Τους κλασικούς φιλόσοφους η
Αισθητική δηλαδή ο κλάδος της φιλοσοφίας που ασχολείται με τον ορισμό του
ωραίου (για το αν μπορεί να υπάρξει ουσιώδης ορισμός για το ωραίο, αλλά και σε
τι χρησιμεύει ένας τέτοιος ορισμός) δεν τους απασχολεί παρά μόνον υπό μορφήν
παραρτήματος των άλλων τριών τμημάτων της Φιλοσοφίας (την Ηθική, τη Γνωσιολογία
και τη Μεταφυσική).
Ο μέγας Σωκράτης πίστευε ότι το «καλόν»
συμπίπτει με το «αγαθόν», ενώ
αμφότερα συμπίπτουν με το «ωφέλιμον».
Δηλαδή για τον Σωκράτη, η Αισθητική (το «καλόν», το κάλλος) και η Ηθική (το
«αγαθόν») δεν είναι παρά δυο όψεις του ίδιου νομίσματος : της ωφελιμότητας,
όπου «ωφέλεια» είναι ετυμολογικά η προστασία, η υποστήριξη και το κέρδος που
αρχικά σχετίζονται με τον Πόλεμο.
Η άποψη του Σωκράτη, προφανώς
έχει τεράστιο ενδιαφέρον ιδίως ως προς την σύμπτωση του αγαθού και του καλού,
ήτοι της αισθητικής και της ηθικής, σύμπτωση η οποία στηρίζεται από και
στηρίζει την ωφελιμότητα. Αυτή η σύμπτωση βρίσκεται στα θεμέλια της
Εθνικιστικής κοσμοθεωρίας. Μάλιστα, χιλιάδες χρόνια μετά τον Σωκράτη, ο μεγάλος
Γερμανός φιλόσοφος Φρήντριχ Νίτσε, διακηρύττει
διαπρύσια την Αισθητική ως την μόνη «Ηθική του μέλλοντος», αποτελώντας έτσι
με τον ρηξικέλευθο λόγο του την πλέον δραστική
προέκταση της σωκρατικής σκέψης.
Πέρα από την δόλια
καλλιεργημένη και συνεχώς προωθούμενη πολιτιστική υποδούλωση των μαζών στα πλουτοκρατικά
μονοπώλια διαμέσου αυτής της μεθοδευμένης αποβλάκωσης, πού επιδιώκουν και
προωθούν οι καθεστωτικοί εξουσιαστές, οι
διεθνείς Επικυρίαρχοι και οι κατά τόπους εκπρόσωποί τους οδήγησαν στην μαζοποίηση
και ψευτο-εκλαΐκευση της τέχνης με τα ΜΜΕ και τις νέες μεθόδους παραγωγής καλλιτεχνημάτων – απορριμμάτων.
Έχουμε λοιπόν καθήκον να
μελετάμε με ενάργεια το καλλιτεχνικό
δρώμενο και παράλληλα, πρέπει να διεξάγουμε μιαν αδιάκοπη, ολοκληρωμένη εκστρατεία
που θα αποκαλύπτει και θα παρουσιάζει την μοντέρνα ψευτο-τέχνη στα μάτια των λαϊκών
μαζών.
Το Καθεστώς, οι κοινωνοί,
οι συνένοχοι και οι υπηρέτες του, με
συνεχή ποικιλότροπη διαφήμιση προωθούν τις
«καλλιτεχνικές φόρμες» πού τους συμφέρει και ανακυκλώνοντας ομοιοστατικά,
ατέρμονες φαύλους κύκλους (δημιουργών που γίνονται διάσημοι – κοινού που
χειροκροτεί και θαυμάζει αποχαυνωμένο – εμπόρων που «κονομάνε») τις επικυρώνουν
με την διαρκή χρήση, ώστε το κοινό προσλαμβάνει
για πρότυπο όλα αυτά τα αποβλήματα με τα οποία έχει εξοικειωθεί και πού του είναι
άμεσα αντιληπτά : ζωγραφική των γκράφιτι,
λαϊκά «σκυλάδικα» και παραλυτικά «έντεχνα» τραγούδια και λογοτεχνία των
πορνορομάντζων και του καζαμία.
Για εμάς τους Εθνικιστές η μόνη τέχνη πού είναι άξια για αναγνώριση είναι
εκείνη η τέχνη της οποίας η έμπνευση πηγάζει από το Γένος και συνεπώς γίνεται κατανοητή
από τον Λαό, στο Νου και στην Καρδιά του.
{συνεχίζεται}
-------- Λεωνίδας Ηλιόπουλος –