Από το βιβλίο «ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΜΝΗΜΕΣ 1940-45» του πατριώτη ιστοριοδίφη, Δόκτορος Ιωάννη Κωνσταντίνου Μπουγά, λέκτορα Στατιστικής στο πανεπιστήμιο Concordia του Μόντρεαλ, (Εκδόσεις «ΠΕΛΑΣΓΟΣ», Α΄ Έκδοση, Αθήνα -2009)
«(…….) Αυτά πού έγιναν την περίοδο 1940-46 στη νοτιοδυτική Πελοπόννησο δεν διαφέρουν πολύ από όσα συνέβησαν στήν υπόλοιπη ελληνική ύπαιθρο. Φυσικά, το βιβλίο περιγράφει και γεγονότα που ευτυχώς είναι μοναδικά. Όπως οι μάχες στήν Καλαμάτα, στον Πύργο, στον Μελιγαλά, και στους Γαργαλιάνους τον Σεπτέμβριο του 1944, αμέσως μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς. Και τις ομαδικές εκτελέσεις πού ακολούθησαν την κατάληψη των πόλεων αυτών από τούς αντάρτες του ΕΛΑΣ.
Παρόμοια γεγονότα δεν συνέβησαν σε πολλές άλλες ελληνικές πόλεις. Ευτυχώς! Ευτυχώς, πού δεν ήταν πολλές οι ελληνικές πόλεις πού είχαν την ατυχία του Μελιγαλά και των Γαργαλιάνων. Την ατυχία του Μελιγαλά, όπου ο Θανάσης Κλάρας, όταν είδε στο Μπεζεστένι μεγάλο πλήθος από κρατούμενους ταγματασφαλίτες και αμάχους από την πόλη και τα γύρω χωριά, έγινε έξαλλος γιατί τόσον πολλοί ήταν ακόμη ζωντανοί!
Έτσι ακολούθησε το έγκλημα τής Πηγάδας, αιώνιο όνειδος!!
Για να δούμε πώς φθάσαμε στις τραγωδίες του Σεπτεμβρίου 1944.
Τότε, πού κάποιες μάνες, έτρεχαν και παρακαλούσαν να βρουν τα σφαγμένα παιδιά τους πριν από τα σκυλιά, τα κοράκια και τούς χοίρους (!) για να τα θάψουν. Την ίδια ώρα, άλλες έκαναν καμαρωτές παρέλαση στήν πλατεία, φορτωμένες σακιά με πλιάτσικο από τα σπίτια των συμπολιτών τους.
Τότε, πού κάποιες μάνες, έτρεχαν και παρακαλούσαν να βρουν τα σφαγμένα παιδιά τους πριν από τα σκυλιά, τα κοράκια και τούς χοίρους (!) για να τα θάψουν. Την ίδια ώρα, άλλες έκαναν καμαρωτές παρέλαση στήν πλατεία, φορτωμένες σακιά με πλιάτσικο από τα σπίτια των συμπολιτών τους.
Καλά τί τα θέλεις τώρα αυτά και μας τα θυμίζεις; Αυτά δεν ξαναγίνονται! Συμφωνώ και εγώ! Σίγουρα, δεν θά ξαναγίνουν τα ίδια, ούτε χρειάζεται να επαναληφθούν, για να μας βρει καινούργια καταστροφή και δυστυχία. Όμως, το αβυσσαλέο μίσος, η ομαδική υστερία, και η πειθήνια υπακοή σε ηγέτες υστερόβουλους και απάνθρωπους μπορούν πάλι να συμβούν.
Παρόμοιοι ηγέτες, με οδηγό μόνο τις προσωπικές τους επιδιώξεις της στιγμής, μπορούν να ξανάρθουν και να παρασύρουν αυτούς πού δεν γνωρίζουν την Ιστορία του τόπου τους.
Γιατί ή 'Ιστορία έχει παρελθόν, παρόν, και μέλλον, πού συνδέονται άρρηκτα.
Τελειώνοντας, πρέπει να αναφέρω κάτι πού μου έκανε τρομερή εντύπωση στη διάρκεια της Έρευνας γι’ αυτό το βιβλίο. 'Όταν έπαιρνα συνεντεύξεις στήν περιοχή του Μελιγαλά για τα γεγονότα μετά την εκεί μάχη, και την Πηγάδα, όλοι πλην ενός μου ζήτησαν να μη γράψω το όνομά τους. Να σημειώσω μόνον τα αρχικά τους η τίποτε σχετικό με την ταυτότητά τους. Αυτό όμως δεν ήταν το γεγονός πού με εντυπωσίασε, όσο ήταν ό λόγος πού πρόβαλλαν για το αίτημά τους.
- "'Εγώ είμαι γέροντας, σύντομα θά πεθάνω. Έχω όμως παιδιά και εγγόνια, και δεν θέλω να κάνουν κακό σ' αυτά"!
Λόγια σαν αυτά με εντυπωσίασαν, διότι τα άκουσα επανειλημμένα, με κάποια μικρή παραλλαγή, ειδικά από συγγενείς θυμάτων.
Που δείχνουν, ότι στους συγγενείς των θυμάτων, και τούς δημοκρατικούς πολίτες της περιοχής του Μελιγαλά, υπάρχει ακόμη ό φόβος της τότε αντίπαλης παράταξης. Φοβούνται δηλαδή, ότι κάποιοι μπορεί να τούς εκδικηθούν αν ομολογήσουν τις εμπειρίες τους από τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου 1944.
(ΑΣ ΣΚΕΦΘΟΥΜΕ ΕΔΩ ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΤΟΥ ΕΡΥΘΡΟΥ ΥΠΟΚΟΣΜΟΥ ΠΟΥ ΣΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ ΕΑΜ -ΕΛΛΑΣ - ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ)
Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ίχνος αμφιβολίας ότι: «Εάν ο ΕΛΑΣ δεν είχε διαλύσει την ΕΟΑ του Παναγιώτη Στούπα στη Μάλη η δεν είχε προσπαθήσει να τον δολοφονήσει στη Λεύκη (11/10/43), ό ίδιος και οι σύντροφοί του, και εκατοντάδες νέοι της Μεσσηνίας δεν θα είχαν ουδένα λόγο να καταταγούν στα Τάγματα Ασφαλείας Μελιγαλά και Γαργαλιάνων». Τα όποια βέβαια, σ' αυτή την περίπτωση είναι πολύ αμφίβολο αν θά είχαν ποτέ δημιουργηθεί. Το ίδιο ισχύει και για τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών πού κατατάγηκαν σε όλα τα Τάγματα Ασφαλείας Πελοποννήσου.
Η δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας, όπως έγινε και για τούς λόγους πού έγινε, υπεράνω όλων ωφέλησε τούς κατακτητές Γερμανούς. Το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ, παραμέρισε κάθε άλλον στόχο εμπρός σ' εκείνον της σύγκρουσης και της εξαφάνισης των ΤΑ. Για να το επιτύχει, έχυσε ποταμούς Ελληνικού αίματος, δημιούργησε χιλιάδες θύματα, και άνοιξε βαθιές χαράδρες μίσους. Τα ΤΑ συνεργάσθηκαν με τούς Γερμανούς για την αντίσταση στην επικράτηση των κομμουνιστών μέσω ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, και για την προστασία τού απλού λαού στήν κατεχόμενη Ελλάδα. (...)»