Συνεργασία ή κοροϊδία;
Για πολλοστή φορά γινόμαστε μάρτυρες της πιό αισχρής
κοροϊδίας με τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Δήθεν διαφωνίες στα κανάλια αλλά στην
πράξη “πορεία μέχρι το τέλος”.
Και το θέμα είναι ποιός δουλεύει ποιόν.
Ο λαός αφού έφαγε το παραμυθάκι “να σώσουμε την χώρα”
απο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ, δέχθηκε με την ίδια ευκολία την ανίερη συμμαχία που ζούμε
σήμερα.
Και η οποία πλασαρίστηκε από τον Απρίλιο του 2012. Ας
θυμηθούμε:
Π. Καμμένος 2 Απριλ. 2012:
«Σκοπός μας είναι να κυβερνήσουμε χωρίς
τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑ.Ο.Σ», ενώ για την Αριστερά είπε ότι μπορεί να υπάρξει
σύγκληση με τον ΣΥΡΙΖΑ σε ορισμένα θέματα.
Α. Τσίπρας 26 Απριλ. 2012 σε συνέντευξη στο tvxs.gr:
«Εάν, όμως, παρόλα αυτά, εμείς, ως Αριστερά,
καταθέσουμε την πρότασή μας και χρειαζόμαστε πέντε ψήφους του Καμμένου και
έρθει να μας τις δώσει ως ανοχή ή ως στήριξη δε θα τον πετάξουμε, δε θα του
πούμε δεν τις θέλουμε, συνεχίστε με το Μνημόνιο όλοι οι υπόλοιποι. Κοιτάξτε,
είναι ιστορικές οι στιγμές που ζούμε. Και δεν μπορούμε να λέμε στον ελληνικό
λαό ότι το κρίσιμο αυτή την ώρα είναι να επιβεβαιωθεί η δική μας άποψη."
Και σε αντίστοιχη συνέντευξη στο enikos.gr:
"Διαπίστωσα ότι οι θέσεις μας έχουν τόσο
μεγάλη απήχηση στην κοινωνία, που αποκτούν ηγεμονία και στο χώρο της δεξιάς"
Ο Ελληνικός λαός δυστυχώς διαθέτει πολύ κοντή μνήμη.
Και ξεχνά ακόμα και τα πιό πρόσφατα που τον ενδιαφέρουν.
Αν όμως πηγαίναμε σχεδόν 90 χρόνια πίσω; Τι θα
μπορούσαμε να βρούμε; Μα φυσικά κάτι ονόματα όπως Λένιν, Τρότσκυ πεταμένα
σήμερα στο καλάθι των αχρήστων της παγκόσμιας ιστορίας.
Ένα μικρό δείγμα του τι έλεγαν τότε:
Από το βιβλίο του Λένιν
"Αριστερισμός, παιδική ασθένεια του Κομμουνισμού” σελ. 97 εκδόσεις Θεμέλιο:
“Ο καπιταλισμός δεν θα ήταν καπιταλισμός, αν το
«καθαρό» προλεταριάτο δεν ήταν περιτριγυρισμένο από ένα σωρό εξαιρετικά
πολύμορφους μεταβατικούς τύπους από τον προλετάριο ως τον μισοπρολετάριο
(εκείνον που κατά το μισό βγάζει το ψωμί του, πουλώντας την εργατική του
δύναμη), από τον μισοπρολετάριο ως τον μικροαγρότη (και τον μικροβιοτέχνη, τον
χειροτέχνη, τον μικρονοικοκύρη γενικά), από τον μικρό ως τον μεσαίο αγρότη
κτλ.• αν μέσα στο ίδιο το προλεταριάτο δεν υπήρχαν διαιρέσεις σε περισσότερο
και λιγότερο αναπτυγμένα στρώματα, διαιρέσεις τοπικές, επαγγελματικές, κάποτε
θρησκευτικές κτλ. Και από όλα αυτά απορρέει εντελώς νομοτελειακά η ανάγκη, η
απόλυτη ανάγκη για την πρωτοπορία του προλεταριάτου, για το συνειδητό του
κομμάτι, για το κομμουνιστικό του κόμμα, να καταφεύγει σε ελιγμούς, σε
συμφωνίες, σε συμβιβασμούς με τις διάφορες ομάδες των προλετάριων, με τα
διάφορα κόμματα των εργατών και των μικρονοικοκυρέων. Όλο το πρόβλημα είναι να
ξέρεις να εφαρμόζεις αυτή την τακτική έτσι που να ανεβάζεις και όχι να χαμηλώνεις
το γενικό επίπεδο της προλεταριακής συνειδητότητας, της επαναστατικότητας και
της ικανότητας για τον αγώνα και τη νίκη.”
Και από το αντίστοιχο του
Λ. Τρότσκι: “Η Τρίτη Διεθνής μετά τον Λένιν” εκδόσεις Αλλαγή, που το έγραψε
στην Κωνσταντινούπολη το 1929:
"Ο μοναδικός “όρος” κάθε συμφωνίας με την
μπουρζουαζία, συμφωνία μεμονωμένη, πρακτική, περιορισμένη σε μέτρα που πρέπει
να παρθούν, προσαρμοσμένη σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση, συνίσταται στο να μην
ανακατεύεις τις οργανώσεις και τις σημαίες, ούτε άμεσα ούτε έμμεσα, ούτε για
μια μέρα ούτε για μια ώρα, στο να διακρίνεις το κόκκινο από το μπλε, στο να μην
πιστεύεις με κανέναν τρόπο ότι η μπουρζουαζία είναι ικανή ή διατεθειμένη να
διεξάγει μια πραγματική πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό κι ότι δεν θα μπει
εμπόδιο στους εργάτες και τους αγρότες...
Από πολλά χρόνια έχει ειπωθεί ότι συμφωνίες αυστηρά πρακτικές, που δεν μας δένουν με κανένα τρόπο, που δεν μας υποχρεώνουν σε τίποτε από πολιτική άποψη, μπορούν, αν αυτές μας συμφέρουν τη συγκεκριμένη στιγμή, να κλειστούν και με τον ίδιο το διάβολο..."
Από πολλά χρόνια έχει ειπωθεί ότι συμφωνίες αυστηρά πρακτικές, που δεν μας δένουν με κανένα τρόπο, που δεν μας υποχρεώνουν σε τίποτε από πολιτική άποψη, μπορούν, αν αυτές μας συμφέρουν τη συγκεκριμένη στιγμή, να κλειστούν και με τον ίδιο το διάβολο..."
Ποιά διαφορά μπορεί να βρει κανείς του τότε με το
τώρα;
Μόνο στο όνομα αυτών που τα εξέφρασαν. Γνήσιος
απόγονος και εκφραστής του διαστροφικού για το ανθρώπινο πνεύμα μαρξισμού δεν
είναι ο Αλέξης; Περίμενε κανένας άλλη συμπεριφορά; Γιατί φωνάζει και κόπτεται η
ΝΔ και μερικοί όψιμοι πατριώτες; Δεν ξέραν πως θα ενεργήσει ένας θαυμαστής του
Λένιν και του Μαρξ; Και η δήθεν οργή βέβαια μέχρι ενός σημείου γιατί δεν πρέπει
να ξεχνάμε ότι και ο Αλέξης ανήκει στο “συνταγματικό τόξο”.
Εμείς θα αναφερθούμε στον απλό Έλληνα που είναι
εγκλωβισμένος σε έναν ψεύτικο δεξιοπατριωτισμό και θα προσπαθήσουμε να τον
ταρακουνήσουμε με το παλιό εθνικιστικό σύνθημα:
Θυμάσαι ή κοιμάσαι;
--Βασίλης Γραμματικός