Από
το συλλογικό βιβλίο «ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΕΙΣ», των εκδόσεων ΑΙΓΙΣ, Αθήνα
2017, όπου στο κεφάλαιο «ΡΩΣΙΚΗ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ», ο Γεώργιος Γερμενής γράφει :
“(...) Σε ότι αφορά στο Έθνος μας, ο διενεργούμενος διαρκής ασφυκτικός
έλεγχος της ορθόδοξης Ελλάδος από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και
ειδικότερα η επιβολή διαφόρων ξενοκίνητων λακέδων ως τάχα ταγών της δημοσίας
ζωής, η ραγδαία διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, η εκτεταμένη και πολύπλευρη πολιτική και πολιτιστική
υπονόμευση της Σερβίας και της Ουκρανίας, η αυξομειουμένη αλλά διαρκής
αναμόχλευση εθνικιστικών ανταγωνισμών στα Βαλκάνια, καθώς και η διευρυνόμενη
ριζοσπαστικοποίησητων Μουσουλμάνων του Κοσόβου χρηματοδοτημένη από χρυσοφόρους Ουαχαμπίτες
(καθώς μετά από την επελθούσα έξωθεν διάλυση της πρώηνΓιουγκοσλαβίας, το Κόσοβο
σαφέστατα λειτούργησε στρατιωτικά ως αμερικανικό προτεκτοράτο), αποτελούν
δραματικά γεγονότα στην ιστορία του «πολέμου των πολιτισμών».
Επειδή στον φερόμενο ως «εθνικιστικό χώρο» -με αφορμή κάθε ιδεολογικοπολιτική
παραγωγή ξεπηδάει αναφύεται συχνότατα μια κριτική περί δήθεν «ιδεολογικών ελλείψεων»,
«χαλαρότητας» και «αστικοποίησης», πρέπει να τονισθεί ότι, η γεωπολιτική όχι μόνον δεν αγνοεί, ούτε βεβαίως
«χαλαρότητας» και «αστικοποίησης», πρέπει να τονισθεί ότι, η γεωπολιτική όχι μόνον δεν αγνοεί, ούτε βεβαίως
αρνείται την ύπαρξη συνωμοσιών, αλλά θεωρεί την συνωμοσία ένα διαχρονικό
ιδεολογικό, πολιτικό και οικονομικό φαινόμενο της ιστορίας της ανθρωπότητος.
Όμως, αντίθετα προς τις αφηρημένες ιστορίες «παγκοσμίου συνωμοσίας», οι
οποίες είναι εκ φύσεως και δομής, σκοπίμως ασαφείς, ασκόπως άχρηστες, γενικόλογες,
παραπλανητικές και ενίοτε παραμυθολογικές, δηλαδή ουτοπικές (δίχως συγκεκριμένους χωροχρονικούς εντοπισμούς στο ιστορικό περιβάλλον),
η γεωπολιτική επιστήμη ερευνά και αποκαλύπτει συνωμοσίες συγκεκριμένες : Εντοπισμένες
(στον πλανήτη μας, στον μετρητό ιστορικό χωροχρόνο, ή και στην «σφαίρα των ιδεών». «Σπουδάζει», μάλιστα δε μετά ενδελεχούς
σπουδής, συγκρούσεις, ανταγωνισμούς, συνεργασίες, συμμαχίες και αντιπαλότητες και
υποδεικνύει τρόπους νοηματοδότησης της ζωής, αναφερομένη πάντοτε σε
συγκεκριμένους ιστορικούς δράστες (είτε συλλογικότητες είτε πρόσωπα).
Ο μετά-φιλελευθερισμός, που αποτελεί το ανώτατο στάδιο του
φιλελευθερισμού, οικοδομεί την «Ατλαντική Αυτοκρατορία» του με την απόλυτη εξατομίκευση
του φορέα της ελευθερίας, δηλαδή με το να αναγνωρίζει ως φορέα της ελευθερίας το
φυσικό άτομο, στοιχείο που οδηγεί μονοδρομημένα σε μιαν αφηρημένη και ανυπόστατη
έννοια της ελευθερίας, εφόσον αποσιωπάται το γεγονός ότι η ελευθερία, για να
έχει πρακτική σημασία, πρέπει να ενεργείται στο πλαίσιο κοινωνικών σχέσεων, δηλαδή
στο πλαίσιο μιας κοινότητας. Ο μετα-φιλελευθερισμός είναι η τοξική
πεμπτουσία της αμερικανικής «ήπιας δύναμης».
Επιπλέον παρατηρούμε ότι, η παρακμασμένη αμερικανόπληκτη «ευρώπη» θρεμμένη
με την πολύμορφη ψευδαίσθηση του υλικού σύμπαντος, δίχως καμιά αίσθηση
ταυτότητας, «γονάτισε» από την οικονομική επίθεση της διεθνούς πλουτοκρατίας
και «ξαναστήθηκε» από τους Επικυριάρχους σαν ανδρείκελό τους. Το βαλσαμωμένο αυτό
υλιστικό απόβλητο θα καταρρεύσει αργά ή γρήγορα, ενώ θα αποκαλύπτεται το κρυμμένο
νόημα της παγκοσμίου ιστορίας, γεννημένο από την «αιωνία επιστροφή» στην μέλλουσα
«επαναξίωση όλων των αξιών». (…) ”