Όπως
η Σοβιετική Ένωση έτσι και η Ευρωπαϊκή δεν είναι απλώς ένα μη δημοκρατικό
πλαίσιο που προωθεί ένα συγκεκριμένο οικονομικό σύστημα, αλλά είναι επίσης ένα
ιδεολογικό όχημα ενός παγκόσμιου σχεδίου. Όπως η Σοβιετική έτσι και η Ευρωπαϊκή
Ένωση βασίζεται σε ένα δόγμα που προεξοφλεί το τι είναι «καλό» για τον κόσμο,
ο κομμουνισμός ήταν αυτό το καλό σύμφωνα
με την ιδεολογία της Σοβιετικής Ένωσης, η
αναγκαστική ισότητα και γενναιοδωρία του
φιλελευθερισμού για την Ευρωπαϊκή. Όλα αυτά ίσως ακούγονται ωραία και
εντυπωσιακά, όμως τέτοια θολά ιδεώδη εξελίσσονται σχεδόν πάντα σε μεθόδους
χειραγώγησης. Όταν αναγκάζεις τους ανθρώπους να αποδεχθούν κάποια θολά ιδανικά,
τελικά αυτός ο εξαναγκασμός καταλήγει σε επίμονη αντίσταση.
Η ΕΕ από
την ίδρυση της στηρίχθηκε μεταξύ άλλων στο ιδεολόγημα των «κοινών αξιών» και
έως πρόσφατα ισχυριζόταν αφοσίωση στις «χριστιανικές αξίες», αξίες που είχαν
προκαλέσει την καταδίκη από την Δύση της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης. Σήμερα
όσοι επικαλούνται αυτές τις αξίες
θεωρούνται απειλή για την ΕΕ και η αναβίωση του χριστιανισμού θεωρείται
βαθιά ύποπτη, ακόμη και από κάποιους ιεράρχες. Έτσι ο χριστιανισμός δεν είναι
πλέον κοινή αξία στην ΕΕ και την θέση του έχει πάρει η «δημοκρατία». Δεδομένου
όμως ότι οι εκλογές μπορούν να ανατρέψουν την «δημοκρατία» κοπής ΕΕ, π.χ. την
δημοκρατία των «ανοιχτών συνόρων», όσοι ψηφίζουν κατά αυτής της «δημοκρατίας»
ονομάζονται «εχθροί του λαού» ή «λαϊκιστές». Τα «ανοιχτά σύνορα» έγιναν βασική
«ευρωπαϊκή αξία», μια αξία που καταργεί στην ουσία από τα στίφη των
λαθρομεταναστών τα ανθρώπινα δικαιώματα των αυτοχθόνων λαών της Ευρώπης.
Υπάρχουν
πολλοί και διάφοροι λόγοι που πρέπει να αντιταχθούμε στην λαθρομετανάστευση. Η
ιδέα της δημοκρατίας είναι να μπορείς να επιλέγεις ανάμεσα σε ιδεώδη και
πρακτικά συμφέροντα με ελεύθερη συζήτηση και δια της ενημερωμένης ψήφου. Η
δημοκρατία όμως της ΕΕ επιδιώκει να επιβάλλει τις αξίες, τις προσδοκίες, ακόμη
και τις εκδοχές για τα γεγονότα σχετικά με τους πολίτες που καταγγέλλονται ως
λαϊκιστές, αν διαφωνούν π.χ. με την μετανάστευση των «Νεάντερνταλ» από την
Αφρική και Ασία. Στο κομμουνιστικό σύστημα της Σοβιετικής Ένωσης οι
αντιφρονούντες ονομάζονταν «εχθροί του λαού». Για τους «δημοκράτες» παγκοσμιοποιητές
οι αντιφρονούντες είναι «λαϊκιστές» στην καλύτερη των περιπτώσεων, στην
χειρότερη είναι «φασίστες» ή «ναζιστές».
Εφόσον
οι λαοί της Ευρώπης ενημερώνονται συνεχώς ότι η επιλογή είναι μεταξύ μιας
αριστεράς και μιας ψευτοδεξιάς που υποστηρίζουν την μαζική μετανάστευση και του
δικαιώματος να την απορρίπτουν, τότε η νίκη είναι δική μας και ουδείς θα
καταφέρει να την αμφισβητήσει από εμάς τους Εθνικιστές.
Γ. Λιναρδής