Από το
βιβλίο του Εθνικιστή δικηγόρου Δημήτρη Τζεμπετζή «ΑΝΑΛΕΚΤΑ- Ιδέαι – Έθνος
–Δίκαιον», των εκδόσεων ΑΙΓΙΣ, Αθήνα 2016, στο κεφάλαιο αφιέρωμα για τον νομομαθή και πολιτικό
φιλόσοφο Καρλ Σμιτ:
(…..)
« Οι ελαφρείς και ρηχοί «ημιμπολσεβίκοι» ψευδοδιανοούμενοι της ροζ αριστεράς αναζητώντας
φοβικά και συνάμα δαιμονολογικά σημερινές αναβιώσεις της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης
«σοκάρονται»και φρικιούν επειδή σημαντικοί ή και τιτάνιοι διανοούμενοι, όπως ο Καρλ
Σμιτ, επέλεξαν να γίνουν στήριγμα του εθνικισμού, του φασισμού, του εθνικοσοσιαλισμού
και των ποικιλιών του πολιτεύματος που αυτοί εξέφρασαν.
Δεν
εννοούν και συνεπώς δεν κατανοούν ότι ο Σμιτ συνεχίζει ακόμα και θα συνεχίζει εσαεί
να ασκεί στιλπνή γοητεία σε απροκατάληπτα σκεπτόμενους ανθρώπους που πασχίζουν εναγωνίως
να βρουν πυξίδα στον ζοφερό και τοξικό πνευματικό ωκεανό. Αυτή η γοητεία είναι «ανησυχητική»
για τα δεξιά και αριστερά ανδρείκελα.
Ο
μασωνογενής διαφωτισμός
και ο άψυχος ορθολογισμός έχουν διανύσει την ιστορική πορεία
τους, που έκλεισε με τον μεταψυχροπόλεμο και την εξελισσόμενη παγκοσμιοποίηση. Ευρισκόμεθα
ήδη βυθισμένοι στον αναιμικό και δειλό «μεταμοντέρνο» σχετικισμό των προλεταριοποιημένων
ηλιθίων, το ηθικό και Πολιτικό έλλειμμα του οποίου θα εξαργυρώσουμε λίαν
προσεχώς.
Τα
ρωμαλέα υποδείγματα των«κολασμένων» και «παραστρατημένων»
της Ιστορίας μας παρέχουν το αναγκαίο ισχυρό έρμα για το δύσκολο ταξίδι που ευρίσκεται
εμπρός μας. Τι είναι αυτό το στοιχείο που έκανε το έργο του Καρλ Σμιτ ελκυστικό
σε αριστερούς διανοητές όπως οι Βάλτερ Μπένγιαμιν και Γκέοργκ Λούκατς, και μάλιστα
κατά την εποχή στην οποία ο αντισημίτης νομικός συνέπλεε, αλλά και σε ορισμένες
περιστάσεις εξεθείαζε εμπαθώς τον εθνικοσοσιαλισμό; Ήταν άραγε ο σφοδρός αντιφιλελεύθερος
λόγος του, η εμπνευσμένη ανάλυσή του περί της λαϊκής βουλήσεως ή η αχαλίνωτη και
ρωμαλέα ροπή του προς το εθνικό ισχυρό κράτος;
Η
απροκάλυπτη εχθρότης του προς τον Πολιτικό φιλελευθερισμό ασφαλώς τον κατέστησε
ελκυστικό μεταπολεμικώς και σε κάποιους αριστερούς διανοούμενους, εκείνος δε έσπευσε
«αντισταθμιστικώς» να επιδείξει προς τους νέους αντιεξουσιαστές Γερμανούς ένα πρόσωπο
γεμάτο κατανόηση, μεμφόμενος με σκληρότητα την αηδή ομοιογένεια που δημιουργεί στην
κοινωνία η δημοκρατία των μαζανθρώπων διότι έτσι εξοντώνεται η ετερογένεια.
Όπως
πολλοί σημαντικοί διανοητές του γερμανικού Μεσοπολέμου, ο Καρλ Σμιτ ανήκει σε μια
παράδοση που παραπέμπει αμέσως στον ρομαντικό εθνικισμό του 19ου αιώνος.
Ο μέγας Σίλερ επίστευε ότι το μεγαλείον των συμπατριωτών του αντλούσε δυνάμεις από
τις αναζητήσεις τους, όχι στα εγκόσμια, αλλά στον υπερβατικό κόσμο του πνεύματος.
Πράγματι, πολλοί από τους μεγάλους και σπουδαίους συγχρόνους του Σμιτ, συνεργασθέντες
(Χάϊντεγκερ) ή μη συνεργασθέντες (Σπένγκλερ) με το χιτλερικό καθεστώς, υπήρξαν «προϊόντα»
των γοητευτικών και εν μέρει μαγικοθρησκευτικών αναζητήσεων που επεσήμανε ο Σίλερ.
Ο
ίδιος ο Καρλ Σμιτ αποτελεί ιδιάζον παράδειγμα φιλοσοφικής αμφιθυμίας και «ενότητος
των παλαιουσών αντιθέσεων». Αν και συντηρητικός ερμηνευτής του Συνταγματικού Δικαίου,
διέθετε τεράστιο φάσμα ενδιαφερόντων, το οποίον ήρχετο συχνότατα σε ευθείαν αντίθεση
με τις πανεπιστημιακές του παραδόσεις. Ήταν λίαν ένθερμος υποστηρικτής του εθνικοσοσιαλισμού
αν και αμετακίνητος καθολικός, πιστός χριστιανός κοινωνός υπερκοσμίων πνευματικών
ενατενίσεων, αν και συνάμα συνεπής υπηρέτης της πλέον αδιστάκτου φυσιοκρατικής κοσμικής
αντιλήψεως.»
--Α.Κ.