"Για να
γνωρίσουμε αβίαστα και με πληρότητα, δηλαδή σε επαρκή έκταση και ικανό βάθος,
τις εθνικιστικές ιδέες επάνω στις διάφορες κατηγορίες του ωραίου, μπορούμε να καταφύγουμε στα κείμενα, στους λόγους ή
στα γενικής φύσεως δοκίμια που ασχολούνται με την Εθνικιστική κοσμοθεωρία.
Δεν μας
ενδιαφέρει η αισθητική ως μια άψυχη «έρευνα» και ως μηχανιστική εξέταση της καλλιτεχνικής
μορφής. Όταν για παράδειγμα μιλάμε για την ελληνική ποίηση, δεν ενδιαφερόμαστε βεβαίως
για τα δομικά προβλήματα της αισθητικής.
Εμάς τους
Εθνικιστές το να πολεμάμε για την «μορφή», την «φόρμα», από οποιοδήποτε
πνευματικό επίπεδο, από οποιανδήποτε σκοπιά και αν βλέπουμε τα πράγματα, δεν μας
ενθουσιάζει καθόλου.
Τουναντίον πρόκειται για μάταιη και παράταιρη σχολαστική
λεπτολογία, που είτε αποτελεί απρόσφορη
σκόπιμη «παραχώρηση» προς τις καθεστωτικές ψευτοαυθεντίες ή για καθωσπρεπική,
ρηχή και ανούσια παραμυθολογία χωρίς αντικειμενικό περιεχόμενο.
Όταν το
κυρίαρχο, το πυρηνικό ερώτημα που μας απασχολεί πιεστικά και άμεσα αυτήν την
στιγμή είναι το πεπρωμένο του Έθνους μας, η πορεία της Πατρίδας μας που βρίσκονται στο χείλος της αβύσσου και του
αφανισμού, δεν υπάρχει στις τάξεις μας, δεν χωρεί ανάμεσά μας καμιά θέση για
κουβέντες αργόσχολων ντιλετάντηδων του σαλονιού, της καφετέριας ή του κλαμπ.
Η αντίδρασή
μας αυτή ενάντια στον παρακμιακό αισθητισμό των χορτάτων, των καθεστωτικών
ξεσκονιστών της εποχής και κάθε ελλειμματικού εθνοαποδομητή υποστηρίζεται
ξεκάθαρα σύμφωνα με το Εθνικιστικό μας Ιδεώδες : Η Αισθητική δεν είναι κάτι πού
μπορεί να συνοψισθεί σε αναιμικούς κανόνες της όποιας πολιτικής ορθότητας ή στα
τοξικά και ασφυκτικά περιθώρια ενός πολυπολιτισμού, ενός κοσμοπολιτισμού και
μιας τάχα «ανεξαρτησίας» της ψευτοδιανόησης.
Στο όνομα
της όποιας ψευδεπίγραφης «ελευθερίας της έκφρασης» δεν μπορούμε να αποτυπώνουμε αισθητικά θέσμια και κανόνες μετά από την δημιουργία
του καλλιτεχνικού έργου ενός ατόμου.
Ούτε
βεβαίως η γνώση, η οποία αποτελεί το προϊόν μιας ψυχολογικής αντιδράσεως απέναντι
σε ότι ακριβώς βλέπουμε είναι κάποια υποκειμενική «αξία» πού προστίθεται εκ των
υστέρων, αλλά συνιστά μιαν οιονεί Πίστη και
έναν Σκοπό.
Αυτά τα
συστατικά στοιχεία της ψυχοδιανοητικής αισθητικής λειτουργίας μας, αντλούν την
ακλόνητη βεβαιότητα τους από την Εθνικιστική
Κοσμοθεωρία, η οποία βρίσκεται έξω και υπεράνω από τα πρόσκαιρα αισθητικά θέσμια, από τις φευγαλέες
αισθητικές κανονιστικές νόρμες των εξουσιαστών.
Δηλαδή,
ούτε εκείνος που δημιουργεί το καλλιτεχνικό έργο, ούτε εκείνος πού το
απολαμβάνει δεν μπορούν προσωπικά και μόνο να καθορίσουν τα κριτήρια του «Ωραίου».
Η «μεγαλοφυΐα»,
όπως και η «καλαισθησία» βασίζονται αδιαμφισβήτητα σε συλλογικά δεδομένα τα οποία σαφώς και προηγούνται της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Όσον αφορά στην μορφή, στην «φόρμα» του καλλιτεχνήματος, εκεί δεν υπάρχει
πράγματι αισθητική. Μορφικά ωραίο είναι αυτό πού θεωρεί ωραίο, που αποδέχεται διαχρονικά (όχι περιστασιακά κατόπιν
επιβολής ή πλημμυρίδας προωθήσεις και διαφήμισης) ως ωραίο, η «συλλογική ψυχή»
του Έθνους.
Το μοναδικό
αδιάψευστο κριτήριο συνίσταται συνεπώς στην Παράδοση της «Λαϊκής Κοινότητας».
Και Παράδοση είναι κάθε πτυχή του Ωραίου
και του Αληθινού που διατηρούμε και κατανοούμε ! "
{συνεχίζεται}
-------- Λεωνίδας
Ηλιόπουλος