Ένα κείμενο παλαιότερο, την εποχή της καταδίκης του κτήνους, που όμως γίνεται επίκαιρο με την απονομή της Ελληνικής Σημαίας στον μικρό Αφγανό Αμίρ.
Μια απονομή που δικαιώνει τον τίτλο του άρθρου: ΝΑΙ, ΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΚΟΚΚΙΝΑ.
Αφιερωμένο σε αριστερούς και Αμίρηδες...
Χθες, η δικαιοσύνη καταδίκασε τον Πακιστανό Άχμετ Βάκας, για την επίθεση στη Μυρτώ. Μια επίθεση σε ένα μικρό κορίτσι, με αγγελική κι αθώα ομορφιά, όποιος είδε τις φωτογραφίες του, καταλαβαίνει.
Με την επίθεση αυτή, το κορίτσι μεταμορφώθηκε σε ένα βιασμένο, εξευτελισμένο και κακοποιημένο άνθρωπο πολύ χαμηλότερης νοημοσύνης από εκείνη του κοριτσιού, που όπως λέει η μητέρα του : «με κοιτάει με απορία, χωρίς να καταλαβαίνει τι της έχει συμβεί».
Δεν με ενδιαφέρει, τι ακριβώς λέει η απόφαση του δικαστηρίου. Δεν με αφορά αν του έριξε 25+1 ή 2 ή 3 φορές ισόβια ή οτιδήποτε.
Ένα τέτοιο έγκλημα είναι έξω από την οπτική της ανθρώπινης δικαιοσύνης, ακριβώς λόγω του εξαιρετικά απάνθρωπου χαρακτήρα του. Ότι κι αν αποφάσισε η δικαιοσύνη και λίγο είναι κι άστοχο είναι.
Αυτό όμως που με ενδιαφέρει, είναι η σήψη κι η υποκρισία της κοινωνίας μας. Μια σήψη που κρύβεται επιμελώς, πίσω από «λαμπερά» πρόσωπα και παχιά λόγια, μεγαλόσχημων της καθημερινότητας, είτε αυτοί είναι πολιτικοί, είτε δημοσιογράφοι, είτε κόσμος της τέχνης και της διανόησης.
Τέτοια απάνθρωπα γεγονότα όμως, ταράζουν τα στάσιμα νερά της λίμνης του καθωσπρεπισμού μας κι από την ανατάραξη βγαίνουν στην ατμόσφαιρα βρωμερές μυρωδιές.
Τόσο καιρό, παρακολουθούμε μια τραγική εικόνα. Κανείς από τους παραπάνω δεν ευαισθητοποιήθηκε για το μικρό κορίτσι. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεξιώνεται λαθρομετανάστες, ο Πρωθυπουργός αγκαλιάζει μαύρα κοριτσάκια, οι δημοσιογράφοι σκίζουν τα ιμάτιά τους υπέρ κάθε ανθελληνικού σχεδίου και ολόκληρο το «συνταγματικό τόξο» αρνείται να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με «ναζί» ΧΑυγίτες, αλλά δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι με το ΣΎΡΙΖΑ, που καλεί τους Έλληνες σε συμπαράσταση του «πρόσφυγα» Πακιστανού και λέει όχι σε διώξεις μεταναστών.
Καλά διαβάσατε. Λες κι ο Πακιστανός είναι μετανάστης ή πρόσφυγας κι όχι παράνομος έποικος. Λες και διώκεται για το status της κατάστασής του κι όχι για το έγκλημα. Ένας έποικος που παρ όλη τη παρανομία του, η χώρα τον δέχτηκε, κι εκείνος έδειξε την ευγνωμοσύνη του κάνοντας ένα από τα στυγερότερα εγκλήματα όλων των εποχών στην Ελλάδα. Ένα έγκλημα με κακία και διαστροφή. Και μάλιστα, απρόκλητα. Χωρίς λόγο. Έτσι ήθελε, έτσι του ήρθε.
Για όσους προτίμησαν να μην μάθουν λεπτομέρειες για το έγκλημα, με θυμό και πόνο πρέπει να υπογραμμίσουμε κάποια σημεία.
Ο Πακιστανός βρήκε μόνη τη μικρή Μυρτώ. Προσπάθησε να της κλέψει το κινητό. Εκείνη αντιστάθηκε. Την βίασε και την σάπισε στο ξύλο. Για να μην τον καταγγείλει προσπάθησε να τη σκοτώσει, χτυπώντας την στα βράχια. Αυνανίστηκε και εκσπερμάτισε στο αιμόφυρτο σπασμένο κρανίο της. Τέλος σήκωσε μια μεγάλη πέτρα και της έδωσε ένα ακόμα μεγάλο χτύπημα. Κι όλα αυτά απρόκλητα.
Επειδή έτσι ήθελε.
Κι όμως κανείς από τους ευαίσθητους δημοκράτες δεν έκανε μια εκπομπή στη τηλεόραση, δεν έκανε δηλώσεις ή δεν δεξιώθηκε τους γονείς και δεν πρόσφερε βοήθεια στα ιατρικά έξοδα. Για την Ελληνική πολιτεία το έγκλημα θα μπορούσε να έχει γίνει σε άλλη χώρα.
Με εξαίρεση το ΣΥΡΙΖΑ και την Χρυσή Αυγή. Οι μεν σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ οργάνωσαν συγκεντρώσεις υποστήριξης για τον Πακιστανό έξω από δικαστήρια, κάπου άκουσα ότι έκαναν κι έρανο γι αυτόν !
Η Χρυσή Αυγή στον αντίποδα, υποστηρίζει ανοικτά από την πρώτη στιγμή το θύμα και μάλιστα κατηγορήθηκαν ΧΑυγίτες διότι στον Πειραιά, υποδέχθηκαν με ύβρεις και πέτρες τον Πακιστανό κατά τη μεταγωγή του από την Πάρο.
Οι Έλληνες Εθνικιστές, δεν ξέχασαν ούτε στιγμή το Ελληνόπουλο. Γιατί αυτός ακριβώς είναι ο λόγος ύπαρξής μας. Η επιβίωση κάθε Έλληνα ξεχωριστά κι εν τέλη η επιβίωση του Έθνους. Η ζωή των Ελλήνων με αξιοπρέπεια και Τιμή.
Κάτι που οι υπόλοιποι φαίνονται να αρνούνται και προωθούν στη θέση του, την επιβίωση κάθε ξένου στοιχείου, το οποίο βρίσκεται παράνομα στη χώρα, απλά επειδή έτσι θέλει !
Η λέξη: «απορία», για τις πράξεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ μικρή λέξη. Ζητάνε συμπαράσταση για το τέρας του Πακιστάν. Δεν έχουν οικογένειες; Δεν έχουν κόρες και παιδιά; Δεν έχουν συνείδηση; Δεν πιστεύουν σε τίποτε εντάξει, αλλά δεν έχουν ούτε οίκτο για ένα αθώο 16χρονο κορίτσι;
Με τις πράξεις του τέρατος, κάπου εδώ τελειώνει η φυσιολογική ζωή της Μυρτούς. Η σεξουαλική της ζωή, περιορίστηκε για πάντα σε ένα βιασμό και μια κακοποίηση. Η κοινωνική της ζωή, κομματιάστηκε πάνω στα βράχια της Πάρου. Το κορίτσι αυτό δεν θα νοιώσει ποτέ τον έρωτα.Ποτέ τη χαρά της μητρότητας.Ποτέ την ευτυχία της μόρφωσης.Θα ζει για πάντα με πόνους, φοβισμένη, πνιγμένη σε μια αναπάντητη απορία: Γιατί.
Με τις πράξεις του ΣΥΡΙΖΑ όμως, κινδυνεύουμε όλοι. Η πέτρα που σηκώνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας κυνικά, συμπαράσταση στον βεβηλωτή της νιότης, της αθωότητας και της ομορφιάς, δεν θα σπάσει ένα κεφάλι. Στοχεύει στη ψυχή μας. Είναι μια χοντροειδής –ευτυχώς- προσπάθεια αποσύνθεσης της δικαιοσύνης, της αθωότητας και του αισθήματος δικαίου.
Προσπαθούν, υποβαθμίζοντας τέτοιες καταστάσεις, να μας τις κάνουν εύπεπτες.Οικείες. Να τις συνηθίζουμε σιγά-σιγά, γιατί σκοπεύουν να μας σερβίρουν κι άλλες.
Να καμφθούν οι αντιστάσεις της κοινωνίας μας. Να γίνουμε χοντρόπετσοι και να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με ελαφρότητα.
Θα τα καταφέρουν άραγε; Στο χέρι όλων μας είναι, να μην τους αφήσουμε.
Να προστατεύσουμε το δικαίωμα των Ελλήνων να ζήσουμε ελεύθερα κι άφοβα.
Να ξυπνήσουμε από το κώμα της πλύσης εγκεφάλου και να αγκαλιάσουμε τους Έλληνες Εθνικιστές.
Να καταλάβουμε επιτέλους ότι δεν είναι έγκλημα να προστατεύουμε την Οικογένειά μας, τη Φυλή μας και την Πατρίδα μας. Έγκλημα είναι να τα προδίδουμε.
Και αν μας διδάσκει κάτι, το έγκλημα του τέρατος του Πακιστάν, είναι ότι δεν υπάρχει πλέον άλλος χρόνος. Πρέπει να δράσουμε τώρα.
Χρησιμοποιώντας τα λόγια της μητέρας της Μυρτούς: τα σημάδια από τα χτυπήματα είναι ακόμη στα βράχια.
Τα βράχια είναι ακόμη κόκκινα
--Μυρμηδόνας
--Μυρμηδόνας