Υπάρχει ένα ερώτημα, πού αφορά την προσωπική στάση – θέση τού ανθρώπου απέναντι τόσο τού ιδίου, όσο και
τού σύμπαντος κόσμου εντός τού οποίου υπάρχει.
Πιο συγκεκριμένα: υπάρχουν η αισιόδοξος στάσις και η απαισιόδοξος τοιαύτη.
Όσον αφορά την αισιόδοξο στάση:
Η εν προκειμένω αναμένει επικράτηση ευτυχών καταστάσεων για τον άνθρωπο και γενικά είς ότι αφορά την ανθρώπινη οντότητα.
Όμως η
αισιοδοξία ως θεώρησις, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την γραμμική θέση της ιστορίας, όσο και με την
προσκόλληση είς τον δυισμό, ενός υποκειμενικού καλού ή και κακού.
Η
αισιόδοξος θεώρησις, διατηρεί
μία παθητική στάση έναντι των γεγονότων και της ιστορίας και αυθαιρέτως καταλήγει στην διαπίστωση, ότι το τέλος της γραμμικής πορείας, επιφυλάσσει για τον
άνθρωπο την επικράτηση τού καλού.
Στις αισιόδοξες γραμμικής αντιλήψεως
σχολές ανήκουν όλες οι εβραιογενείς
ιδεοληψίες όπως μαρξισμός – φιλελευθερισμός, πολιτικός και οικονομικός και
οι ένθεν - κακείθεν παραφυάδες των.
Όσον αφορά δευτερευόντως την απαισιόδοξο στάση – θέση:
Αυτή η άποψις καταλήγει είς το συμπέρασμα, ότι ο αφανισμός ,ο μηδενισμός είναι αυτό πού αναμένει τον άνθρωπο είς το
τέλος της γραμμικής του πορείας.
Ο απαισιόδοξος παραμένει και ο ίδιος παθητικός παρατηρητής των δεδομένων, των γεγονότων,
διακατεχόμενος επίσης από μία γραμμική αντίληψη.
Και αυτή η άποψις ανεδίθει από τον εβραϊσμό ως μηδενισμός.
Συμφώνως με την ελληνική σκέψη [προσωκρατικοί
- Πλάτων – Αριστοτέλης - Πλωτίνος] ο ανθρώπινος νους, διακατέχεται από διάφορες
πλάνες όπως εν προκειμένω η πλάνη τού δυισμού των αντιθέτων καλού – κακού, αισιοδοξία -απαισιοδοξία.
Νομίζει ο άνθρωπος, ότι υπάρχουν με αυτοτέλεια ζεύγη αντιθέτων καταστάσεων, εκ των οποίων εκάστη αντιμάχεται και αναιρεί,
ή κατισχύει της άλλης.
Μέσω όμως της φιλοσοφικής σκέψεως αντιλαμβάνεται ότι τα ''ΕΝΑΝΤΙΑ ΤΑΥΤΑ'' [ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ],
τα αντίθετα ήτοι, δεν είναι
παρά διαφοροποιήσεις μιας και της αυτής αρχής, αυτής της ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΡΟΔΙΑΘΕΣΕΩΣ.
Κατά τον Αριστοτέλη, όλα τα ζεύγη των αντιθέτων προέρχονται
από το βασικό ζεύγος, Υπερβολή -
Έλλειψις. Όταν ο νους, διαπιστώσει την ανυπαρξία της αντιθέσεως, τότε
υπερβαίνει την αντίθεση και η συνείδησις,
κατακτά το μέτρον.
Έχομεν λοιπόν, την τριάδα Υπερβολή -
Έλλειψις – Μετρον, ή θέσις - αντίθεσις - υπέρβασις - [σύνθεσις], πού
περιγράφουν διαυγέστατα, μία κατάκτηση της συνειδήσεως
και την οποίαν ο Κίεσελ Χαίνριχ Μορντεχάι [Μαρξ], διέστρεψε ριζικά διά να δομήσει την λεγόμενη
''διαλεκτική τού''.
Με την απόλυτα συνειδησιακή ΥΠΕΡΒΑΣΗ
των ψευδό-αντιθέσεων, μαρξισμός -φιλελευθερισμός, κατακτούμε τον ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ
ενώ, με την υπέρβαση της ψευδό-αντιθέσεως αισιοδοξία - απαισιοδοξία
προκύπτει η θέσις - έκφανσις τού Εθνικισμού,
αυτή της ΒΕΛΤΙΟΔΟΞΙΑΣ.
Ήτοι Βελτιοδοξία, είναι η έκφανσις τού Εθνικισμού έναντι των ανθρωπίνων καταστάσεων - γεγονότων - δεδομένων.
Ο Εθνικιστής διαπιστώνει ότι η
αισιοδοξία και η απαισιοδοξία, δεν είναι δυνατόν να αποτελούν φιλοσοφικές θέσεις, διότι πολύ απλά δεν υφίσταται ουδεμία γραμμική θεώρησις
- πορεία τού ανθρώπου, ώστε είς το
πέρας της να ανακύψει μία ευτυχής ή δυστυχής
κατάστασις.
Κατά τον Εθνικιστή, ο άνθρωπος είναι εν δυνάμει κύριος της μοίρας του.
Η κατάστασις των πραγμάτων δια τον Εθνικιστή, ΔΕΝ είναι ούτε καλή ούτε κακή, αλλά είναι αυτή πού είναι, ΕΦ' ΟΣΟΝ δια της ΗΡΩΙΚΗΣ ΗΘΙΚΗΣ -ΤΡΟΠΟΥ ΖΩΗΣ, ΑΥΤΟΣ, έχει ΥΠΕΡΒΕΙ την
αντίθεση [αισιοδοξία - απαισιοδοξία].
Συνεπώς, ο Εθνικιστής δεν ''βλέπει'' κάποια νομοτελειακή επέλευση
καλών ή κακών καταστάσεων, αλλά ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ, δια να ΒΕΛΤΙΩΣΕΙ τα δεδομένα - καταστάσεις συμφώνως με την ΦΥΣΙΚΗ
ΤΑΞΗ, ΤΟΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΦΥΛΕΤΙΚΟ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟ
- ΙΔΑΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ.
Κατά τον Εθνικιστή, ο αισιόδοξος και ο απαισιόδοξος, είναι άτομα παθητικά, με μίαν έμφυτη ψυχολογική προδιάθεση να ''βλέπουν'' τα πράγματα – γεγονότα - δεδομένα
ΕΤΣΙ, αφού αυτά εκ φύσεως δεν είναι ούτε αίσια, ούτε μη αίσια.
Ο αισιόδοξος, κατέχει την ΕΛΠΙΔΑ, ο απαισιόδοξος διακατέχεται από μεταφυσικό ΦΟΒΟ.
Αντιθέτως, ο ΒΕΛΤΙΟΔΟΞΟΣ είναι άτομο
ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ πού ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΕΙ εις την ροή των
γεγονότων με ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΒΟΥΛΗΣΗ και
είναι απαλλαγμένο και απαθές τόσο έναντι της ΕΛΠΙΔΟΣ ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ.
Και ακριβώς αυτό είναι και το μέγιστον νόημα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ήτοι η άρνησις,
η κατίσχυσις επί της ελπίδος και του φόβου.
-- ΕΥΜΕΝΗΣ