Οποιαδήποτε δοκιμή γνώσης που αφετηριακά δεν εκκινεί επιχειρώντας
να δώσει μια απάντηση στο οντολογικό ερώτημα: τι είναι το Είναι και με ποιο τρόπο δύναται ο άνθρωπος να μετέχει αρμονικά σε αυτό, φαντάζει μάταιος
κόπος, αποκομμένος τόσο από τις αγωνίες και τις αναζητήσεις του σήμερα, όσο και
από τα αρχέγονα ερωτήματα του ανθρώπου.
Ο φυσικός δηλαδή κόσμος και η αρμονία - κοσμιότητά του είναι παράγωγο μιας υπαρξιακά αυτονομημένης λειτουργίας της ύλης;
Ή μήπως συγκροτείται και συνέχεται
από έναν κοινό λόγο που απλά αποκαλύπτεται μέσα από αυτόν τον φυσικό κόσμο και
την αρμονία του;
Πάντως η ζωή, που συνιστά το
κύριο γεγονός μετοχής στο Είναι, αποκτά νόημα και υπόσταση μόνο μέσα από δυο
βασικές έννοιες: την μορφική αρμονία του κόσμου που είναι το αντίθετο της
αμορφίας, δηλαδή του χάους και της διάλυσης του θανάτου, και την υπαρκτική
ετερότητα του ανθρώπου ως πρόσωπο. Δηλαδή την ετερότητα που αποπνέεται από την μοναδικότητα της
ύπαρξής του και όχι μέσα από μια απλή αριθμητική διαφοροποίησή του, όπως για
παράδειγμα μέσω ενός αριθμού Δελτίου Ταυτότητας, Φορολογικού Μητρώου, ΑΜΚΑ κλπ.
Γιατί όταν ο άνθρωπος «γίνεται αριθμός» τότε η κοινωνία
μετατρέπεται σε κολλεκτίβα, ενώ η προσωπικότητα του πολίτη «τσουβαλιάζεται» σαν
άθροισμα πανομοιότυπων αναγκών. Σε μια τέτοια κοινωνία, ο πολίτης
«εκπροσωπείται» στη διαχείριση του κοινού βίου (ή καλύτερα ισοπεδώνεται) με τον
γνωστό τρόπο του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού ή της υπαρκτής ακόμη και σήμερα
αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Δηλαδή σαν αδιαφοροποίητη μονάδα μιας φυσικής
ομοείδειας.
Όμως ο άνθρωπος για να
υπάρχει πραγματικά πρέπει αφενός να μπορεί να υπάρχει στο χώρο και στο χρόνο,
χωρίς να στρεβλώνεται η μνήμη (παρελθόν), η συνείδηση (παρόν) και η βούλησή του
(μέλλον), και αφετέρου, στα πλαίσια λειτουργίας του ως πολίτης να μετέχει στο
κοινωνικό γεγονός ως πρόσωπο.
Δηλαδή ως ύπαρξη μοναδική, ανόμοια και ανεπανάληπτη που η μετοχή
της στο συλλογικό βίο δεν περιορίζεται στην εξασφάλιση των βιολογικών του
λειτουργιών, αλλά αποσκοπεί στην προσωπική συμβολή για την κατά λόγον (τάξη, κάλλος, αρμονία) πραγμάτωση του κοινωνικού
γεγονότος.
Δηλαδή προϋποθέσεις που
αφορούν σε υποστασιακά στοιχεία όχι μόνο της ατομικής αλλά και της συλλογικής -
εθνικής ετερότητας του ανθρώπου. Ή αλλιώς στοιχεία που φανερώνουν ότι το
πρόσωπο (ως ύπαρξη) προηγείται μεν του έθνους (ως ουσίας), αλλά μόνο μέσα από
αυτό μπορεί να βιώσει την υπαρκτική του ελευθερία. Κατ’ επέκταση και η
ανθρωπότητα αποτελεί μεν την ουσία της παγκόσμιας κοινωνίας, η οποία όμως μόνο
μέσα από την διάρθρωσή της σε έθνη μπορεί να πραγματώσει το σκοπό της ύπαρξής
της. Έναν σκοπό που σχετίζεται με την
ελευθερία κάθε κοινότητας και κάθε προσώπου.
Γεγονός που συνεπάγεται ότι το έθνος, που σαν κατηγορία
γεννήθηκε όταν οι φυλές μετά από μακρά συμβίωση και κοινούς αγώνες, διαμόρφωσαν
μια συλλογική μνήμη, φθάνοντας σε ένα οριακό επίπεδο συνοχής, συνείδησης και
πολιτισμού, δεν είναι απλά η καταλληλότερη μονάδα ανθρώπινου πληθυσμού που
δικαιούται να αυτοκυβερνάται, αλλά συνιστά τον λόγο - τρόπο υπαρκτικής ελευθερίας του ανθρώπου.
Μόνο μέσα από τη βιωματική οικείωση του εθνικού, που δεν είναι μια
νοητική ή αισθητική αλλά μια υπαρκτική λειτουργία, ο άνθρωπος κατορθώνει να
γίνει αυτό που ορίστηκε να είναι. Είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να μετέχει
αρμονικά στο Είναι.
Οι ρίζες του Eλληνικού Eθνικισμού φύονται στο έδαφος της ομηρικής ποίησης και επέκεινα.
Δηλαδή ιστορικά στον Ελληνισμό η γέννηση του έθνους προηγήθηκε του κράτους
και συνέχισε να υπάρχει ακόμη και σε
περιόδους όπου δεν υπήρχε πολιτική ενότητα. Ίσως λοιπόν η δύναμη του Eλληνικού Eθνικισμού, στα σκοτεινά
χρόνια που έρχονται, αποδειχτεί για μια ακόμη φορά στην ιστορία το πιο ισχυρό
όπλο τόσο για την ιστορική επιβίωση των Ελλήνων, όσο και για την σωτηρία
ολόκληρης της ανθρωπότητας.