Ένα από τα πιο πολυσυζητημένα διεθνή προβλήματα του δεύτερου μισού
του 20ου αιώνα που συνεχίζει να παραμένει άλυτο μέχρι σήμερα, είναι
το παλαιστινιακό. Οι διώξεις, οι
εξευτελισμοί, οι αυθαιρεσίες, οι βιαιοπραγίες, οι προσπάθειες εσωτερικής διάσπασης και το εμπάργκο ακόμη
και στα πιο στοιχειώδη αγαθά που έχει υποστεί και συνεχίζει να υφίσταται ο
παλαιστινιακός λαός από το Ισραήλ (με την ανοχή της διεθνούς κοινότητας), είναι
από τις χειρότερες που έχουν καταγραφεί στην σύγχρονη ιστορία.
Όλη αυτή η ιστορία βίας
και απανθρωπιάς από την πρώτη στιγμή αποσκοπούσε σε δυο πράγματα: Πρώτον στο
να εξαναγκάσει τους Παλαιστίνιους να
αναγνωρίσουν το κράτος του Ισραήλ και δεύτερον να αποδεχτούν την δημιουργία και
τη λειτουργία παλαιστινιακού κράτους, σύμφωνα με τις επιταγές, τους όρους και
τις προϋποθέσεις που επιθυμούν οι Ισραηλινοί.
Και όμως, ακόμη και μετά
από εβδομήντα χρόνια το φρόνημα αυτού του λαού δεν κάμφθηκε, ούτε από την
απίστευτη βαρβαρότητα και τα βάσανα, ούτε από την
χαοτική διαφορά στρατιωτικής ισχύος που έκανε τον αγώνα τους να φαντάζει
ουτοπία.
Ο παλαιστινιακός λαός με
το αξιοθαύμαστο σθένος που επιδεικνύει επί επτά και πλέον δεκαετίες προκαλεί
εκνευρισμό και απόγνωση στο πανίσχυρο Τελ Αβίβ, αναδεικνύοντας την ακατάλυτη
ισχύ μιας ιδιαίτερα σημαντικής ιστορικής νομοτέλειας, που λέει ότι: Όταν σε μια αντιπαράθεση ο ισχυρός έχει
εξαντλήσει κάθε μέσον πίεσης, κάθε όπλο που διαθέτει, χωρίς να μπορέσει να
κάμψει το φρόνημα του αντιπάλου, τότε,
το μόνο που απομένει να συμβεί σε πέντε, δέκα ή πενήντα χρόνια, ή εν
πάση περιπτώσει όποτε η συγκυρία το επιτρέψει, είναι, ο θεωρητικά αδύνατος να
επιβάλλει τη θέλησή του στον ισχυρό, να τον νικήσει.
Στην προκειμένη δηλαδή
περίπτωση το Ισραήλ έχει ήδη ηττηθεί, αλλά δεν το έχει καταλάβει. Η τεράστια
διαφορά ισχύος που διαθέτουν τους δημιουργεί ψευδαισθήσεις. Ο χρόνος όμως που
τρέχει χωρίς αποτέλεσμα για αυτούς και η άκαμπτη πίστη του παλαιστινιακού λαού
στη τελική νίκη, φέρνει όλο και πιο κοντά τη στιγμή που θα βρεθούν στην ανάγκη
να απολογηθούν για τα έργα και τις ημέρες τους.
Αποτέλεσμα της ίδιας
ιστορικής νομοτέλειας, ήταν και η δική μας Επανάσταση το 1821. Η ιστορική μνήμη
που ποτέ δεν έσβησε και το φρόνημα των προγόνων μας που ποτέ δεν κάμφθηκε, από
έναν επίσης βάρβαρο κατακτητή, κράτησε
ζωντανή τη φλόγα της λευτεριάς στην ψυχή του Έλληνα για τέσσερις και πλέον
αιώνες. Και όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή με την καθοδήγηση ενός μεγάλου
Εθνάρχη, τσάκισε το «κτήνος» ξεκινώντας τη σταδιακή απελευθέρωση της
πατρίδας.
Το πρόβλημα βέβαια είναι
ότι σήμερα, το «συνταγματικό τόξο» που διαχειρίζεται την κερδισμένη με ποταμούς
αιμάτων αυτή παρακαταθήκη,
συγκεφαλαιώνει τις «προσπάθειες» για την επίτευξη των οραμάτων που
ξεκίνησαν με την κήρυξη της Επανάστασης, σε χειρισμούς που αποσκοπούν στο να
πάρει η Ελλάδα από τον οίκο αξιολόγησης Fitch Rating
μια ανακοίνωση αναβάθμισης του ελληνικού αξιόχρεου κατά μια κλίμακα, από «Β-»
σε Β.
Όμως ο Έλληνας τραγικός ήρωας που αναδύεται μέσα από την άβυσσο
της αέναης πάλης του έρωτα και του θανάτου της ελληνικής ιστορίας, αυτός που
δεν ανέχεται να είναι των Ευρωπαίων
περίγελο και των αρχαίων παλιάτσος, θα υπερβεί ξανά τα ανθρώπινα όρια και
θα επιλέξει και πάλι το ανέφικτο. Η αρχέγονη βούλησή του για ελευθερία θα
συντρίψει ξανά τη λογική του «πολιτικά εφικτού» σαν τον ομηρικό πολεμιστή που
γνωρίζει την αδυναμία του μπροστά στο πεπρωμένο, αλλά σπεύδει αταλάντευτα να
συναντήσει την αληθινή ζωή.
Ηλίας Φωτόπουλος / Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "ΕΜΠΡΟΣ"