Στην εγκαθίδρυση
παγκόσμιας δικτατορίας που επιχειρεί να επιβάλλει η Νέα Τάξη Πραγμάτων (ΝΤΠ ),
ο αθλητισμός είναι ένα από τα πιο δυνατά της «χαρτιά».
Είναι μια δραστηριότητα που
συγκεντρώνει τέτοια χαρακτηριστικά και παρέχει τόσες δυνατότητες, ώστε να έχει
επιλεγεί σαν ένα από τα κύρια εργαλεία, μέσω των οποίων οι αδηφάγοι «έμποροι των εθνών»
προσπαθούν να επιβάλλουν την κυριαρχία τους, δηλαδή την ΝΤΠ.
Δραστηριότητα που επειδή ενδιαφέρει την
πλειοψηφία των ανθρώπων παγκοσμίως, συσπειρώνοντας και φανατίζοντας μεγάλες
μάζες πληθυσμού, μπορεί να λειτουργήσει σαν ένας «Δούρειος Ίππος». Σαν ένα
όχημα που διαπερνά «αθόρυβα» τα σύνορα των χωρών, μεταφέροντας κοινά πρότυπα
και ιδέες σε όλα τα μήκη και πλάτη, υποβοηθώντας την πολιτισμική
ομογενοποίηση όλου του κόσμου με τα
«ιδανικά» της ΝΤΠ, αποφέροντας ταυτόχρονα υπερκέρδη.
Και φυσικά δεν θα μπορούσε να βρεθεί
αποτελεσματικότερο όργανο για την αρμολόγηση κατάλληλων θεσμικών μηχανισμών
συγκεντρωτικού ελέγχου των αθλητικών δραστηριοτήτων σε πλανητικό επίπεδο, από
τον ίδιο τον ΟΗΕ. Τον οργανισμό που ενώ ξεκίνησε έχοντας σαν όραμα τη
δικαιότερη οργάνωση της διεθνούς κοινωνίας και την ομαλή ρύθμιση των
διακρατικών σχέσεων, κατέληξε να είναι σήμερα το θεσμικό πρόπλασμα της
παγκόσμιας διακυβέρνησης, που προωθεί η δικτατορία του χρήματος.
Έτσι, για να έχουν δικαίωμα συμμετοχής
τα πάσης φύσεως αθλητικά σωματεία μιας χώρας σε διεθνείς διοργανώσεις, πρέπει
τα πρωταθλήματα στο εσωτερικό της χώρας να είναι πλήρως εναρμονισμένα με τους
κανόνες και τις οδηγίες όχι του κράτους, αλλά των διεθνών θεσμών που ελέγχουν
αυτές τις διοργανώσεις. Ήτοι της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής για τον κλασικό
αθλητισμό, της ΟΥΕΦΑ, της ΦΙΦΑ, της ΦΙΜΠΑ για το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ
αντίστοιχα κλπ.
Τυπικά
βέβαια, υπάρχει εσωτερική νομοθεσία στα κράτη για κάθε άθλημα, αλλά ουσιαστικά
αυτή αποτελεί ακριβή μετάφραση (όπως ακριβώς και με τα «μνημόνια» των
τοκογλύφων) των κανονισμών που τους έχουν αποσταλεί (στην πραγματικότητα επιβληθεί),
από τους παραπάνω οργανισμούς. Οργανισμούς που υπάγονται στον ΟΗΕ και
ελέγχονται από τις ίδιες δυνάμεις που έχουν χειραγωγήσει αυτόν τον θεσμό.
Επομένως δεν είναι καθόλου τυχαίο,
ούτε ανεξήγητο το πως έφθασαν οι ελληνικές ποδοσφαιρικές ομάδες, οι οποίες
κάποτε είχαν μόνο Έλληνες και λίγο αργότερα μπορούσαν να έχουν μέχρι τρεις
ξένους παίκτες, σήμερα να μπορούν να κατεβάζουν στο γήπεδο έντεκα ξένους και να
συνεχίζουν να θεωρούνται ελληνικές. Είναι μια απαίτηση της ΝΤΠ για να
στρεβλωθεί και να αλλοιωθεί η έννοια της εθνικότητας.
Το νόημα επίσης του αγώνα έχει μεταβληθεί
ριζικά, χάνοντας το παραδοσιακό του περιεχόμενο. Δεν αγωνίζονται πλέον οι
παίκτες μιας πόλης εναντίον των παικτών μιας άλλης πόλης. Ο αγώνας δεν γίνεται
για τη «φανέλα», αλλά για τα πορτοφόλια των προέδρων. Συγκρούονται τα
«μπάντζετ» και η ικανότητα των υπευθύνων των ομάδων στο να συνθέτουν
λειτουργικές «βαβυλωνίες» παικτών-μισθοφόρων, σταχυολογημένων από ολόκληρο τον
κόσμο. Είναι μια απαίτηση της ΝΤΠ για να στρεβλωθεί η έννοια του αγώνα και να
εμπεδωθεί η παντοδυναμία του χρήματος.
Κατά συνέπεια και η νίκη σε έναν
τέτοιο αγώνα δεν μπορεί έχει την έννοια που είχε κάποτε. Η νίκη σήμερα είναι
ευκταίο αποτέλεσμα μόνο επειδή προσπορίζει κέρδη στο νικητή. Δεν συνεπάγεται
την αθλητική υπεροχή της πόλης στην οποία ανήκει η ομάδα στο συγκεκριμένο
άθλημα. Δεν προάγει την άθληση και την ευγενική άμιλλα μεταξύ των νέων που
εντάσσονται στα διάφορα αθλητικά σωματεία της κοινωνίας της.
Κατά κανόνα το κίνητρο όσων ασχολούνται σήμερα συστηματικά με τον
αθλητισμό είναι ο ατομικός-μισθοφορικός πλουτισμός. Η συνεχής μεταπήδηση σε
μεγαλύτερα και πλουσιότερα σωματεία ανά τον κόσμο, με μοναδικό σκοπό τη συνεχή
επίτευξη μεγαλύτερου κέρδους. Υπάρχουν βέβαια και φωτεινές εξαιρέσεις, οι
οποίες όμως δεν αναιρούν τον κανόνα.
Παρόλα αυτά ο βλακώδης οπαδικός
φανατισμός ανθεί σε όλο του το «μεγαλείο», παρότι εκ των πραγμάτων δεν μπορεί
να έχει καμία δικαιολογητική βάση. Αφού οι ομάδες είναι ανώνυμες εταιρείες και
η λειτουργία τους εξ’ ορισμού υποτάσσεται στην εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων
και όχι στο αθλητικό ιδεώδες. Αδυνατούν
δηλαδή οι ομάδες, όπως είναι σήμερα, να κολακεύσουν την υπερηφάνεια μιας
εντοπιότητας που ενδεχομένως θα δικαιολογούσε την ύπαρξη κάποιου φανατισμού.
Με τη βοήθεια ωστόσο της δημοσιογραφικής προπαγάνδας, συμβαίνει και αυτό.
Η
υποδαύλιση του νοσηρού αυτού φανατισμού δεν είναι τυχαία. Οι «στρατοί» των ομάδων δημιουργούν
σκόπιμα ανύπαρκτες αντιπαλότητες, αποπροσανατολίζοντας το λαό από τα μείζονα
εθνικά θέματα. Μαζικοποιώντας την ομοψυχία του όχι κάτω από τα εθνικά λάβαρα,
αλλά τα λάβαρα ανωνύμων εταιρειών, στρέφοντας το θυμό του προς τα «εκτονωτήρια»
του συστήματος, τα γήπεδα.
Και όλα αυτά φυσικά προσφέρουν την
καλύτερη βάση για τη δημιουργία διαφθοράς στο χώρο του αθλητισμού. Για
χουλιγκανισμό, αναβολικά, στοιχήματα, εκβιασμούς, λαθρεμπόριο, ξέπλυμα μαύρου
χρήματος, παράνομες συναλλαγές με την πολιτική εξουσία.
Για εκείνους δε που για διάφορους
λόγους δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τις αθλητικές διοργανώσεις, επειδή για
παράδειγμα δεν γνωρίζουν τους κανονισμούς των αθλημάτων, τους παίκτες κλπ,
ασμένως επινοήθηκαν οι αγώνες τύπου survivor για να μπορούν να
οπαδοποιούνται ακόμη και οι νοικοκυρές, τα μικρά παιδιά κλπ.
Κανένας
δεν επιτρέπεται να ξεφύγει από την εξηλιθίωση που απαιτεί η παγκοσμιοποίηση. Όλοι πρέπει να έχουν ένα «αθλητικό»
ίνδαλμα που να το υποστηρίζουν με φανατισμό, παρότι αυτό δεν έχει καμία σχέση
με τις πραγματικές τους ανάγκες. Αυτό σημαίνει ποδοσφαιροποίηση της κοινωνικής ζωής. Τα μέγιστα να γίνονται ελάσσονα
και αντιστρόφως, μέσα από έναν φαύλο κύκλο έντεχνα τροφοδοτούμενου φανατισμού.
Για να μην αναφερθούμε στο δράμα του
κλασικού αθλητισμού και τα διαμάντια ή τα χρηματικά ποσά για τα οποία
αγωνίζονται οι αθλητές στα «αθλητικά» meetings, που βλέπουμε κάθε τόσο στην
τηλεόραση.
Στo όνειδος των «ευρωπαίων» αθλητών με
καταγωγή από την Αφρική, την Καραϊβική και άλλες απομακρυσμένες περιοχές του
κόσμου, οι οποίοι κερδίζουν μετάλλια για
λογαριασμό των οικονομικά αναπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών, γεμίζοντας τις τσέπες
τους με χρήματα.
Στη βλάσφημη αισχρουργία των Olympic Games που έχουν αλλοιώσει 100% το νόημα και
το χαρακτήρα των Ολυμπιακών Αγώνων της ελληνικής αρχαιότητας.
Στους a la carte ελέγχους ανίχνευσης αναβολικών ουσιών
μόνο εναντίον εκείνων που στοχοποιεί η ΝΤΠ σαν εχθρούς του «ανθρωπιστικού» της
προγράμματος.
Στην αποβολή από τους αγώνες και τις
διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις, με κατασκευασμένα προσχήματα περί γενικευμένης
χρήσεως αναβολικών ουσιών, ενοχλητικών
κρατών που δεν υποτάσσονται στην ΝΤΠ και προβάλλουν αντιστάσεις.
Την ίδια στιγμή που οι αρμόδιες
επιτροπές επίβλεψης των αγώνων, επιδεικνύουν προκλητική ανοχή στην εμφανή χρήση
αναβολικών ουσιών από αθλητές αρεστούς στην ΝΤΠ, που κερδίζουν σωρεία μεταλλίων
με συνεχείς εξωπραγματικές επιδόσεις, οι οποίες υπερβαίνουν καταφανώς τις ανθρώπινες
δυνατότητες και όρια.
Η λογική της ΝΤΠ και στον αθλητισμό
είναι μια: οι ηθικοί φραγμοί είναι
αντιαναπτυξιακοί και η ιδιοτέλεια ο μοναδικός δρόμος προς την πρόοδο.
Οι Έλληνες Εθνικιστές αντιμάχονται αυτή τη λογική
εμπορευματοποίησης των πάντων και ιδιαιτέρως στο χώρο του αθλητισμού. Μένοντας
σταθερά προσηλωμένοι στο νόημα και το
περιεχόμενο που έδωσαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι σε αυτή τη δραστηριότητα., που
τόσο βάναυσα κακοποιείται σήμερα από την ιδεολογία και τις πρακτικές των «εμπόρων των εθνών» και την πολυδιαφημισμένη
παγκοσμιοποίηση που προσπαθούν να επιβάλλουν.
Α.Κ.