δικαίου στις ελληνικές ρίζες δεν
ήταν πιο επιτακτικό.
Ένα αίτημα που μόνο το όραμα του Ελληνικού Εθνικισμού μπορεί να το
προσφέρει στον κόσμο!
AK