Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ «ΑΛΛΗΣ» ΕΥΡΩΠΗΣ
Παραμένει ολοφάνερο και αυτονόητο ότι όταν ένας φασίστας τοποθετείται μιλώντας
σ’ έναν αστό με την «παραδοχή» : «εμείς περιφρονούμε, σιχαινόμαστε και μισούμε
την άνετη ζωή», είναι πιθανότατο πως ο αστός θα τον κοιτάξει με πηγαία κι
ανυπόκριτη έκπληξη, εμβρόντητος !
Είναι ακριβώς η ίδια αντίδραση όπως εκείνη
που επέδειξαν οι διανοούμενοι του Μπούργκος, καθώς δεν μπορούσαν ν’ αντιληφθούν
και να κατανοήσουν την θρυλική φράση του Μιλάν Αστράϋ «Ζήτω ο θάνατος!». Αυτή η
κραυγή απέχει πολύ από την ανόητη και ρηχή ερμηνευτική συνεκδοχή των αστών και
των μαρξιστών που προσπάθησαν να την αποκωδικοποιήσουν.
Δεν είναι καθόλου νοσηρή ή ασυνείδητη, και λέχθηκε απολύτως συνειδητά
από τον Εθνικιστή Ισπανό πολεμιστή, έμφορτη με το μεγαλειώδες ηθικό νόημά της :
«Ζήτω ο θάνατος», αντίθετα σ’ εκείνους που λένε «ζήτω η άνεση κι η πολυτέλεια».
«Ζήτω ο θάνατος», γιατί τελικά η ζωή του ανθρώπου είναι μια πρόκληση, μια
συνεχής μάχη με τον θάνατο. «Ζήτω ο θάνατος», γιατί ο φασισμός εμπνευσμένος από την
αξέχαστη ευρωπαϊκή παράδοση, δεν λησμόνησε ποτέ τον ηθικό πυρήνα που καθόρισε
την ιστορική παρουσία της Σπάρτης, ως
κατ’ εξοχήν Πολιτείας του Λευκού Ανθρώπου :
Μόνον η περιφρόνηση του θανάτου
χαρίζει Ελευθερία ! Είναι αυτή η ίδια διαχρονική επιταγή που σφράγισε στην
νεότερη ιστορία την ελληνική Εθνεγερσία με το επαναστατικό σύνθημα «Ελευθερία ή
Θάνατος» το οποίο συνήγειρε τον Λαό μας.
Είναι πρόδηλα λογικό ότι απέναντι σε τέτοιες
αριστοκρατικές και παράλογες θεωρήσεις, ένας εκπρόσωπος της «Τρίτης Τάξης»
(αστοί) ή της «Τέταρτης Τάξης» («προλετάριοι») σκέπτεται άμεσα ότι αποτελούν
φιλοπαίγμονα παραληρήματα ή υφολογικές επιδείξεις. Ο Γιουκίο Μισίμα και ο Ντρυ
Λα Ροσέλ σκέφθηκαν αντίθετα και το
έγραψαν με το αίμα τους….
