Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ «ΑΛΛΗΣ» ΕΥΡΩΠΗΣ
Χθες και σήμερα η ιδέα της «υπέρβασης του μηδενισμού» κυριαρχεί στην
σκέψη των στρατευμένων επαναστατών Εθνικιστών.
Τίποτε που απαρτίζει τον
σύγχρονο κόσμο δεν αξίζει να διασωθεί.
Ο Ντρυ Λα Ροσέλ γράφει στον «Νέο
Ευρωπαίο» : «…Όλες οι αξίες με τις οποίες ζήσαμε εξαφανίζονται…» και συνεχίζει
προχωρώντας πιο επιθετικά :
«….Καταβάλλω
προσπάθεια να τις προσεγγίσω, αγγίζοντάς τες με το δάκτυλο των τόσο φρικτών και τόσο κυριαρχικών χαρακτήρων της εποχής μου, ως ήδη
εξουθενωμένος άνθρωπος, αδύναμος να ξεφύγει από την μοιρολατρία που αυτοί
διατυπώνουν».
Αυτή η δήλωση του Γάλλου στοχαστή αποδίδει
την μύχια ψυχική ενέργεια του φασισμού, απηχεί την ακριβή κατεύθυνση της εθνικιστικής σκέψης για μιαν «Εξέγερση Ενάντια στον Σύγχρονο Κόσμο» (όπως ακριβώς συντάχθηκε ο τίτλος του σπουδαίου ομώνυμου έργου του Έβολα), που απηχεί την απόφαση καθολικής ανατροπής αυτού του κόσμου και την καταστροφή του.
την μύχια ψυχική ενέργεια του φασισμού, απηχεί την ακριβή κατεύθυνση της εθνικιστικής σκέψης για μιαν «Εξέγερση Ενάντια στον Σύγχρονο Κόσμο» (όπως ακριβώς συντάχθηκε ο τίτλος του σπουδαίου ομώνυμου έργου του Έβολα), που απηχεί την απόφαση καθολικής ανατροπής αυτού του κόσμου και την καταστροφή του.
Δίχως να ξεπέσουμε στον ευτελή και ζωώδη μηδενισμό των «αγανακτισμένων»
αναρχικών. Η απαισιόδοξη και συνάμα ανυποχώρητη κριτική μας πρέπει να
συνδυαστεί μ’ έναν παθιασμένο εθελοντικό ακτιβισμό, που μπορεί να μετατρέψει
τον απογοητευμένο περιθωριακό σε ηρωικό στρατιώτη.
Ακριβώς όπως υπέδειξε αυτή η αξιολάτρευτη γενιά των μεταπολεμικά
καταραμένων στοχαστών. Όπως εκείνη την μαγική στιγμή, όταν η πρώτη μεσοπολεμική
γενιά έστρεψε τα μάτια της στην χιλιόχρονη εθνική παράδοση, στις αρχέγονες
φυλετικές ρίζες κι ανακάλυψε κάποιες αμετάβλητες αιώνιες αξίες, αποφασίζοντας
να τις συνταιριάξει με τα επιτεύγματα του 20ου αιώνα σε πρωτόγνωρη
τολμηρή δράση. Αυτή ήταν η γενιά που ξεπέρασε τον μηδενισμό και έφθασε στον
φασισμό.
Αν υπάρχει κάτι στο συνολικό ιστορικό πολιτικό φάσμα, ολότελα
απομακρυσμένο και αποξενωμένο από το αστικό και συντηρητικό πνεύμα (αυτό που
διαποτίζει αρνητικά και απαξιωτικά τις αστικές «δεξιές»), αυτό το κάτι είναι ο
φασισμός και η θέλησή του για πλανητική αλλαγή. Μάλιστα ορισμένοι στοχαστές αποδίδουν
εν μέρει την αποτυχία του φασισμού στο
γεγονός ότι κάποιες τάσεις του υπερεκτίμησαν τα συντεχνιακά πολιτιστικά του
χαρακτηριστικά σε σχέση με τα ηθικά ανάλογα χαρακτηριστικά του, εκτονώνοντας
έτσι την διαπρύσια ιδεολογική του ορμή σε ηπιότερες μεριστικές αναζητήσεις.
Έτσι προέκυψε και η οψιμότερη σοσιαλιστική τάση του, εκείνη της φασιστικής «κοινωνικής δημοκρατία»ς, η οποία σε συγκεκριμένες πολιτικές πτυχές της
και κρίσιμες ιστορικές στιγμές δεν
αξίωσε επαρκώς την υπεροχή της πολιτιστικής ή ηθικής πρωτοκαθεδρίας στο
φασιστικό εποικοδόμημα, αλλά εγκολπώθηκε τις προτεραιότητες εξισωτικού
χαρακτήρα των συστατικών πολιτειακών παραμέτρων.
---συνεχίζεται---