Η Ελλάδα σε μερικά χρόνια κλείνει ήδη μισό αιώνα μεταπολιτευτικής «προόδου». Στο τιμόνι της χώρας όλη αυτή την περίοδο εναλλάσσονται εκ περιτροπής τα μέλη μιας «ιεράς συμμαχίας». Ένας εσμός γόνων όλων των φυγόστρατων του αλβανικού μετώπου και της μάχης των «Οχυρών Μεταξά», των κερδοσκόπων και απολίτικων απάτριδων δοσίλογων της Κατοχής και των εργολάβων ολόκληρης της μεταπολεμικής περιόδου. Και η ανθοδέσμη συμπληρώνεται από όλα τα …. μπουμπούκια παλαιοκομουνιστών και αμερικανοκομουνιστών που «κοσμούν» με την κομματική τους παρουσία την ανθελληνική μονοτροπία του πολιτικού μας συστήματος.
Υπό την ηγετική καθοδήγηση τέτοιων ατόμων (κυβερνώντων και «αντιπολιτευομένων»), ο Ελληνισμός κατά την μεταπολιτευτική περίοδο απέκτησε ένα καινούργιο, εντελώς ξένο προς την ιστορική του φυσιογνωμία πρόσωπο που ποτέ μέχρι τώρα στην μακραίωνη ιστορική του διαδρομή δεν είχε ξανά. Μέσα στη νεοελληνική τους κατάντια οι πολίτες φαντάζονται σήμερα ότι το δίλημμα του πολιτισμού και της ιστορικής μας επιβίωσης είναι μια συζήτηση για το αν προτιμάμε μουσική ροκ ή σκυλάδικο. Παραβλέποντας ότι και οι δυο επιλογές είναι ξεπεσμός και υποταγή στη δυτική ή την ασιατική βαρβαρότητα.
Οι πόλεις και τα χωριά μας που κάποτε γέννησαν το μέτρο και την αρμονία, μεταβλήθηκαν σε γελοιογραφικά εξαμβλώματα που αντανακλούν την ξιπασιά του μιμητισμού της «πολιτισμένης» Ευρώπης και την εσωτερική ερήμωση των Ελλήνων.
Η ελεύθερη ώρα των πολιτών αφιερώνεται στην τηλεοπτική αθλιότητα και στα τσιφτετέλια. Η οικολογική μας ισορροπία εξαντλείται. Η Αθήνα, πολιτική και χωροταξική έκφραση του παρασιτισμού, έχει πάρει τερατώδεις διαστάσεις χάριν της γραφειοκρατίας και του πολιτικού υδροκεφαλισμού που γέννησε η μεταπολίτευση και η πιο διεφθαρμένη σε ολόκληρη την Ευρώπη νεόπλουτη αριστερά.
Το κοινοβούλιο υπολειτουργεί και δεν εκφράζει παρά την κοινωνική μετριότητα και τα μικροκομματικά συμφέροντα. Άδεια έδρανα, στείρες αντιπαραθέσεις, πρόχειρα νομοσχέδια ώστε να αναπαράγεται η αναξιοκρατία, η οικογενειοκρατία και το πελατειακό σύστημα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν μηχανισμό νομιμοποίησης κάθε είδους αυθαιρεσίας και παρανομίας. Έναν μηχανισμό απόλυτα ελεγχόμενο από τις «αγορές» που όχι μόνον δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία αλλά το ακριβώς αντίθετο: υπάρχει για να εμποδίζει τη λειτουργία της και για να στρεβλώνει ελεγχόμενα και «δημοκρατικά» την ουσία της.
Κόμματα – μηχανισμοί συμφερόντων και άνομων εξυπηρετήσεων χωρίς ιδέες και πολιτικές θέσεις, απολύτως βασισμένα στην αποπολιτικοποίηση των Ελλήνων. Δικαιοσύνη αποστεωμένη και αναποτελεσματική, με ανεπαρκή μέσα και σε ασφυκτικό κλοιό από τον κομματικό εναγκαλισμό και τα συμφέροντα. Σε αυτό το σύστημα οι αδυναμίες και τα ελαττώματα είναι εγγενείς, είναι δομικά του στοιχεία, δεν διαθέτει ούτε πρόσωπα ούτε δυνάμεις ικανές για μια πορεία διαφορετική.
Το κράτος αυτό βέβαια δεν ήταν ποτέ, ως όφειλε, μέσο προαγωγής των εθνικών σκοπών και δεν διέδιδε το πολιτικό ιδεώδες τους Έθνους. Από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του μια δράκα ξενόδουλων εξόντωσε ή εξουδετέρωσε γρήγορα τους ήρωες που κατάφεραν να απελευθερώσουν το πρώτο μικρό κομμάτι του κράτους και να κάνουν τον κρατικό του μηχανισμό εξ’ αρχής δυσκίνητο και γραφειοκρατικό. Ένα κράτος που δεν εμπνέει κανένα αίσθημα αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και πατριωτισμού.
Θυμηδία, απογοήτευση, αηδία, απελπισία και αδιαφορία είναι τα αισθήματα του ελληνικού λαού για το κομματικό μας σύστημα. Αυτό το σύστημα όπου φιγουράρουν καθημερινά (και ακριβοπληρωμένα) αξιολύπητες υπάρξεις που πασχίζουν να δηλώσουν παρουσία, περιφέροντας σαν εξωραϊσμένο πτώμα τον αλλοτριωμένο εαυτό τους.
Πως λοιπόν ένας λαός κατ’ εξοχήν πολιτικός, όπως οι Έλληνες, να μην αποστρέφει τα μάτια από την πολιτική ζωή;
Πικρό να το λέμε, επικίνδυνο να το αποσιωπούμε. Από τέτοιες «πολιτικές δυνάμεις» τίποτε δεν μπορεί να περιμένει η χώρα. Μόνο αν όσοι έχουμε την δωρεά της Ελληνικότητας αποκτήσουμε το ψυχικό σθένος να πάψουμε να στηρίζουμε ψευδαισθητικές ελπίδες στα υπάρχοντα κόμματα του «δημοκρατικού» τόξου και στις έκδηλα αποτυχημένες ηγεσίες τους, μόνο τότε μπορεί να γεννηθεί απρόσμενη κοινωνική δυναμική που να ανατρέπει την προδιαγεγραμμένη καταστροφή της Ελλάδος.
Είναι στο δικό μας χέρι να ανατείλει η Χρυσή Αυγή του Ελληνισμού.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ