ΑΙΩΝΙΑ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ
ΣΤΟΥΣ ΗΜΙΘΕΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ ΤΟΥ 1940 !
Των προγόνων βλαστοί, μ’ ατσαλένια κορμιά του πολέμου περνώντας τη φρίκη,
της καρδιάς μας τη φλόγα τη φέραμε μια ως εκεί που μας πρόσμενε η Νίκη.
Με τη λόγχη χαράξαμε αδρό στα βουνά τ᾿ όνομά μας - γαλάζιο λουλούδι -
να το πάρει ως τα πέρατα ο θρύλος ξανά, στους λαούς να το κάνει τραγούδι.
Προσταγή στη φυλή μας, σα νόμος βαριά, το παλιό ν’ αναστήσουμε θάμα.
Νάναι αιώνια σε τούτη τη γη η Λευτεριά, κάποιας μοίρας ορίζει το τάμα.
Μάννα Ελλάδα, δική σου μια σάλπιγγα ηχεί, λες ακόμα, στης Πίνδου μια κόχη,
στους λαούς να θυμίζει, γεμάτο ψυχή, το τρανό που ξεστόμισες «Όχι».
«Πίνδος» - Στέλιος Σπεράντσας