"Υπάρχουν δύο κεφαλαιώδεις παρατηρήσεις τις οποίες πρέπει πάντοτε να λαμβάνουμε υπόψιν, όταν αναλύουμε τον Λιμπεραλισμό (ή φιλελευθερισμό).
Η πρώτη είναι η κοινή προέλευσή του, με τον σοσιαλμαρξισμό με βάση την αντίληψη του ανθρώπου ως ζώου - όντος οικονομικού ("homo economicus"), και η δεύτερη είναι ότι η λιμπεραλιστική θεωρία είναι ατομικιστική, ποσοτική, βίαια εξισωτική και ισοπεδωτική όπως έχουμε ήδη αναφέρει εξετάζοντας τις αρχές του Λιμπεραλισμού.
Η εμμονή του λιμπεραλισμού στην "ισότητα" όλων των ανθρώπων έχει περάσει στο υποσυνείδητο των οπαδών του. Η πεποίθηση της απόλυτης "ισότητας" είναι φυσικό να προαπαιτεί "ίσα" κοινωνικά δικαιώματα και "ίσο" βιοτικό επίπεδο και ανέσεις. Αυτό, κάθε άλλο παρά συμβαίνει στις λιμπεραλιστικές κοινωνίες.
Η σημερινή αβυσσαλέα ανισότητα στον κοινωνικό και στον οικονομικό τομέα μεταξύ της αστικής τάξης και των νεόπτωχων κοινωνικών στρωμάτων, αλλά
και ανάμεσα στους μεγαλοαστούς μεγιστάνες του πλούτου και την μεσαία αστική τάξη που βαθμιαία φτωχοποιείται, έχει δημιουργήσει ένα συλλογικό αίσθημα ενοχής των ιδεολόγων πλουσίων λιμπεραλιστών απέναντι στους κοινωνικά αδικημένους συμπολίτες τους.
... Όταν αυτή η ενοχή καθίσταται έμμονη κι ενοχλητική, οι λιμπεραλιστές δεν στρέφονται κατά του δόγμα τους που εκπροσωπούν ώστε να απελευθερωθούν. Αντίθετα εκδηλώνουν ακόμη και μίσος κατά του Δυτικού πολιτισμού και κατά της ίδιας της κοινωνίας και της χώρας τους.
Πλείστα παραδείγματα βιώνουμε καθημερινά από πολιτικούς και άλλους δήθεν "ειδικούς" που εμφανίζονται στα ΜΜΕ και αναλώνονται σε εύκολες και εύκολες και άχρηστες κριτικές και καταγγελίες. Αυτή η σχιζοειδής κατάσταση του πνεύματος είναι το αποτέλεσμα της φαυλότητας μιας ιδεολογίας με αρχές οι οποίες αντιτίθενται μετά μανίας στη φυσική τάξη"
--Θεοδ.Κουδούνας