Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ «ΑΛΛΗΣ» ΕΥΡΩΠΗΣ
Ο Διδάσκαλος Έβολα σχολιάζοντας από την φασιστική
οπτική την ψυχανάλυση, την ορίζει ως ένα ρεύμα νέο – πνευματισμού που αντανακλά
τα κατώτερα ένστικτα του σύγχρονου ανθρώπου και κατατρίβεται μ’ αυτά, σε
αντίθεση με τον φασισμό ο οποίος είναι
«η επικύρωση της διπλής φύσης του προσώπου : ανθρώπινης και πνευματικής».
Η έννοια του « Μύθου» βρίσκει το πληρέστερο νόημά
της στην κορύφωση της μάχης ενάντια στον ψυχρό και αφαιρετικό ορθολογισμό.
Σύμφωνα με τον θεωρητικό του επαναστατικού συνδικαλισμού Ζωρζ Σορέλ ο Μύθος
διαθέτει μια σπουδαία ιδιαιτερότητα : «είναι μια άλογη πίστη η οποία προξενεί
ενθουσιασμό και είναι αναμφισβήτητη». Ακριβώς αυτό το υπερλογικό, εξωλογικό,
όσο κι ενθουσιώδες δομικό στοιχείο του Μύθου, διαποτίζει όλη την φασιστική λογοτεχνία, όπως
και την πολιτική τροχιά όλων των εθνικιστικών επαναστατικών κινημάτων : Ο
ιταλικός φασισμός αναβίβασε στην κατηγορία του Μύθου το μυστικό περιεχόμενο της
ρωμαϊκότητας. Ο γαλλικός φασισμός μετέπλασε τα τραγικά συμβάντα της μεγάλης
αιματηρής σύγκρουσης των μαχητών του ενάντια στις γιγάντιες δυνάμεις καταστολής
στις 14 Φεβρουαρίου 1934 και τους
δολοφονημένους εθνικιστές, ορθώνοντας ως σύμβολο υπεριστορικής και μυθικής
διάστασης την αυτοθυσία του αίματος των πιστών.
Οι Μύθοι του Αίματος, της Πατρίδας και της Εθνικής Ενότητας έγιναν οι
ιδεολογικοί πυλώνες της «Νέας Ευρώπης» του Μεσοπολέμου.
Η κρίσιμη διαφορά μεταξύ του Μύθου και της ουτοπίας
έγκειται στην δυνατότητα πραγματοποίησης κι εκπλήρωσης του πρώτου. Είναι δε
ιδιαίτερα αξιοπερίεργο το γεγονός ότι, οι ριζωμένες στον ορθολογισμό ιδεολογίες
αποδείχθηκαν ανεφάρμοστες ουτοπίες. Έτσι, για παράδειγμα ο μαρξισμός δεν είναι
τίποτε άλλο παρά ένας ακραίος ορθολογισμός, ο οποίος μέσα στην αιτιοκρατική λογική του προβάλλει την ουτοπία μιας
αταξικής κοινωνίας, ενός επίγειου προλεταριακού παραδείσου ανυπόστατης κι
εξαναγκαστικής ισότητας.
Η ανεπάρκεια του στείρου ορθολογισμού προβλήθηκε
ολοφάνερα στις θέσεις των Εθνικιστικών
επαναστατικών ιδεολογιών, οι οποίες απέδειξαν ότι μπορούν να οικοδομούνται πραγματικότητες στηριγμένες στα
βαθιά θεμέλια των Μύθων. Ο Μύθος παράγοντας ανυπέρβλητους ενθουσιασμούς κι
ενθουσιώδεις αγωνιστές γεννά πολιτικές πραγματικότητες. Αντίθετα ο καρτεσιανός,
ο θετικιστικός και ο διαλεκτικός ορθολογισμός καταλήγουν σε ουτοπίες, καθώς
αγνοούν ή υποτιμούν τις δυνάμεις του ενστίκτου και του πνεύματος.
...συνεχίζεται...