"Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΑ... ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ"
«Τις
τελευταίες εβδομάδες είχαμε και άλλες σημαντικές ενδείξεις για την κατάρρευση
των φιλο-ΕΕ κομμάτων, δηλαδή των κομμάτων που είναι πλήρως ενσωματωμένα στην
ΝΔΤ (Νέα
Διεθνή Τάξη)
της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, είτε αποκαλούνται «δεξιά», «ακροδεξιά»
κ.λπ., είτε, αντίστοιχα, «αριστερά», «οικολογικά» κ.α. Όμως, στην σημερινή
εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι φανερό ότι οι παραδοσιακές ταμπέλες δεν έχουν
πια νόημα. Τα δίπολα «αριστερά-δεξιά» και «σοσιαλισμός / σοσιαλδημοκρατία- εθνικοσοσιαλισμός
/φασισμός» είχαν νόημα μόνο στην περίοδο του έθνους-κράτους, πριν την ανάδυση
της παγκοσμιοποίησης τα τελευταία 40 χρόνια. Όταν, δηλαδή, υπήρχαν ακόμη κράτη με στοιχειώδη
εθνική κυριαρχία να καθορίζουν την οικονομική πολιτική τους.
Τυπικά, βέβαια,
εξακολουθούν να υπάρχουν κράτη-έθνη, αλλά όσα από αυτά είναι πλήρως ενσωματωμένα στην ΝΔΤ και δεν
ανήκουν στον πυρήνα της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) -βασικά, στην «Ομάδα
των 7»- δεν έχουν καμιά δυνατότητα οικονομικής κυριαρχίας. Η οικονομική κυριαρχία
σήμερα ανήκει ουσιαστικά στην Υ /Ε
που διαχειρίζεται την ΝΔΤ, η οποία και επιβάλλει, μέσω των διεθνών οργανισμών
που ελέγχει (ΠΟΕ, ΕΕ κ.λπ.), το άνοιγμα και την απελευθέρωση όλων των αγορών
(κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας). Οι δε λαοί που αντιστέκονται
ακόμη στην πλήρη ενσωμάτωσή τους στη ΝΔΤ (από την Βενεζουέλα, την Κούβα και την
Βολιβία, μέχρι την Συρία το Ιράν και χώρες του τ. σοβιετικού μπλοκ με επί
κεφαλής την Ρωσία), βρίσκονται κάτω από την άμεση επίθεση της Υ/Ε. Όχι
βέβαια διότι έχουν ... ενδο-ιμπεριαλιστικές διαφορές με αυτήν, όπως
υποστηρίζουν παλαιολιθικοί «Μαρξιστές», αλλά διότι αποτελούν εμπόδια στην διαδικασία
ολοκλήρωσης της ΝΔΤ. Δηλαδή, την δημιουργία μιας παγκόσμιας «απελευθερωμένης»
αγοράς που θα διαχειρίζεται μια (επίσημη ή άτυπη) παγκόσμια διακυβέρνηση.
Έτσι,
«δεξιά» και «αριστερά» κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία, ενώ οι καταστροφικές
οικονομικές πολιτικές παραμένουν ίδιες, αφού καμιά κυβέρνηση χώρας πλήρως ενσωματωμένης στην
ΝΔΤ και την ΕΕ δεν μπορεί να εφαρμόσει σημαντικά διαφορετικές πολιτικές από
αυτές που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, δεδομένου ότι οι «αγορές»
θα την επαναφέρουν τάχιστα στην τάξη. Το ίδιο ισχύει ακόμη και για
χώρες της Υ /Ε, όπως η Γαλλία, όπου δυο φορές τα τελευταία 30 χρόνια εξελέγησαν
σοσιαλδημοκράτες πρόεδροι (Μιτεράν, Ολάντ) που μετά μερικούς μήνες αναγκάσθηκαν
να κάνουν στροφή 1800, ακόμη και στην εξωτερική πολιτική. Έτσι, ο «αριστερός»
Ολάντ αποδείχθηκε το ίδιο εγκληματίας πολέμου όπως ο προκάτοχος του Σαρκοζύ ...
Από
την άλλη μεριά, ένα «δεξιό» κόμμα, όπως το κυβερνών κόμμα Fidesz στην Ουγγαρία,
επανεξελέγη πανηγυρικά, ακριβώς διότι εφάρμοσε πολιτικές που διαφοροποιούνται
σημαντικά από τις πολιτικές της Υ/Ε και της ΕΕ, αφού πρώτα όμως άρχισε να
σπάζει τους δεσμούς με τη ΝΔΤ, διώχνοντας την τρόικα και αναπτύσσοντας
στενότερες σχέσεις με τη Ρωσία! Αυτό, βέβαια, προκάλεσε τη μήνιν της Υ /Ε αλλά
δεν είχαν άλλη επιλογή από την ανοχή, ώστε να μη χάσουν εντελώς τη χώρα από την
ΕΕ, πράγμα που πιθανότατα θα συνέβαινε αν εκλεγόταν αντ' αυτού το «ακροδεξιό»
κόμμα Jobbik, του οποίου τα εκλογικά ποσοστά δεκαπλασιάσθηκαν μέσα σε οκτώ»
Δώρος Μωραΐτης